Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

ΘΕΡΜΕΣ ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ"

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Το δέκατο φύλλο της ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΝΩΜΗΣ στα περίπτερα της Θεσσαλονίκης και της Β. Ελλάδας

Bookmark and Share


Φύλλο Δεκεμβρίου 2009
ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ: Όραμα, ιδεολογία και ...εθνική χρεωκοπία
... Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή... οι λέξεις εθνικό όραμα και μεγάλη ιδέα «στοχοποιήθηκαν» ...ο ελληνισμός και η ίδια η Ελλάδα κινήθηκε και δυστυχώς συνεχίζει να κινείται χωρίς όραμα, ένα όραμα προσαρμοσμένο στις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές και γεωπολιτικές συνθήκες, που θα μπορούσε να επανακαθορίσει την εθνική ιδεολογία και την πορεία της χώρας και του έθνους τον 21ο αιώνα.
Το έλλειμμα του οράματος, ο λαϊκισμός, ο κομματισμός και ο «ευρωπαϊκός εκμαυλισμός» δεν επηρέασαν μόνο την πολιτική, επηρέασαν και τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία, την επιχειρηματικότητα, τα ΜΜΕ, τελικά επηρέασαν την ίδια την ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα και η κοινωνία στο τέλμα, τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, την αναξιοπιστία και την ανηθικότητα, για να έλθει τελικά σήμερα σε όλους μας ο «λογαριασμός»!
...Είναι ανάγκη να αποκτήσουμε και πάλι ένα εθνικό όραμα... που θα αποτελέσει την καινούρια Μεγάλη Ιδέα του Γένους και θα κινηθεί στο πλαίσιο της Παιδείας, της Ιστορίας, του Πολιτισμού και του Οικουμενισμού, τομείς που απαξιώθηκαν και μας οδήγησαν στο εθνικό αδιέξοδο και το μαρασμό.

Τ’ Εμέτερα:
Το δέκατο βήμα μας, του Σάββα Καλεντερίδη

Σελ. 2
Η Λαϊκή σοφία στον Πόντο
Ποντιακό Σταυρόλεξο
Πατρίδας Ανέκδοτα

Σελ. 3 Γεγονός του Μήνα
«Υπό αναθεώρηση ο τρόπος αναστύλωσης και αναπαλαίωσης της μονής Σουμελά στον Πόντο»
...Εκτός από τα προφανή εγκλήματα -οι απαράδεκτες «αγιογραφίες» και τα οξυκόρυφα τόξα στην κρήνη του αγιασμού, που παραπέμπουν πιο πολύ σε ισλαμικό κτίσμα- ο εργολάβος που ανέλαβε το έργο κατασκεύασε έναν επιπλέον όροφο στο οικοδομικό συγκρότημα της μονής!
...Εμείς από την πλευρά μας σημειώνουμε ότι η αγάπη και τα αισθήματα που τρέφουμε για τον Πόντο και την ιστορία του τη φορά αυτή δεν μεταφράστηκαν σε ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού στην ουσία αφήσαμε στην «τύχη» της τη Σουμελά, ό,τι πιο εμβληματικό στέκεται ακόμα όρθιο στον Πόντο για τους απανταχού Ποντίους, με αποτέλεσμα να προστεθεί αυθαίρετα ένας επιπλέον όροφος! Ευτυχώς που κινήθηκαν κάποιοι τοπικοί παράγοντες στην Τραπεζούντα και αποφεύχθηκε, έστω και κατόπιν εορτής, ένα ιστορικό και πολιτισμικό έγκλημα.

Σελ. 4-5 Πόντιοι που έγραψαν ιστορία
«Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης, ο Θρύλος της Παγκόσμιας Αρχαιολογίας» - του Κώστα Κούση

Σελ. 6-7 Ποντιακά δρώμενα στην Ελλάδα

Σελ. 8-9 Ποντιακά νέα απ’ όλο τον κόσμο

Σελ. 10-11 Ελεύθερα θέματα
«Παπαβασίλης Καθρεπτίδης (Αϊνατζής), Μέρος 2ο» - του Ανδρέα Χατζηκυριακίδη
«Η Αδελφότητα Κρωμναίων τίμησε τον Ιωάννη Πασαλίδη»
«Ίσως ήσουν εσύ», του Άγι Αποστολίδη
«Φόρος τιμής στους νεκρούς του ’22 στο λιμάνι της Σμύρνης»

Σελ. 12-13 Πατρίδας Αροθυμίας
«Θεόδωρος Προυσαεύς, Ιστορία μιας οικογένειας οδοντιάτρων από τη Φάτσα Οινόης», - αφηγείται ο εγγονός του, επίσης οδοντίατρος Θεόδωρος Προυσαεύς
«Η ελληνική κοινότητα της Φάτσας πριν την Καταστροφή», απόσπασμα από τον οδηγό «Ανατολικός Πόντος» του Σάββα Καλεντερίδη

Σελ. 14 Η καθ’ ημάς Ανατολή
«Ο εκείθεν του Αιγαίου Ελληνισμός: Μαγνησία Σιπύλου» - του Δημητρίου Κρασσά
Σχετικοί Μύθοι: «Νιόβη, η απαρηγόρητη μάνα της Ελληνικής μυθολογίας», «Ο παιδοκτόνος Τάνταλος, σύμβολο της θείας και αιώνιας καταδίκης»

Σελ. 15-16
«Μετά από 35 χρόνια η ποντιακή ψυχή του Λαϊκού Νοσοκομείου, η «Μπουμπουλίνα» Μαρία Σαββίδου, τέθηκε εκτός υπηρεσίας λόγω συνταξιοδότησης» - της Μαριέττας Α. Κοντογιαννίδου
Εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Τάσου Κοντογιαννίδη «Αργοναύτες του Έρωτα»
Συνέντευξη του Πρέσβη της Αρμενίας στην εφ. «Ο Χρόνος»
«Οι Πόντιοι της Αυστραλίας έχασαν τον Γερβάσιο Κοσμίδη. Ο υπεραιωνόβιος από την Ίμερα του Πόντου πέθανε 106 ετών αφήνοντας δεκάδες απογόνους», - του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

Σελ. 18 Αθλητικό Βήμα
«Χρυσός ο Ταμουρίδης στην Κολομβία. «Το κυνηγούσα πολύ αυτό το μετάλλιο», δήλωσε ο Πόντιος πρωταθλητής»
«Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Πάλης… μετ’ εμποδίων, όμως μίλησε η Ποντιακή Ψυχή» - της Χριστίνας Χαφουσίδου

Σελ. 19 Βήμα Αναγνωστών
«Φωνή Λαού, Οργή Θεού» - επιστολή του Δ.Σ. του σωματείου Παναγία Σουμελά Βοστώνης

Σελ. 20 Πατρίδας Αροθυμίας
«Ήθη και έθιμα του Δωδεκαήμερου στον Πόντο: Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά-Φώτα» - του Ανδρέα Χατζηκυριακίδη

Τηλέφωνα για συνδρομές, πληροφορίες: 210 3316036
E-mail: gnomi@infognomon.gr

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Η «συγγνώμη» του πρωθυπουργού της Αυστραλίας και η στάση του Ερντογάν

Bookmark and Share

Γι' αυτά τα παιδιά, που οι βρετανικές και αυστραλιανές αρχές τους έκλεψαν τη νιότη, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και σύσσωμος ο λαός της Αυστραλίας, ζήτησαν συγνώμη. Κάτι που αρνείται να κάνει Τουρκία για τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει.

Του Σάββα Καλεντερίδη
Κύριο άρθρο στο ένατο τεύχος της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ


Τον λύκον εταραβαγγέλιζαν κι ε'είνος ερώτανεν τη ποπά τ' αιγίδια που κιαν πάνε.
(Ποντιακή παροιμία)

Στις 15 Νοεμβρίου του 2009 χίλια άτομα από το μισό εκατομμύριο των λεγομένων «ξεχασμένων Αυστραλών» βρέθηκαν στο ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Αυστραλίας για να ακούσουν την ομόφωνη συγγνώμη, τόσο από τον Αυστραλό πρωθυπουργό Κέβιν Ραντ όσο και από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Μάλκολμ Τέρνμπουλ.
Η κυβέρνηση της Αυστραλίας, σε συνεργασία με τη Μεγάλη Βρετανία, την πεντηκονταετία 1920-1970 μετέφεραν χωρίς τη θέλησή τους μισό εκατομμύριο παιδιά στην Αυστραλία, για να ενισχύσουν δημογραφικά και να εξασφαλίσουν φθηνό εργατικό δυναμικό στη μακρινή ήπειρο. Τα παιδιά αυτά υπέστησαν τα πάνδεινα στα ορφανοτροφεία και τα ιδρύματα που είχαν εγκλειστεί, μέχρι να ενηλικιωθούν και να ενταχτούν στο εργατικό δυναμικό και την παραγωγική δομή της Αυστραλίας.
Ο Αυστραλός πρωθυπουργός Κέβιν Ραντ, στην προσπάθειά του να απαλύνει τον πόνο στις ψυχές μισού εκατομμυρίου ανθρώπων που κακοποιήθηκαν με ευθύνη του κράτους, καθώς και να αλαφρώσει και να απαλλάξει τη συλλογική συνείδηση του αυστραλιανού λαού από αυτή την απάνθρωπη πράξη, έχοντας σύσσωμη στο πλευρό του την αντιπολίτευση και το σύνολο του λαού, είπε τα εξής στους «ξεχασμένους Αυστραλούς»:
«Αισθανόμαστε ντροπή που τόσα παιδιά αφέθηκαν μόνα τους, στην πείνα, τη δυστυχία και τη μοναξιά. Ως έθνος θέλουμε να σας ζητήσουμε συγγνώμη και να κλείσει εδώ αυτό το θλιβερό κεφάλαιο. Σας ζητάμε συγγνώμη για την ταπείνωση και την αδικία στην οποία σας υποβάλαμε. Ζητάμε συγγνώμη γιατί η Πολιτεία σάς πήρε από τις οικογένειές σας και σας τοποθέτησε σε διάφορα ιδρύματα, όπου δεχθήκατε σωματικές και πνευματικές ασέλγειες και όπου απουσίαζε η αγάπη και η φροντίδα. Σας ζητάμε συγγνώμη για τα παιδικά χρόνια που δεν ζήσατε. Καιρός να ειπωθεί όλη η αλήθεια».
Στη συνέχεια, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Μάλκολμ Τέρνμπουλ, με δάκρυα στα μάτια, απευθυνόμενος στα πληγωμένα αυτά παιδιά ηλικίας 70 και 80 χρονών, είπε με τη σειρά του:
«Είναι γελοίος ο ισχυρισμός πως σας πήραν από τις οικογένειές σας για να σας προστατεύσουν. Αναγνωρίζουμε ότι αυτό ήταν τραγικό και ζητάμε συγγνώμη».
Την ίδια στιγμή, τα θύματα αυτής της τραγωδίας, που είχαν συγκεντρωθεί στο αυστραλιανό Κοινοβούλιο, έκλαιγαν και μαζί τους έκλαιγαν περίπου άλλα 500.000 άτομα που πέρασαν πέτρινα χρόνια στα ορφανοτροφεία και τα ιδρύματα. Έκλαιγε και λυτρωνόταν επίσης ένας ολόκληρος λαός, γιατί επιτέλους αποδιδόταν δικαιοσύνη και έφευγε ένα βάρος και ένα στίγμα ντροπής από τον αυστραλιανό λαό.
Να θυμίσουμε ότι όταν ανήλθε στην εξουσία η κυβέρνηση Ραντ, είχε ζητήσει δημόσια συγγνώμη και από τον αυτόχθονα πληθυσμό των Αβοριγίνων, αναγνωρίζοντας ότι οι κυβερνήσεις στο παρελθόν εξευτέλισαν τους αυτόχθονες πολίτες της χώρας. «Απολογούμαστε για τους νόμους και την πολιτική διαδοχικών κοινοβουλίων και κυβερνήσεων που προκάλεσαν βαθύ πόνο, δεινά και απώλειες στους συμπατριώτες μας Αυστραλούς», είχε πει τότε ο κ. Ραντ.
Αυτός είναι ο δρόμος του πολιτισμού, της ειρηνικής συνύπαρξης, της κοινωνικής ειρήνης, της εξιλέωσης και της δικαιοσύνης, αυτός είναι ο δρόμος των πολιτισμένων εθνών και των πολιτισμένων κρατών.
Ακριβώς μια εβδομάδα πριν από τη συγγνώμη και τη δικαίωση των «ξεχασμένων Αυστραλών», η κυβέρνηση της Τουρκίας δεχόταν σφοδρή κριτική από τη διεθνή κοινότητα, επειδή επρόκειτο να φιλοξενήσει στην Κωνσταντινούπολη, στα πλαίσια της Συνόδου Οικονομικής Συνεργασίας του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης, τον ηγέτη του Σουδάν, Αλ Μπασίρ, ο οποίος έχει καταδικαστεί για εγκλήματα πολέμου στο Σουδάν από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και από τις 4 Μαρτίου 2009 έχει εκδοθεί ένταλμα για τη σύλληψή του.
Τότε, ως απάντηση στις επικρίσεις της διεθνούς κοινότητας, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε ότι όταν επισκέφθηκε το Σουδάν, δεν διαπίστωσε κάποια γενοκτονία και υπογράμμισε πως «ένας μουσουλμάνος δεν μπορεί να προβεί σε γενοκτονία».
Η εικόνα αυτή τα λέει όλα.
Από τη μια πλευρά ένα κράτος, ένας πρωθυπουργός και ένα έθνος να ζητεί ταπεινά συγγνώμη από μισό εκατομμύριο ανθρώπους, για την κακομεταχείριση που υπέστησαν στα παιδικά τους χρόνια με ευθύνη του κράτους, μια συγγνώμη που ανακούφισε σε κάποιο βαθμό τους παθόντες και προκάλεσε δάκρυα μεταμέλειας, λύτρωσης και εξιλέωσης στον αυστραλιανό λαό αλλά και σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.
Από την άλλη πλευρά, ένα κράτος και ένας λαός που προκάλεσε τη γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίων Αρμενίων, ενός και πλέον εκατομμυρίου Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Ανατολής, μισού εκατομμυρίου Ασσυρίων, την εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κατεχόμενης Κύπρου, την εθνοκάθαρση μισού εκατομμυρίου Κούρδων και το κάψιμο 4.500 κουρδικών χωριών, να συνεχίζουν αμετανόητοι να προκαλούν τη διεθνή κοινότητα και τον πολιτισμένο κόσμο, προσπαθώντας να κλείσουν όπως-όπως τους «λογαριασμούς» αυτούς με αγωγούς και κατάπτυστες συμφωνίες, και να δηλώνουν από πάνω ανερυθρίαστα ότι «ένας μουσουλμάνος δεν μπορεί να προβεί σε γενοκτονία».
Προφανώς, η τουρκική πλευρά, παρότι είναι αποφασισμένη να κάνει ορισμένα ανοίγματα απέναντι στους γενοκτονημένους λαούς, όπως δημοκρατικό άνοιγμα με τους Κούρδους, εξομάλυνση των σχέσεων με τους Αρμενίους, άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης και της Παναγίας Σουμελά, δεν φαίνεται αποφασισμένη να λυτρώσει τα θύματα και να λυτρωθεί η ίδια από τα στυγερά εγκλήματα που έκανε, εγκλήματα που λειτούργησαν ως οδηγός του Χίτλερ.
Όταν το 1952 το ΝΑΤΟ έκανε δεκτή την Τουρκία στους κόλπους του, ο πολιτισμένος κόσμος και η Ελλάδα δεν απαίτησε από την Τουρκία να αποκηρύξει και να καταδικάσει το βδελυρό της παρελθόν, γι’ αυτό ζήσαμε τα γεγονότα του 1955 και του 1964, γι’ αυτό ζήσαμε το 1974, το Ψευδοκράτος και τις δεκάδες χιλιάδες εποίκους στα Κατεχόμενα, γι’ αυτό αντιμετωπίζουμε καθημερινά τις προκλήσεις στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Και τώρα, στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, αντί η Τουρκία να προσπαθήσει να αποτινάξει από πάνω της τα βαρίδια του παρελθόντος και να γίνει δεκτή στον πολιτισμένο κόσμο, αντί να λυτρώσει και να λυτρωθεί, δια στόματος του πρωθυπουργού της δηλώνει ανερυθρίαστα ότι «ένας μουσουλμάνος δεν μπορεί να προβεί σε γενοκτονία». Λες και τα εκατομμύρια των δολοφονημένων Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων και Κούρδων αυτοχειριάστηκαν και οι μουσουλμάνοι Τούρκοι ήταν απόντες και απείχαν από τη διαδικασία!
Τελικά, ο σοφός λαός τα έχει πει όλα. Η ποντιακή ρήση «Τον λύκον εταραβαγγέλιζαν κι ε'είνος ερώτανεν τη ποπά τ' αιγίδια πού κιαν πάνε», που βάλαμε κάτω από τον τίτλο μας, αναφέρεται στις προσπάθειες που κάνει ένας παπάς για να πείσει τον λύκο να σταματήσει να είναι επιθετικός και να μην προκαλεί ζημιές στα κοπάδια των ανθρώπων. Την ώρα λοιπόν που του διαβάζει το τετραευαγγέλιο για να μεταμεληθεί, να εξιλεωθεί και να σταματήσει τις επιθέσεις εναντίον των κοπαδιών, ο λύκος ρωτάει τον παπά «Πόπα, τ' αιγίδια σ' πού κιαν πάνε;», προφανώς για να συνεχίσει και μετά αυτό που ξέρει να κάνει: τις επιθέσεις εναντίον των κοπαδιών.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους Τούρκους, είτε πρόκειται για κεμαλιστές είτε για ισλαμιστές.
Ο Ερντογάν, αντί να συμμορφωθεί στις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας και να δείξει μεταμέλεια για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν και συνεχίζουν να διαπράττουν οι Τούρκοι και το τουρκικό κράτος, αντί να προσαρμοστεί και να λάβει τα μηνύματα των καιρών, όπως είναι η γενναία στάση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Αυστραλίας, για ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα σε σχέση με τις Γενοκτονίες και τις εθνοκαθάρσεις που διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει η Άγκυρα, προσπαθεί να πείσει τον τουρκικό λαό ότι οι Τούρκοι ποτέ δεν έκαναν γενοκτονίες. Και για να αισθάνεται εντάξει με τον εαυτό του ο τουρκικός λαός, του δίνει και το μήνυμα της ηθικής υπεροχής: «Ένας μουσουλμάνος δεν μπορεί να προβεί σε γενοκτονία». Έτσι, στην ουσία καλεί τους Τούρκους να συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια και να διακατέχονται ταυτόχρονα από αισθήματα ηθικής υπεροχής απέναντι στους γκιαούρηδες, που επί αιώνες ξεκληρίζει η «κατάρα της Ασίας», όπως χαρακτήρισε ο αείμνηστος Τζωρτζ Χόρτον τους Τούρκους που εισέβαλαν στην Ανατολή σκορπίζοντας το θάνατο, τη βαρβαρότητα και την καταστροφή.

Η εφημερίδα ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ κυκλοφορεί στα περίπτερα της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας.
Για συνδρομές μπορείτε να τηλεφωνείτε στο 210 3316036 και να στείλετε μήνυμα στο gnomi@infognomon.gr

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

"Τα παρχάρια και λιβαδοτόπια του Πόντου"


Κυκλοφόρησε το ημερολόγιο του 2010 με τίτλο "Τα παρχάρια και λιβαδοτόπια του Πόντου" από τις εκδόσεις Ινφογνώμων με φωτογραφίες και αναφορές στη ζωή των θρυλικών Παρχαριών του αλησμόνητου Πόντου.


Για περισσότερες πληροφορίες και παραγγελίες:

Βιβλιοπωλείο Ινφογνώμων

Φιλελλήνων 14, Σύνταγμα

τηλ. 2103316036

www.infognomon.gr
info@infognomon.gr

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

To ένατο φύλλο της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ


Κυκλοφόρησε στα περίπτερα της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας το ένατο φύλλο της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Η «συγγνώμη» του πρωθυπουργού της Αυστραλίας και η στάση του Ερντογάν
...Τελικά, ο σοφός λαός τα έχει πει όλα. Η ποντιακή ρήση «Τον λύκον εταραβαγγέλιζαν κι ε'είνος ερώτανεν τη ποπά τ' αιγίδια πού κιαν πάνε», που βάλαμε κάτω από τον τίτλο μας, αναφέρεται στις προσπάθειες που κάνει ένας παπάς για να πείσει τον λύκο να σταματήσει να είναι επιθετικός και να μην προκαλεί ζημιές στα κοπάδια των ανθρώπων. Την ώρα λοιπόν που του διαβάζει το τετραευαγγέλιο για να μεταμεληθεί, να εξιλεωθεί και να σταματήσει τις επιθέσεις εναντίον των κοπαδιών, ο λύκος ρωτάει τον παπά «Πόπα, τ' αιγίδια σ' πού κιαν πάνε;», προφανώς για να συνεχίσει και μετά αυτό που ξέρει να κάνει: τις επιθέσεις εναντίον των κοπαδιών.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους Τούρκους, είτε πρόκειται για κεμαλιστές είτε για ισλαμιστές. Ο Ερντογάν, αντί να συμμορφωθεί στις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας και να δείξει μεταμέλεια για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν και συνεχίζουν να διαπράττουν οι Τούρκοι και το τουρκικό κράτος, αντί να προσαρμοστεί και να λάβει τα μηνύματα των καιρών, όπως είναι η γενναία στάση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Αυστραλίας, για ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα σε σχέση με τις Γενοκτονίες και τις εθνοκαθάρσεις που διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει η Άγκυρα, προσπαθεί να πείσει τον τουρκικό λαό ότι οι Τούρκοι ποτέ δεν έκαναν γενοκτονίες. Και για να αισθάνεται εντάξει με τον εαυτό του ο τουρκικός λαός, του δίνει και το μήνυμα της ηθικής υπεροχής: «Ένας μουσουλμάνος δεν μπορεί να προβεί σε γενοκτονία».

Τ’ Εμέτερα: Υπάρχει ελπίς
του Σάββα Καλεντερίδη
...Η πρωτοβουλία της Συντονιστικής Επιτροπής Νεολαίας της ΠΟΕ και του Ερευνητικού Κέντρου του Σωματείου «Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτας», να προκηρύξουν τον 1ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό για την Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, αν συνυπολογίσει κανείς ότι η πολιτεία δεν στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια στο ύψος των περιστάσεων, αγνοώντας σχεδόν εξ ολοκλήρου τη λαμπρή ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Η πρωτοβουλία αυτή επιδαψιλεύει δάφνες στην ποντιακή νεολαία... και η μαζική συμμετοχή των νέων μας στο Διαγωνισμό αυτό είναι δείγμα ότι μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.

Σελ. 2
Χειμωγκονί τραγωδίας
Ποντιακό Σταυρόλεξο
Πατρίδας Ανέκδοτα


Σελ. 3 Συνέντευξη του Μήνα
Συνέντευξη του επιχειρηματία Δημήτρη Μελισσανίδη:
«Υπάρχει ένα αίσθημα συγγένειας ανάμεσα σε όλους τους Πόντιους, ένα αίσθημα που γεννήθηκε μέσα στους αιώνες που πάλεψε ο ελληνισμός του Πόντου για να επιβιώσει.» (Δημήτρης Μελισσανίδης)

Σελ. 4 Σύλλογοι που έγραψαν ιστορία
«Η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών, η Πολιτισμική Κιβωτός των Ελλήνων του Πόντου, έγινε 83 ετών: από τον Χρύσανθο στον Χρυσόστομο και από τον Λαμψίδη στον Τομπαΐδη.» - του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

Σελ. 5 Ιστορικά
«Μνημεία Λόγου» ή περιουσιακά στοιχεία τα ποντιακά παραδοσιακά τραγούδια;» - της Μυροφόρας Ε. Ευσταθιάδου
«Δεν ήμασταν Έλληνες, μάς έκαναν Έλληνες, κατά τη νέα Γ.Γ. του Υπουργείου Παιδείας;» - του Σάββα Καλεντερίδη

Σελ. 6-10 Ποντιακά δρώμενα στην Ελλάδα
Σελ. 11 Ποντιακά νέα απ’ όλο τον κόσμο


Σελ. 12-13 Ελεύθερα θέματα
Πατρίδας Φαΐα: Πουσίντια, Κιοφτέδες με τιγουρτσίκια και κιμά, το Ψωμίν - του Ανδρέα Χατζηκυριακίδη
«Ο γαμπρός από την Τρίπολη της Αρκαδίας: έμαθε να παίζει λύρα και τώρα μαθαίνει ποντιακά!» - του Τάσου Κοντογιαννίδη
«Οι Πόντιοι βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος» - του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου. Τέσσερις Γιαπωνέζες καθηγήτριες το Δεκαπενταύγουστο στην Παναγία Σουμελά μάθαιναν ποντιακούς χορούς και ιστορία και ο «οργανωμένος» μας χώρος ήταν απορροφημένος με τα μεταξύ μας προβλήματα.
«Μουχτερόν 96 κιλά εντόκαν Πόντιοι κυνηγοί σην Ξάνθη!» - Κομνηνά Ξάνθης (ιδ. ανταπόκριση ασ’ έναν χωριανόν)
«Μια ακούραστη Ελληνίδα (σ.ε. Πόντια) στον δρόμο που χάραξε η Μελίνα. Δίνει μόνη της αγώνα για τα Γλυπτά του Παρθενώνα». Η Άννα Σιδηροπούλου τα τελευταία 12 χρόνια έχει συλλέξει 38.000 υπογραφές από ξένους για την επιστροφή των Μαρμάρων.

Σελ. 14 Η καθ’ ημάς Ανατολή
«Η Ελλάδα εκείθεν του Αιγαίου: Το Αϊβαλί (Κυδωνίες) πριν την καταστροφή» - του Δημητρίου Κρασσά

Σελ. 15 «Ο Λεωνίδας στη Μελβούρνη» - του Κώστα Κούση. Ενώ στην πλατεία Σπάρτης ενός προαστίου της Μελβούρνης, σε ένδειξη αναγνώρισης της συμβολής της ελληνικής κοινότητας στην περιοχή, στήνεται άγαλμα του Λεωνίδα, στην Αθήνα για είκοσι χρόνια περίπου οι υπεύθυνοι δε βρίσκουν χώρο να τοποθετηθεί το έτοιμο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που μεταφέρεται από αποθήκη σε αποθήκη...
«28 γλώσσες... μιλάει η Τουρκία: ανάμεσά τους τα ελληνικά και τα ποντιακά» - του Άρη Αμπατζή

Σελ. 16 Λογοτεχνία – Παρουσίαση βιβλίων
«ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ» του Τάσου Κοντογιαννίδη
«Η Ελληνική Εθνική Μειονότητα στην Αλβανία» του Φάνη Μαλκίδη
«Το χρέος ιμ’» της Δέσποινας Πεϊμανίδου-Πολυχρονίδου (εξαντλημένο)

Σελ. 17 Πατρίδας Αροθυμίας
«Οδοιπορικό στη γη του πατέρα μας», ο αναγνώστης μας Ευθυμιάδης Σταύρος μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της επίσκεψής του στο άγνωστο ποντιακό χωριό Kirkharman της Βιθυνίας
«Τσακλέας Γεωργίου Λάζαρος (1888-1950)» από το Λερί της Αργυρούπολης του Πόντου, Έρευνα – καταγραφή Παναγιώτης Μωυσιάδης
«Οι Αρχηγοί ανά περιοχή του Πόντου» του Ηλία Χαλκίδη

Σελ. 18 Αθλητικό Βήμα
O Πόντιος Δημήτρης Σαλπιγγίδης έστειλε την Εθνική Ελλάδος στους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Αφρική!
Σάρωσαν… τα μετάλλια οι παλαιστές μας στην Πολωνία καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στην ομαδική κατάταξη!
Ελληνο(ποντιακός) θρίαμβος στο Παγκόσμιο κύπελλο ποδηλασίας

Σελ. 19 Βήμα Αναγνωστών
Για τον Μάκη Καρασαββίδη, με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων προσφοράς μέσα από την παρουσία του σε εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο της Καβάλας και της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Νέα ανακάλυψη γαλαξία από την Ιατρική επιστήμη της Π.Ο.Ε. - Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών

Σελ. 20 Πολιτική
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Τρεις Ελληνοκύπριοι έκαναν αγωγή εναντίον της Τουρκίας στις Η.Π.Α.! της Δέσποινας Συριοπούλου (Greek American News Agency).

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Ξανά οι Μωμόγεροι στη Λιβερά της Τραπεζούντας!

Την Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010, θα αναβιώσει το δρώμενο των Μωμό΄ερων στη Λιβερά της Τραπεζούντας (σημερινό Yazlik koyu) από το Ελληνικό Σωματείο Διάσωσης και Διάδοσης της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς "Οι Μωμόγεροι" σε συνεργασία με το Δήμαρχο Ματσούκας κ. Ertugrul Genc και το Νομάρχη Τραπεζούντας κ. Recep Kizilcik.

Η υποδοχή και η φιλοξενία των κατοίκων της Λιβεράς και των γύρω χωριών στις 04-01-2009, όταν για πρώτη φορά έγινε η αναβίωση μετά από 87 χρόνια, μας έκανε να νοιώσουμε ότι από το 1922 έως το 2009, πέρασε μόλις ένας χρόνος! Και όπως τότε, έτσι και τώρα όλοι μαζί υποδεχόμαστε το νέο έτος. Η αμοιβαία χαρά και συγκίνηση μας υποχρέωσε να υποσχεθούμε στον Πρόεδρο της Λιβεράς κ. Turgut Yilmaz και στο γνωστό συγγραφέα του χωριού κ. Ilyas Karagoz ότι θα ξανάρθουμε...

Πηγή: E-Pontos

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

4ο Συμπόσιο του Κέντρου Σπουδής και Ανάδειξης Μικρασιατικού Πολιτισμού



ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 4ου ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

- 17:00 Προσέλευση. Διαπίστευση Συνέδρων. Παραλαβή φακέλων.
- 17:45 Μουσικό πρόγραμμα από την ορχήστρα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου.
- 18:15 Προσφωνήσεις - Χαιρετισμοί επισήμων.
- 18:40 Απονομή τιμής στον Κυδωνιέα αγιογράφο και συγγραφέα Φώτη Κόντογλου.
- 19:00 Διάλειμμα 15 Λεπτών

1η Συνεδρία.

Προεδρεύων: Γιάννης Χαραλάμπους, Δήμαρχος Νέας Ιωνίας. Μέλη: Χάρης Σαπουντζάκης, Λουκάς Χριστοδούλου.

- 19:15 Εισηγήτρια: Σία Αναγνωστοπούλου.
Θέμα: Οι κοινότητες της Μ. Ασίας την περίοδο του εκδυτικισμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
- 19:40 Εισηγητής: Χάρης Εξερτζόγλου
Θέμα: Οι τραπεζικές δραστηριότητες στην Οθωμανική αυτοκρατορία (19ος αιώνας – αρχές 20ου).
- 20:05 Εισηγητές: Χάρης Μπαμπούνης - Στέλιος Μουζάκης
Θέμα : Χριστιανικές κοινότητες και αδελφότητες στη Μ. Ασία, κατά τις αρχές του 20ου αιώνα (από τον Κώδικα Αλικαρνασσού – Μπουντρούμ ).
- 20:30 Τέλος εργασιών 1ης ημέρας.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

2η Συνεδρία.

Προεδρεύουσα: Χρυσάνθη Αθηνάκη Μέλη: Σωτήρης Βάρβογλης, Ζαχαρούλα Καραβά.

- 17:30 Εισηγήτρια : Μαρία Βασιλειάδου.
Θέμα: Οι κοινωνικές ομάδες και η σημασία τους στον Πόντο.
- 17:55 Εισηγητές : Λένα Σαββίδου, Αχιλλέας Λέρας, Ευάγγελος Σαμαράς.
Θέμα: Ο σύλλογος «Μέριμνα Ποντίων Κυριών Τραπεζούντας».
- 18:20 Εισηγητής: Θεοφάνης Μαλκίδης.
Θέμα: Ο Ελληνικός αθλητικός σύλλογος «Πόντος» Μερσιφούντας.
- 18:45 Εισηγητές: Θεοδόσης Πυλαρινός – Νίκος Βικέτος.
Θέμα: Κανονισμοί Σμυρναίικων ομίλων, συλλόγων, λεσχών και αδελφοτήτων.
- 19:10 Διάλειμμα 15 Λεπτών.

3η Συνεδρία.

Προεδρεύων: Λουκάς Χριστοδούλου. Μέλη: Σάββας Καλαμάρης, Κώστας Τσοπανάκης.

- 19:25 Εισηγητής: Γιάννης Μπακιρτζής.
Θέμα: Εικόνες της ζωής στη Σμύρνη του 19ου αιώνα από περιηγητές και εφημερίδες της εποχής.
- 19:50 Εισηγητής: Αρχάγγελος Γαβριήλ.
Θέμα: Καππαδοκικές κοινότητες και μετανάστες, διοικητικοί θεσμοί, λειτουργίες και οργανώσεις.
- 20:15
Τέλος εργασιών 2ης ημέρας. Δεξίωση προς τιμήν όλων των παραγόντων του Συμποσίου. (Συμβάλουν: ο Σύνδεσμος Αλαγιωτών και ο Φ.Ο.Ν.Ι. )

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

4η Συνεδρία.

Προεδρεύουσα: Καλλιόπη Στεριάδου Μέλη: Τάκης Κωστιδάκης, Κούλα Γαβριηλίδου.

- 17:30 Εισηγητής: Φαίδων Παπαθεοδώρου.
Θέμα : Τα μεταλλεία, βασικός παράγοντας στην ανάπτυξη και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του οικισμού της Μπάλιας.
- 17:55 Εισηγητής: Γεώργιος Γιαννακόπουλος.
Θέμα : Τα τελευταία χρόνια του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου Κων/πόλεως.
- 18:20 Εισηγητής: Κωνσταντίνος Φωτιάδης.
Θέμα : Το προσφυγικό ζήτημα μέσα από τις αγορεύσεις Ελλήνων – προσφυγικής καταγωγής – βουλευτών.
- 18:45 Διάλειμμα 15 Λεπτών.

5η Συνεδρία.

Προεδρεύων: Χρήστος Χατζηιωάννου Μέλη: Λαμπρινή Σπανοπούλου, Κων. Κατιμερτζόγλου.

- 19:00 Εισηγητής: Μωχάμετ Σαριάτ – Παναχί.
Θέμα: Όψεις της οικονομικής ζωής των ορθοδόξων της Πισιδίας από την Οθωμανική κατάκτηση ως τον 19ο αιώνα.
- 19:25 Εισηγήτρια: Έλια Κυφωνίδου.
Θέμα: Το ανατολικόν Ιδεώδες: η άλλη όψη της «Οργάνωσης Κων/πόλεως».
- 19:50 Εισηγητής: Στέλιος Καψωμένος.
Θέμα: Η Σινασός του Σεραφείμ Ρίζου: μελέτη μιας καππαδοκικής κοινωνίας στην ακμή της.
- 20:15 Σύνοψη και συμπεράσματα των εργασιών του Συμποσίου.
- 20:30 Η χορωδία και ορχήστρα Παραδοσιακής Μουσικής του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου, υπό τη δ/νση του κ. Βαγγέλη Σαραντίδη, εκτελεί πρόγραμμα με παραδοσιακά τραγούδια της Μικράς Ασίας.
- 21:00 Τέλος Συμποσίου

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία "ΠΟΝΤΟΣ"



Το Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009 με την ευκαιρία της μετονομασίας της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας σε «ΠΟΝΤΟΣ» και του εορτασμού της Ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων συμμετείχε στις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Κιλκίς.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων επικροτεί και θερμά συγχαίρει, την ιστορική απόφαση που έλαβε το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο του Γενικού Επιτελείου Στρατού, για τη μετονομασία της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας που εδρεύει στην Νέα Σάντα σε «ΠΟΝΤΟΣ», προς τιμήν των απανταχού Ποντίων και των αγώνων που έδωσαν για την πατρίδα.
Ο Πρόεδρος της Π.Ο.Π.Σ. κ. Χαράλαμπος Αποστολίδης, συνεχάρη τον Ταξίαρχο της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας «ΠΟΝΤΟΣ» κ. Νικόλαο Χαλβατζή στον οποίο απένειμε τιμητική πλακέτα, ευχαριστώντας στο πρόσωπό του όλους όσους συνέβαλαν σ΄αυτήν την ιστορική απόφαση για τον Ποντιακό Ελληνισμό.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΠΑΜΠΟΝΤΙΑΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΑΜΠΟΝΤΙΑΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
Λ. ΝΙΚΗΣ 1, ΤΚ: 54624

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΤΗΛ: 2310227822

FAX: 2310227213

http://www.neolaia.poe.org.gr/
info@poe.org.gr



Θεσσαλονίκη, 5-11-2009


Θέμα: Αποτελέσματα 1ου Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού για την Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου.


Μετά την προκήρυξη του διαγωνισμού στις 13 Μαρτίου του 2009 εκδηλώθηκε ζωηρό ενδιαφέρον από μαθητές όλων των σχολείων της Ελλάδος. Κατατέθηκαν στα γραφεία της Π.Ο.Ε. 368 συμμετοχές (256 μαθητές δημοτικού με ζωγραφιές, 76 μαθητές γυμνασίου με αφηγηματικό κείμενο και 36 μαθητές λυκείου με άρθρα).

Σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας ο 1ος Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός για την Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, που πραγματοποιήθηκε μετά από πρόταση της Συντονιστικής Επιτροπής Νεολαίας της Π.Ο.Ε., και του Ερευνητικού Κέντρου του Σωματείου "Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτα", ήταν ο πλέον επιτυχημένος για την σχολική χρονιά 2008 – 2009 καθώς συγκέντρωσε τις περισσότερες συμμετοχές έναντι των υπολοίπων διαγωνισμών του Υπουργείου.

Τις συμμετοχές των διαγωνιζομένων κλήθηκαν να αξιολογήσουν δύο επιτροπές εκπαιδευτικών. Μία τετραμελής επιτροπή μελέτησε τις ζωγραφιές των μαθητών του δημοτικού και επέλεξε τις καλύτερες από αυτές, ενώ μία δεύτερη εξαμελής βαθμολόγησε τις εκθέσεις των μαθητών του γυμνασίου και του λυκείου. Στο δύσκολο έργο της αξιολόγησης των συμμετοχών του Πανελλήνιου Διαγωνισμού τη Συντονιστική Επιτροπή Νεολαίας βοήθησε ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών καθώς τα μέλη των επιτροπών στην πλειονότητά τους προέρχονταν από τους κόλπους του. Πρόεδρος των επιτροπών ορίσθηκε ο ομότιμος καθηγητής Ιστορίας της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας Στάθης Πελαγίδης ενώ οι εκπαιδευτικοί που βαθμολόγησαν τις συμμετοχές και επέλεξαν τις καλύτερες από αυτές είναι οι φιλόλογοι Αθανασιάδης Δημήτριος, Αθανασιάδου Όλγα, Ζαγγελίδης Κοσμάς, Κουμλίδου Κατερίνα, Νικολαΐδης Αλέξανδρος, Χαλκίδου Σοφία και οι δάσκαλοι Ιωαννίδης Αδάμ, Κριτσιβέλα Ελένη, Θεοδωρίδου Αλκμήνη και Τελόπουλος Θεόδωρος.

Προκειμένου να διασφαλιστεί η αντικειμενικότητα στην αξιολόγηση των γραπτών καλύφθηκαν τα ονόματα των συμμετεχόντων, κάθε συμμετοχή εξετάστηκε από δύο εκπαιδευτικούς ενώ η τελική απόφαση που αφορούσε στους νικητές πάρθηκε από κοινού.

Οι επιτροπές σύμφωνα με τους όρους του διαγωνισμού επέλεξαν τις δέκα καλύτερες συμμετοχές κάθε βαθμίδας. Τα αποτελέσματα της αξιολόγησής τους εκθέτονται παρακάτω.


Νικητές Δημοτικού

1ο Βραβείο: Κιορίδου Ευστρατία, 8ο Δημοτικό Σχολείο Σερρών.
2ο Βραβείο: Γεωργόπουλος Γιάννης, 1ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμαριάς.
3ο Βραβείο: Παπαγερούδη Μαρίνα, 10ο Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου.
4ο Βραβείο: Τσαγκάρη Ειρήνη, 1ο Δημοτικό Σχολείο Κικλίς.
5ο Βραβείο: Τσέλιος Νίκος, 22ο Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου.
6ο Βραβείο: Ντάλλα Μηλιά, 2ο Δημοτικό Σχολείο Ηγουμενίτσας.
7ο Βραβείο: Ταουσιάνης Χαράλαμπος, 5ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμαριάς.
8ο Βραβείο: Μπαξεβανίδου Φρειδερίκη, Δημοτικό Σχολείο Περίστασης Πιερίας.
9ο Βραβείο: Λεύκα Δήμητρα, 22ο Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου.
10ο Βραβείο: Τσιαμπακάρης Χρήστος, 8ο Δημοτικό Σχολείο Σερρών.


Νικητές Γυμνασίου

1ο Βραβείο: Κυδωνιέως Κωνσταντίνα, Γυμνάσιο Αρχιλόχου Μαρμαρά Πάρου.
2ο Βραβείο: Πριντζίου Αναστασία, Γυμνάσιο Εκπαιδευτήριων Μαντουλίδη.
3ο Βραβείο: Αντωνιάδου Βαΐα, 5ο Γυμνάσιο Λάρισας.
4ο Βραβείο: Τζιγκίζης Βενιαμίν, Γυμνάσιο Ελευθερούπολής.
5ο Βραβείο: Ορφανίδου Ανδρομάχη, 11ο Γυμνάσιο Αχαρνών.
6ο Βραβείο: Φωτιάδου Αναστασία, 8ο Γυμνάσιο Νάουσας.
7ο Βραβείο: Σωτηρίου Μαρία, 5ο Γυμνάσιο Λάρισας.
8ο Βραβείο: Ζιώγας Γεώργιος, 4ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης.
9ο Βραβείο: Ιγγλέσης Παναγιώτης Ραφαήλ, 5ο Γυμνάσιο Κορυδαλλού.
10ο Βραβείο: Ερμείδου Αργυρώ, 5ο Γυμνάσιο Λάρισας.


Νικητές Λυκείου

1ο Βραβείο: Μακρόπουλος Ιωάννης, 4ο ΓΕΛ Ηλιούπολης.
2ο Βραβείο: Παρχαρίδης Κωνσταντίνος, 4ο ΓΕΛ Δράμας.
3ο Βραβείο: Τσικριτέα Βασιλική, 3ο ΓΕΛ Βύρωνα.
4ο Βραβείο: Καραπατσακλίδης Κωνσταντίνος, ΓΕΛ Μεσοποταμίας.
5ο Βραβείο: Αραμπά Ελένη, Εσπερινό ΕΠΑΛ Κατερίνης.
6ο Βραβείο: Σκρέτα Ευαγγελία, ΓΕΛ Λιτοχώρου.
7ο Βραβείο: Γκιλκίς Χαράλαμπος, 2ο ΓΕΛ Καβάλας.
8ο Βραβείο: Καραποστόλου Ευφροσύνη, 2ο ΓΕΛ Λαμίας.
9ο Βραβείο: Παπαγερoύδη Νίκη, 3ο ΓΕΛ Ευόσμου.
10ο Βραβείο: Γούσης Ιωάννης, Μορφωτικό και Εκπαιδευτικό ίδρυμα Άγιος Απόστολος ο Νέος, Βόλος.

Η απονομή των βραβείων στις δέκα καλύτερες συμμετοχές κάθε βαθμίδας καθώς και τα έπαθλα στους τρείς πρώτους νικητές θα δοθούν σε ειδική εκδήλωση που θα διοργανωθεί προσεχώς από τη Συντονιστική Επιτροπή Νεολαίας της Π.Ο.Ε.

8ο Φύλλο Εφημερίδας Ποντιακή Γνώμη

Mηνιαία εφημερίδα ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ, από τις εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ

Φύλλο Οκτωβρίου 2009


ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ: «Η συμφωνία Τουρκίας - Αρμενίας και το Ποντιακό»
«...Αν και φαινομενικά το θέμα αυτό είναι κάτι που αφορά τις σχέσεις Αρμενίας και Τουρκίας, εμείς από την πλευρά μας οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η Αρμενία πιέστηκε αφόρητα από Η.Π.Α.-Ρωσία-Ευρωπαϊκή Ένωση για να αποδεχτεί μια συμφωνία που αν και δεν ακυρώνει, αποδυναμώνει σημαντικά έναν αγώνα που έγινε από την επομένη της Γενοκτονίας για τη δικαίωση 1,5 εκατομμυρίου θυμάτων της Γενοκτονίας και ενός ολόκληρου λαού. Ο κόσμος και οι συσχετισμοί αλλάζουν και τα πράγματα ίσως δυσκολέψουν. Ας είμαστε έτοιμοι.»

Τ’ Εμέτερα: «Ιστορικές αποφάσεις επί θύραις για τη Σουμελά του Πόντου»
Οι τουρκικές αρχές, άσχετα με τα κίνητρα και τις συνθήκες που το επιβάλλουν... κατά πάσα πιθανότητα θα προχωρήσουν στην τροποποίηση του κανονισμού που αφορά το καθεστώς της μονής της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο, με βάση την οποία θα επιτρέπεται η τέλεση θρησκευτικών τελετών και λειτουργίας σε αυτό το μνημείο...

Σελ. 2

- Η λαϊκή σοφία στον Πόντο
- Ποντιακό Σταυρόλεξο
- Κουίζ (αποτελέσματα 6ου και 7ου φύλλου)
- Πατρίδας Ανέκδοτα

Σελ. 3 Το γεγονός του Μήνα
- Συνάντηση Ιβάν Σαββίδη με τον Γενικό Διευθυντή του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας
- Η Σουμελά ανοίγει για θρησκευτικές λειτουργίες; - από τουρκικό Τύπο
Θέλουμε να ανοίξει και πάλι η Σουμελά και να γίνονται θρησκευτικές λειτουργίες («Το άνοιγμα της μονής Σουμελά για θρησκευτικές λειτουργίες δεν θα βοηθήσει οικονομικά μόνο τη Ματσούκα και την Τραπεζούντα, αλλά θα συμβάλλει στην οικονομία ολόκληρης της Τουρκίας.») - από τουρκικό Τύπο

Σελ. 4-5 Ιστορικά
- Οι Ασπροπροβατάδες και η Άλωση της Τραπεζούντας, του Σάββα Καλεντερίδη
- Γεώργιος Αμιρούτζης: Ο λόγιος που πρόδωσε στην Τραπεζούντα τον Δαβίδ τον Κομνηνό, προσκύνησε τον Σουλτάνο και πολέμησε σκληρά Πατριάρχη και Εκκλησία, του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

Σελ. 6-7 Ποντιακά δρώμενα στην Ελλάδα

Σελ. 8-9 Ποντιακά νέα από τον Πόντο και απ’ όλο τον κόσμο

Σελ. 10-11 Πολιτική
Αφιέρωμα στους Αρμενίους μουσουλμάνους του Χεμσίν, του Σάββα Καλεντερίδη

Σελ. 12-13 Ελεύθερα θέματα
- «Ομογενής από τον Καναδά Μάικ Λαζαρίδη πίσω από την «πολυσυσκευή» BlackBerry», της Χριστίνας Χαφουσίδου
- «Δικαίωση στην υπόθεση Πιστικά. Καταδίκη της Τουρκίας από το ΕΔΑΔ για τις ελληνικές περιουσίες στην Πόλη»
- «Εξήντα χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου. Η ανθρώπινη πλευρά του Πολέμου που μένει αφώτιστη», του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
- «Ανδρέας και Γιωργάκης με δάσκαλο τον Πόντιο Αλέκο Μπαλτατζή στην πρώτη περιοδεία τους σε Ξάνθη και Καβάλα το 1964», του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

Σελ. 14-15 Η καθ’ ημάς Ανατολή
«Μνήμες του διωγμού και της προσφυγιάς. Μοναδική ανέκδοτη μαρτυρία του Θανάση Γ. Κακογιάννη από Αλάτσατα Ερυθραίας, Σεπτέμβριος 1987» του Δημητρίου Κρασσά

Σελ. 16-17 Πόντιοι που έγραψαν ιστορία
- «Τα ΟΧΙ του μητροπολίτη Τραπεζούντος και μετέπειτα αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου»
- «Χρύσανθος: Ο τελευταίος Μητροπολίτης Τραπεζούντας», του Κώστα Μαυρόπουλου
- «Παπαβασίλης Καθρεπτίδης (Αϊνατζής)», του Ανδρέα Χατζηκυριακίδη

Σελ. 18 Αθλητικό Βήμα
«Ελάτε ας παλεύουμε εντάμαν! Πάλη: το άθλημα των Ολυμπιονικών», της Εύας Ιωακειμίδου

Σελ. 19 Βήμα Αναγνωστών

Σελ. 20 Πού (το) πάει η Τουρκία;
«H Τουρκία δρέπει τους καρπούς της αυτονομίας της (και της αδυναμίας των γειτόνων της)», του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

«Πόντος» πλέον η 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία Ν.Σάντας


Με απόφαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου του Γενικού Επιτελείου Στρατού, η 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία, που εδρεύει στη Νέα Σάντα μετονομάζεται σε 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία «ΠΟΝΤΟΣ».

Η μετονομασία της Ταξιαρχίας έγινε προς τιμήν των απανταχού Ποντίων και των αγώνων που έδωσαν για την Πατρίδα.

Οι Αξιωματικοί και Οπλίτες της Ταξιαρχίας αισθάνονται την ιδιαίτερη τιμή που τους έγινε, διότι το όνομα της Ταξιαρχίας στην οποία υπηρετούν θα συνδέεται εφεξής με τους τιμημένους Έλληνες του Πόντου, αναγνωρίζοντας, ότι η μαρτυρική ιστορία των αγώνων τους για τα ιερά και όσια της φυλής μας, αποτελεί διαχρονικά για τον Ελληνισμό φωτεινό παράδειγμα αντοχής, λεβεντιάς, αξιοπρέπειας και δημιουργικότητας.

Πηγή: Kilkis Today

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Η εφημερίδα «Ποντιακή Γνώμη» στα περίπτερα


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 31 Οκτωβρίου 2009

Το όγδοο φύλλο της «Ποντιακής Γνώμης», της μηνιαίας πολυθεματικής εφημερίδας του Σάββα Καλεντερίδη, από τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου στα περίπτερα της Θεσσαλονίκης και της Βορείου Ελλάδος.

Το κεντρικό θέμα του τρέχοντος φύλλου αφορά την απόπειρα προσέγγισης Τουρκίας-Αρμενίας, «υπό το άγρυπνο βλέμμα και την υψηλή επιστασία των Η.Π.Α., της Ρωσίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης», και τις επιπτώσεις της πιθανής μεταξύ τους συμφωνίας στον αγώνα για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, αλλά και των Ελλήνων της Ανατολής. Σημαντική αναφορά γίνεται στις γνώμες που για πρώτη φορά εκφράζονται στον τοπικό Τύπο στην Τραπεζούντα περί ανοίγματος της Μονής Σουμελά του Πόντου για θρησκευτικές λειτουργίες, ύστερα από επίσκεψη του μνημείου από 16 πρέσβεις των χωρών της Ε.Έ., αλλά και τη σύσκεψη που είχαν οι τέσσερις υπουργοί της Τουρκίας με θέμα το άνοιγμα της μονής Σουμελά.

Στο φύλλο υπάρχει επίσης ειδικό αφιέρωμα για τους μουσουλμάνους Αρμενίους του Χεμσίν, τους λεγόμενους χεμσινλήδες, του νομού Ριζαίου, ενώ συγκλονίζει και η ανέκδοτη μαρτυρία πρόσφυγα από Αλάτσατα Ερυθραίας για τα δεινά του ξεριζωμού από την πάτρια γη της Μικράς Ασίας. Ιδιαίτερο χρώμα προσδίδουν οι αναφορές στα δρώμενα των ποντιακών σωματείων ανά την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, όπως συγκίνηση προκαλούν και οι ειδήσεις από τον αλησμόνητο Πόντο.

Αυτά και άλλα πολλά έχει να προσφέρει η εφημερίδα, που έκανε το πρώτο της βήμα το Μάρτιο του 2009, με γνώμονα την ολοκληρωμένη ενημέρωση των αναγνωστών, στους οποίους μάλιστα προσφέρεται Βήμα για τυχόν παρατηρήσεις και σχόλια.

Από τη Δευτέρα, 9 Νοεμβρίου, λοιπόν, η «Ποντιακή Γνώμη» σε όλα τα περίπτερα των νομών Θεσσαλονίκης, Πιερίας, Ημαθίας, Πέλλας, Κιλκίς, Σερρών, Δράμας, Καβάλας, Καστοριάς, Κοζάνης, Γρεβενών και Φλώρινας!

Καλή ανάγνωση.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Μια γενοκτονία, πολλές στρατηγικές! One genocide, many strategies!

του Σάββα Καλεντερίδη

Μετά από πολλές δεκαετίες σιωπής, ο ελληνικός λαός άρχισε σταδιακά να αποκτά ιστορική συνείδηση για το τί ακριβώς έγινε στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα και εξαφανίστηκαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί από τη Θράκη, τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, περιοχές στις οποίες, στις αρχές του 20ού αιώνα, οι χριστιανοί αποτελούσαν περίπου το 35% του πληθυσμού, ενώ σήμερα δεν είναι ούτε το 1%.

Η γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής ήταν ένα σατανικό εγχείρημα, που στηρίχτηκε σε ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΣΧΕΔΙΟ και διαπράχθηκε από τους ίδιους μηχανισμούς του. Τα θύματα ήταν Αρμένιοι, Ασσύριοι και Έλληνες.

Οι Αρμένιοι, όσοι επέζησαν από το δολοφονικό μαχαίρι των Τούρκων, διασκορπίστηκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αφού δεν υπήρχε ένα αρμενικό κράτος για να δεχτεί τα απομεινάρια των Αρμενίων της Ανατολής, όπως έγινε με τους Έλληνες της Ανατολής που εγκαταστάθηκαν ως φυγάδες ή ως ανταλλάξιμοι πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Οι Ασσύριοι, όσοι επέζησαν, κατέφυγαν σε γειτονικές χώρες και σε μερικές χώρες της Ευρώπης, ενώ ένα μικρό μέρος από τους διασωθέντες προσπάθησαν να επιβιώσουν στην Κωνσταντινούπολη, όπου το τουρκικό κράτος δεν μπορούσε να εφαρμόσει με ευκολία τις γνωστές γενοκτονικές πρακτικές.

Η έλλειψη πατρίδας και κράτους ίσως να ήταν ένας από τους λόγους που έκανε τους Αρμενίους να αρχίσουν τον αγώνα για τη δικαίωση και τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας την επομένη της ανατροπής (1918) της τριάδας των Νεοτούρκων, των Ενβέρ, Ταλάτ και Τζεμάλ, που οδήγησαν στο θάνατο 1.500.000 Αρμενίους.

Οι Ασσύριοι, ένας ολιγάριθμος και φιλήσυχος λαός, απλά έδωσαν τον αγώνα της επιβίωσης.

Οι Έλληνες;


Μετά από πέντε δεκαετίες σιωπής, μια σιωπή που επιβλήθηκε από το ελληνικό κράτος, προς εξυπηρέτηση της ιδέας της ελληνοτουρκικής φιλίας, οι Έλληνες της Ανατολής, κυρίως η δεύτερη γενιά προσφύγων, με μπροστάρηδες τους Ποντίους, άρχισαν σταδιακά να διεκδικούν το δικαίωμα στη μνήμη.

Μετά από αγώνες και συγκρούσεις με απαράδεκτες λογικές, που έφεραν τον ελληνισμό στο χείλος του γκρεμού, όσον αφορά την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, οι Πόντιοι καταφέραμε να φέρουμε στο προσκήνιο το ζήτημα της ιστορικής μνήμης και το αίτημα της δικαίωσης.

Και ο αγώνας συνεχίζεται.

Τέσσερα χρόνια μετά την αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού, οι δεύτερης γενιάς πρόσφυγες από τη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία κέρδισαν το δικαίωμα στη μνήμη, αφού το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε ομόφωνα νόμο με τον οποίο καθιερώνεται η 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος. Πέρυσι, σύλλογοι Θρακών που δραστηριοποιούνται στις ΗΠΑ διοργάνωσαν εκδηλώσεις για τη γενοκτονία του ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης από το τουρκικό κράτος, στις αρχές της 2ης δεκαετίας του 20ού αιώνα.

Δηλαδή, ενώ η γενοκτονία ήταν μια, για Αρμενίους, Ασσυρίους και Έλληνες, παρατηρούμε ότι υπάρχει μια πολυδιάσπαση των προσπαθειών που γίνονται για την αναγνώρισή της. Και η πολυδιάσπαση αυτή δεν παρατηρείται μόνο ανάμεσα σε διαφορετικά έθνη, αλλά ακόμα και μέσα στην ίδια την ελληνική οικογένεια.

Ασφαλώς, υπάρχουν κάποιοι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Ο πιο προφανής είναι το γεγονός ότι αν μιλούσαμε για γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, θα μπορούσαν να «δικαιολογήσουν» τα εγκλήματά τους οι Τούρκοι επικαλούμενοι την παρουσία του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία. Φυσικά, υπάρχει και ο αντίλογος, αφού η γενοκτονία είχε αποφασιστεί από το 1911 και είχε αρχίσει ουσιαστικά να εφαρμόζεται από το 1913, ενώ τα ελληνικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη το Μάιο του 1919.

Πάντως, ανεξάρτητα από τους λόγους που οδήγησαν σε αυτές τις επιλογές, είναι πολύ δύσκολο να προωθήσουμε το ζήτημα της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας μιλώντας ξεχωριστά για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, ξεχωριστά για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης και ξεχωριστά για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Η γενοκτονία ήταν μια και θα πρέπει να αναζητήσουμε κοινή δράση και στρατηγική πρώτα μεταξύ μας, ως Έλληνες, και στη συνέχεια να κινηθούμε από κοινού, να ενώσουμε τις δυνάμεις και τις προσπάθειές μας με τους Αρμενίους και τους Ασσυρίους, για να πετύχουμε τη δικαίωση.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορούμε να προστρέξουμε στους αρχαίους, που είχαν πει το «Η ισχύς εν τη ενώσει».



One genocide, many strategies!


After many decades of silence, Greeks have gradually begun to develop a historical consciousness on what exactly occurred in the second decade of the 20th century when Christian populations disappeared from Thrace, Pontus and Asia Minor; regions where in the early 20th century Christians made up about 35% of the population but today number not even 1%.

The genocide of the Christian populations of Anatolia was a satanic undertaking, which depended on ONE SINGLE PLAN and was committed by identical mechanisms. The victims were Armenians, Assyrians and Greeks.

Armenians who survived the murderous sword of the Turks were scattered across the length and breadth of the world because there did not exist an Armenian state to accept the remains of Anatolian Armenians, unlike Anatolian Greeks who either as fugitives or exchangeable refugees settled in Greece. Assyrians who survived fled to neighbouring countries and to some countries in Europe, while a small number tried to survive in Constantinople, where the Turkish state could not easily apply its noted genocidal practices.

The lack of motherland and national state might have been one of the reasons that prompted Armenians to begin the struggle for justice and international recognition of the genocide following the overthrow (1918) of the Young Turk triumvirate, Enver, Talaat and Jemal who drove 1,500,000 Armenians to their deaths.

The Assyrians, a small but peace-loving people, simply fought for survival.

The Greeks?

After five decades of silence, a silence imposed by the Hellenic state to serve the idea of Greek-Turkish friendship, the Greeks of Anatolia, chiefly second-generation refugees with Pontians at the forefront, gradually began to assert the demand for remembrance. After struggles and conflicts against unacceptable reasons which brought Hellenism to the brink of disaster, regarding resistance to the Turkish threat, we Pontians succeeded in bringing to the public stage the issue of historic remembrance and the demand for justice.

And the struggle continues.

Four years after May 19th was recognised as a remembrance day for the genocide of Pontic Greeks, the second-generation refugees from Smyrna and Asia Minor won the right to remembrance when the Greek parliament voted unanimously on a law establishing September 14th as a remembrance day for the genocide of Greeks of Asia Minor by the Turkish state. Last year, Thracian societies operating in the U.S. organised events for the genocide of Greeks of Eastern Thrace by the Turkish state at the beginning of the second decade of the 20th century.

In other words, while the genocide was one event for Armenians, Assyrians and Greeks, we observe many disjointed efforts made for its recognition. And that this division is not only between different nations but even within the Greek family itself.

Of course, there are some reasons that explain what drove us to this point. The most obvious is that if we spoke about the genocide of Greeks of Thrace, Pontus and Asia Minor, Turks could ‘justify' their crimes by invoking the presence of the Hellenic army in Asia Minor. Naturally, there is a reply, for the genocide had been decided upon from 1911 and had started to be widely implemented from 1913, while Hellenic troops landed in Smyrna in May 1919.

In any event, regardless of the reasons which brought about these choices, it is very difficult to press the issue of international recognition of the genocide, when speaking separately about the genocide of Greeks of Pontus, separately about the genocide of Greeks of Thrace and separately about the Genocide of Greeks in Asia Minor.

The genocide was one event and we should first seek joint action and strategy among ourselves as Greeks and then act together uniting our own strengths and efforts with Armenians and Assyrians in order to achieve justice.

And for this specific case, we can turn to the Ancients, who had said there is "strength in unity".


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ποντιακή Γνώμη - Τεύχος Σεπτεμβρίου

The following article appeared on the front page of the September issue of Pontiaki Gnomi (Ποντιακή Γνώμη).

Year 1, Issue 7 , Athens: Infognomon, September 2009, p. 1.

Translated from Greek by Pontosworld.com

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Ο Χρύσανθος: Ιεράρχης και Πατέρας στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο

Ο Χρύσανθος ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος (Δεκ. 1938 — Ιούλ. 1941)

Περνάμε στην τελευταία και κορυφαία φάση των δραστηριοτήτων του μεγάλου Ιεράρχη και Εθνάρχη. Οι δραστηριότητες, μάλιστα, αυτής της περιόδου κλιμακώνονται καθώς περνάμε από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο (Οκτ. 1940-Απρ. 1941) στην ύπουλη γερμανική εισβολή και στην τριπλή κατοχή της χώρας.

Στην πρώτη περίοδο (ελληνοϊταλικός πόλεμος) θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε στο πρόσωπο του Χρύσανθου, τον μεγάλο Ιεράρχη και στοργικό Πατέρα του μαχόμενου, στρατευμένου και μη, ελληνικού λαού. Στη δεύτερη (γερμανική εισβολή- Κατοχή) ο Χρύσανθος ορθώνεται όχι μόνο ως Λυτρωτής Ιεράρχης, αλλά και ως ο κατεξοχήν Εθνάρχης των Ελλήνων, δεδομένου ότι οι ταγοί της Πολιτείας (βασιλεύς και Κυβέρνηση) είχαν ήδη εγκαταλείψει τη χώρα και βρίσκονταν στη Μ. Ανατολή.

Ιεράρχης και Πατέρας στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο

Συγκινητικές και καίριες οι ενέργειες του Χρύσανθου. Πρώτα — πρώτα, απευθύνει επιστολή καταγγελίας της απρόκλητης ιταλικής επίθεσης σε όλες τις χριστιανικές εκκλησίες (16/11/1940).

Ταυτόχρονα οργανώνει και ενεργοποιεί έναν ολόκληρο μηχανισμό προσφοράς βοήθειας και ηθικής στήριξης στους μαχόμενους στρατιώτες. Συγκεκριμένα:
- Με την οργάνωση «ΠΡΟΝΟΙΑ ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΩΝ» συγκέντρωσε, μέσω 2.000 εθελοντών, πολλά εκατομμύρια δρχ., για την ενίσχυση των οικογενειών των στρατευμένων.
- Ο ίδιος προσωπικά και ειδική ομάδα ιερέων επισκέπτονταν τακτικά τα νοσοκομεία, για την τόνωση του ηθικού των τραυματιών.
- Για την τόνωση του ηθικού των στρατιωτών του μετώπου, συχνή ήταν και η αποστολή Γραμμάτων Παρηγοριάς, αλλά και θρησκευτικών εντύπων.

Ιεράρχης και Εθνάρχης στη γερμανική εισβολή - Κατοχή

Είναι να θαυμάζει κανείς το γενναίο Διάγγελμα της Ι. Συνόδου, προς τον Ελληνικό λαό και το στρατό, για την ανίερη γερμανική επίθεση και, μάλιστα, την ημέρα της εισβολής (6 Απριλ. 1941). Το Διάγγελμα αυτό εξέπεμψε το πρώτο μεγάλο Ηθικό και Εθνικό Μήνυμα της αδούλωτης Ελλαδικής Εκκλησίας στη γερμανοκρατούμενη, αλλά αδούλωτη Ελλάδα.

Όμως η μεγαλοσύνη του Χρύσανθου σ’ αυτή τη φάση δε φαίνεται τόσο από τα όσα έγραψε, όσα από τα όσα έπραξε.

Αρνείται να συμμετάσχει στην επιτροπή υποδοχής των Γερμανών (μαζί με το Νομάρχη, το Δήμαρχο και το Φρούραρχο) κατά την είσοδό τους στην Αθήνα.

«Έργο του Αρχιεπισκόπου δεν είναι να υποδουλώνει, αλλά να απελευθερώνει» ήταν η γενναία του απάντηση. Κατ’ επέκταση, αρνήθηκε να αρχιερατήσει στη «Δοξολογία» για τη γερμανική κατοχή της πόλης.


Αλλά και την πρώτη κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου αρνήθηκε να ορκίσει. «Η Κυβέρνησις την οποία όρκισα εξακολουθεί να συνεχίζει τον πόλεμον. Άλλην κυβέρνησιν δεν δύναμαι να ορκίσω» (29/4/1941).

Δεν σταματούν εδώ οι εθναρχικές του δραστηριότητες. Δεδομένου ότι η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου είναι υποχείρια των κατοχικών δυνάμεων, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα η έντονη διαμαρτυρία του Χρύσανθου στον πληρεξούσιο του Γ’ Ράιχ, για τα βουλγαρικά εγκλήματα στην Αν. Μακεδονία.

Όμως, και μετά την αντικανονική καθαίρεσή του (6 Ιουλ. 1941) από εγκάθετους αρχιερείς, με τη στήριξη των γερμανικών Αρχών, συνέχισε την εθνική του δράση, παρά την ταλανιζόμενη υγεία του, από το σπίτι του (Σουμελ 4): Σ’ όλο το διάστημα της Κατοχής κρατούσε τακτική επαφή με την Κυβέρνηση της Μ. Ανατολής, μέσω μυστικού ασυρμάτου, με την ιδιότητα του προεδρεύοντος της «Εθνικής Επιτροπής» για την οργάνωση και προώθηση Ομάδων Εθνικής Αντίστασης.

Την ανθοδέσμη της ιεραρχικής και εθναρχικής ακτινοβολίας του Χρύσανθου, μετά τον ξεριζωμό, διανθίζουν και άλλες δραστηριότητες, οι οποίες δίνουν υψηλή ποιότητα στην όλη προσφορά του στην Εκκλησία και στο Γένος.

Ως πρώτος Πρόεδρος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών και Δ/ντής του επιστημονικού Περιοδικού «ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΝΤΟΥ» (1927-1949), αλλά και ως συγγραφέας του περισπούδαστου έργου «Η Εκκλησία της Τραπεζούντας» (1933), για το οποίο εξελέγη Ακαδημαϊκός από την Ακαδημία Αθηνών (1939), θα λέγαμε ότι και εδώ στην Ελλάδα συνέχισε το έργο του Εθνάρχου των Ποντίων σε πνευματικό και κοινωνικό επίπεδο. Διότι τόσο η «Επιτροπή», όσο και το περιοδικό, λειτουργούν, μέχρι και σήμερα, ως η καλύτερη κιβωτός διάσωσης και καλλιέργειας της κουλτούρας του ιστορικού Πόντου.

Πηγή: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟN

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

26 Οκτωβρίου: Eπέτειος Άλωσης της Τραπεζούντας

Πίνακας που δείχνει την Άλωση της Τραπεζούντας

Σαν σήμερα, πριν από 548 χρόνια, έπεσε η Τραπεζούντα στα χέρια των Οθωμανών και του Σουλτάνου του Πορθητή.
Για την ακρίβεια, η Τραπεζούντα δεν έπεσε, παραδόθηκε κατόπιν συμφωνίας, μετά από 32 ημέρες πολιορκία και μετά από διαμεσολάβηση του αυλικού των Κομνηνών, Γεωργίου Αμοιρούτζη, μεταξύ του τελευταίου αυτοκράτορα της Τραπεζούντας, Δαβίδ του Μεγαλοκομνηνού και του Μωάμεθ του Πορθητή.
Ο Δαβίδ πείστηκε να παραδώσει την πόλη, για να μην καταστραφεί από τα αγριεμένα στίφη των Οθωμανών.
Ο Αμοιρούτζης, θεωρείται ότι μεσολάβησε για το καλό της πρωτεύουσας του Πόντου και των κατοίκων της.
Στη συνέχεια, ο Αμοιρούτζης ήταν αυτός που φέρεται να παρέδωσε επιστολές που του εμπιστεύθηκε ο Δαβίδ, με τις οποίες ο τελευταίος αυτοκράτορας της Τραπεζούντας επεδίωκε τη σύναψη συμφωνιών για την απελευθέρωση του Πόντου.
Το τέλος του Δαβίδ και της οικογένειάς του ήταν τραγικό, ενώ ο Αμοιρούτζης έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που πρόδωσε τον προστάτη και ηγέτη του.
Μεχτέρ τακιμί: Οθωμανικό τμήμα τελετών, σε παρέλαση που γίνεται στην Τραπεζούντα, με την ευκαιρία της επετείου της Άλωσης

Οι τουρκικές αρχές γιόρτασαν σήμερα την επέτειο "απελευθέρωσης" της Τραπεζούντας, με τη συμμετοχή των σημερινών τραπεζουντίων, που στην πλειοψηφία τους αποτελούν απογόνους των Ελλήνων του Πόντου.
Εμείς, οι απόγονοι των γενοκτονημένων και των ξεριζωμένων από τα χώματα του προσφιλούς Πόντου, βιώνουμε τη νεοελληνική πραγματικότητα, ενώ δεν έχουμε κάν την ημέρα αυτή στο επετειολόγιό μας.
Έστω και χωρίς τύπους, άς αφιερώσουμε μερικές στιγμές στην ημέρα αυτή και άς κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στους ήρωες και τους μάρτυρες του Πόντου, σε όλους εκείνους που έδωσαν διαχρονικά το αίμα τους για την υπεράσπιση της φυλής.

Σάββας Καλεντερίδης

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Το νέο βιβλίο του συνεργάτη της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ, Τάσσου Κοντογιαννίδη

-neesekdoseisnewsletteR.jpg

1

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΙ

ΤΑΣΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΙΔΗΣ
ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Αργοναύτες του έρωτα


Κωδικός 30189
Βάρος 0,36 kg
ISBN 978-960-422-813-3
Σχήμα 14x21
Εξώφυλλο Μαλακό
Σελίδες 240
Πρώτη έκδοση 2009
Τιμή: €14,80

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Εχω στον Πόντο, μιά ολόκληρη πόλη συγγενείς. Καί καμιά δύναμη δεν θα με ξεριζώσει..

Ελληνίδα ποντιακής καταγωγής, σφιχταγγαλιασμένη με κάτοικο του σημερινού Πόντου. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να τις ξεχωρίσει. Από επίσκεψη το 2008.

Στον Πόντο, παντρεύονταν οι περισσότεροι γύρω στα είκοσί τους.
Οι γυναίκες, ακόμα νωρίτερα..

Έτσι, σε κάθε αιώνα είχαμε πέντε γενιές, πού είχαν απο δύο γεννήτορες η κάθε μία, άρα δέκα άτομα.

Στον Πόντο ζήσαμε απο το 700 πρό Χριστού, μέχρι τό 1923. Είκοσι επτά αιώνες, επί δέκα γεννήτορες σέ κάθε αιώνα, μας κάνουν 270 προγόνους.

Οι οικογένειες τους ήταν πολυμελείς. Αν λογαριάσουμε, ότι ο καθε ένας απο αυτούς είχε δύο κατά μέσο όρο αδέλφια, τότε μιλάμε για 540 συγγενείς δευτέρου βαθμού, τουλάχιστον.

Επομένως, κατα την μετριοπαθέστατη αυτή εκτίμηση, στον Πόντο έχουν ταφεί τουλάχιστον 810 συγγενείς μου, πρώτου και δευτέρου βαθμού.

Στά Άγια χώματα της Πατρίδας, έχω θαμμένους 810 τουλάχιστον συγγενείς..

Εκεί ανήκω..

Καί σε καμιά Λωζάνη δεν δίνω τό δικαίωμα να με ξεριζώσει.

Κράτη, βρείτε τα μεταξύ σας..

Κυβερνήσεις, κάντε όσες συμφωνίες θέλετε, ερήμην μου.

Εγώ εκεί ανήκω..


ΤΑ ΤΑΦΙΑ 'Μ ΕΧΑΣΑ. ΝΤ' ΕΘΑΨΑ ΚΙ ΕΝΕΣΠΑΛΑ...
(Τούς τάφους μου έχασα. Αυτούς πού έθαψα δεν ξέχασα..)
Πηγή: Ιστολόγιο "Ού παντός πλειν ες Πόντον"

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Μολυβδόβουλο του Μανουήλ Κομνηνού στη Γερμανία


Βρέθηκε μολυβδόβουλο Βυζαντινού αυτοκράτορα στη Γερμανία
Το μολυβδόβουλο βρέθηκε στα ερείπια πύργου κοντά στην Καρλσρούη


Ένα μολυβδόβουλο, δηλαδή μια σφραγίδα του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ του Α' του Κομνηνού (1143 - 1180), βρέθηκε στα ερείπια του πύργου Λίντελμπρουν, που βρίσκονται κοντά στην Καρλσρούη. Μάλιστα, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Deutsche Welle ("DW"), το πολύτιμο αυτό εύρημα βρέθηκε σε βάθος μόλις 20 μέτρων κάτω από το αποκαλούμενο «παλάτιον» του πύργου, σ' ένα βραχώδες ύψωμα 437 μέτρων.

Ήδη, οι ειδικοί της αρμόδιας για τη μεσαιωνική αρχαιολογία εφορίας της περιοχής - που είναι και η επιβλέπουσα των ανασκαφών - αλλά και ο αρχαιολόγος Σβεν Γκίτερμαν, από το Ινστιτούτο Αρχαιολογικών Επιστημών στο Φράιμπουργκ (προϊστορική, πρωτοϊστορική και μεσαιωνική αρχαιολογία), έκαναν τις πρώτες τους εκτιμήσεις σε ό,τι αφορά το βυζαντινό μολυβδόβουλο.

Μιλώντας στην «DW», ο Σβεν Γκίτερμαν εξήγησε ποια είναι τα χαρακτηριστικά που οδηγούν στο ασφαλές - κατά την άποψη του - συμπέρασμα ότι πρόκειται για μολυβδόβουλο του γνωστού και ως «αυτοκράτορα - ιππότη», δηλαδή του Μανουήλ Α' του Κομνηνού, ο οποίος αποκαλούνταν από τους συγχρόνους του ως Μανουήλ Δεσπότης, ο πορφυρογέννητος.

Απεικονίζεται κι ο Μανουήλ Κομνηνός

Όπως ανέφερε, «υφίστανται συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία μας οδήγησαν στο συμπέρασμα αυτό. Κυρίως, όμως, η κάθετη επιγραφή ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, στην εμπρόσθια όψη της σφραγίδας με το νεαρό, αγένειο πρόσωπο του Ιησού, γνωστό ως «τύπος Εμμανουήλ». Αυτό σημαίνει αναμφίβολα πως πρόκειται για μολυβδόβουλο του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού».

Μάλιστα, στην οπίσθια όψη της σφραγίδας απεικονίζεται ο ίδιος ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Ο αποκαλούμενος και πορφυρογέννητος φέρει στέμμα, από το οποίο κρέμονται μακριά «περπενδούλια» (δηλαδή, χρυσοί έλικες διακοσμημένοι με πολύτιμους λίθους, που κρέμονται από το στέμμα), ενώ φορά «διβητήσιον» (είναι μακρύ ένδυμα, που έφθανε μέχρι τον αστράγαλο) και λώρο (πρόκειται για μακριά μεταξωτή ταινία), με πολύτιμους λίθους και μαργαριτάρια, η οποία διπλώνεται χιαστί.

Στο δεξί του χέρι ο αυτοκράτορας κρατά «λάβαρον», σύμβολο της στρατιωτικής του εξουσίας και στο αριστερό φέρει την «ανεξικακία» (κυλινδρικό πουγκί από κόκκινο μετάξι με χώμα, σύμβολο του εφήμερου της ανθρώπινης ζωής). Από την επιγραφή του μολυβδόβουλου διακρίνονται καθαρά μόνον δύο γράμματα.

Με τη βοήθεια συγκριτικών μελετών, όμως, οι Γερμανοί αρχαιολόγοι κατόρθωσαν να αναπαραστήσουν την επιγραφή στο μολυβδόβουλο, η οποία είναι: «Μανουήλ Δεσπότης - ο πορφυρογέννητος». Η συγκεκριμένη περιγραφή της σφραγίδας περιλαμβάνεται και σε άρθρο του αρχαιολόγου Γκίτερμαν, που δημοσιεύτηκε στο ειδικό περιοδικό «Archaeologie in Deutschland» (Αρχαιολογία στη Γερμανία).

Πως βρέθηκε εκεί η σφραγίδα;

Βέβαια, για τους ειδικούς μελετητές της μεσαιωνικής, γερμανικής αρχαιολογίας ένα βυζαντινό μολυβδόβουλο του 12ου αιώνα δεν είναι ασυνήθιστο εύρημα. Εν προκειμένω, όμως, το θέμα είναι πως βρέθηκε στον πύργο Λίντελμπρουν. Ο αρχαιολόγος Γκίτερμαν ανέλαβε να αναπτύξει τον προβληματισμό, που προκάλεσε στους ειδικούς η εύρεση της συγκεκριμένης σφραγίδας.

«Ο πύργος Λίντελμπρουν - είπε χαρακτηριστικά - αναφέρεται πρώτη φορά στις πηγές τον 13ο αιώνα. Η σφραγίδα του αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού είναι, όμως, από τον 12ο αιώνα. Επομένως, τίθεται το ερώτημα: υπήρχε ο πύργος πριν από τα μέσα του 13ου αιώνα; Εάν ναι, πώς έφθασε η σφραγίδα εκεί;».

Ο Γερμανός αρχαιολόγος πρόσθεσε πως ερμηνείες υπάρχουν πολλές και διαφορετικές, αλλά η πιθανότερη είναι «ότι η σφραγίδα κοσμούσε κάποιο βυζαντινό έγγραφο, το οποίο κατέληξε στον πύργο Λίντελμπρουν. Ενδέχεται, μάλιστα, να έμενε στον πύργο κάποια σημαντική προσωπικότητα, στην οποία απευθυνόταν το έγγραφο. Αυτή τη στιγμή, όμως, δεν γνωρίζουμε τίποτε περισσότερο».

Βέβαια, το εύρημα από μόνο του δεν αποσαφηνίζει εάν υπήρχε αλληλογραφία του Βυζαντινού αυτοκράτορα με τους Γερμανούς ηγεμόνες της περιοχής, όπου βρέθηκε. Δηλαδή, του Νότιου Παλατινάτου. Επιβεβαιώνει, όμως, τους στενούς δεσμούς του πορφυρογέννητου, αλλά και του Βυζαντίου, με το γερμανικό χώρο.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Βασίλειος Ανθόπουλος (1888-1922) - Ο Θρυλικός Αρχικαπετάνιος των Αντάρτικων Δυνάμεων του Πόντου

Παρουσίαση κατά την ημέρα των αποκαλυπτηρίων του ανδριάντα του ήρωα στη Σκύδρα Πέλλας.


«Σεβασμιώτατε, κυρίες και κύριοι,

Τα χρόνια φεύγουν και οι άνθρωποι που ελάμπρυναν με τους αγώνες και τις θυσίες τους την αντίσταση του ποντιακού και μικρασιατικού Ελληνισμού ενάντια στη συστηματική γενοκτονία του από μέρους των Νεότουρκων είναι άγνωστοι και ξεχασμένοι για τους πολλούς. Γι’ αυτό θεωρώ ως ελάχιστο φόρο τιμής στον σημαντικότερο οπλαρχηγό του Πόντου το στήσιμο ενός ανδριάντα στη Σκύδρα, που είναι το επίκεντρο χιλιάδων κατοίκων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης.»



του Γιώργου Παναγιωτίδη,
Πολιτικού Επιστήμονα

Έτσι ξεκινούσα στις 3 Νοεμβρίου 1995 ένα σύντομο βιογραφικό για τον τιμώμενο σήμερα Βασίλειο Ανθόπουλο και ασφαλώς χρειάζονται πολλά συγχαρητήρια στον Δήμαρχο κ. Ιορδάνη Τζαμτζή και στο Δημοτικό Συμβούλιο της Σκύδρας που πήρε ομόφωνα απόφαση τότε, και σήμερα την έκανε πραγματικότητα κάνοντας όλους εμάς περήφανους που ήλθαμε εδώ να αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης προς τον Βασίλειο Ανθόπουλο, τον σημαντικότερο οπλαρχηγό των ανταρτών του Δυτικού Πόντου.

Είναι μια παραδεδεγμένη αρχή ότι η ελευθερία αποκτάται με αγώνες, θυσίες, αίμα και δάκρυα. Τα όσα θα αναφέρω για τον Βασίλειο Ανθόπουλο ταυτίζονται με την παραπάνω αρχή.

Η ζωή και δράση του είναι ένα κομμάτι μέσα στο μωσαϊκό των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στις αρχές του αιώνα μας και καθόρισαν ουσιαστικά τα σημερινά σύνορα της πατρίδας μας. Γεννήθηκε στο χωριό Κιζίκ της επαρχίας Απές του νομού Σεβάστειας του Πόντου στα 1888. Σπούδασε αρχιτεκτονική κοντά σε Γάλλο αρχιτέκτονα και έγινε σπουδαίος εργολάβος δημοσίων έργων. Λόγω της ιδιότητάς του αυτής πολλοί συγγραφείς τον αναφέρουν και σαν Βασίλ Ουστά (από τουρκ. usta, δηλαδή «αρχιμάστορας»).

Τη ζωή του σημαδεύει λίγο πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το γεγονός ότι αναγκάζεται να σκοτώσει τον Τούρκο βιαστή της γυναίκας του αδελφού του και έκτοτε ζει στην παρανομία. Στα 1914 ξεκινά ο Α’Π.Π. Στο μέτωπο του Καυκάσου ρωσικός και τουρκικός στρατός, σπρωγμένοι και από το μίσος των ηγετών τους, ρίχνονται σαν άγρια λιμασμένα θεριά να αλληλοσπαραχτούν. Η Ρωσία, από τα 4 σώματα στρατού που είχε στο μέτωπο του Καυκάσου, αναγκάζεται τα 3 να τα στείλει στο μέτωπο της Πολωνίας, και στο τουρκικό μέτωπο απομένει μόνο ένα. Με το σώμα αυτό και με εφέδρους ξεκινά τις επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων και μπαίνει μέσα στο τουρκικό έδαφος.

Όμως από το Νοέμβριο οι Τούρκοι αντεπιτίθενται, με επιτυχία αποκρούουν τους Ρώσους και προωθούνται ως τα ρωσικά σύνορα. Ετοιμάζουν να εξαπολύσουν αιφνιδιαστική επίθεση και να συλλάβουν τον τσάρο, για τον οποίο έχουν πληροφορίες ότι έχει επισκεφθεί το μέτωπο του Καυκάσου. Τον τσάρο και τη Ρωσία σώζει η θανατερή παγωνιά που ενσκήπτει τη νύχτα της προετοιμαζόμενης επίθεσης και οι Τούρκοι δεν μπορούν να ξεμυτίσουν από τις θέσεις τους. Σύντομα μεταβάλλονται σε πολιορκημένους και χάνουν χιλιάδες στρατιώτες στις φονικότατες μάχες στα βουνά του Καυκάσου. Αιχμάλωτοι συλλαμβάνονται και από τις δύο μεριές και μεταξύ αυτών ένας Ρώσος στρατηγός, τον οποίο φυλακίζουν οι Τούρκοι στις φυλακές της Σεβάστειας. Εν τω μεταξύ οι Ρωμιοί που υπηρετούν στον τουρκικό στρατό τον εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες και μετατρέπονται σε λιποτάχτες.

Με τέτοιους λιποτάχτες σχηματίζει ο Βασίλειος Ανθόπουλος ομάδα ανταρτών και κάποια μέρα επιτίθεται αιφνιδιαστικά στις φυλακές της Σεβάστειας, εξουδετερώνει την τουρκική φρουρά και απελευθερώνει τον αιχμάλωτο Ρώσο στρατηγό. Έτσι, κερδίζει την εμπιστοσύνη των Ρώσων, προκαλώντας μεγάλη εντύπωση στη ρωσική αυλή και το ρωσικό επιτελείο, το οποίο παίρνει εντολή να ενδιαφερθεί για τον τολμηρό άνδρα και να έλθει σε επαφή μαζί του μέσω των πρακτόρων του. Στη συνέχεια οι ρωσικές μεραρχίες κατανικούν τον τουρκικό στρατό και μπαίνουν βαθιά μέσα στο τουρκικό έδαφος, απελευθερώνοντας μεγάλο μέρος του ιστορικού Πόντου.

Οι Τούρκοι πανικόβλητοι εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα του Πόντου Τραπεζούντα, την οποία παραδίδουν στους Έλληνες και ιδιαίτερα στον Μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο.

Ιστορική παρέμεινε η προσφώνηση του Τούρκου Βαλή Τσεμάλ προς τον Μητροπολίτη: «Από τους Έλληνες την πήραμε, στους Έλληνες και την παραδίδουμε». Σταματούν όμως την προέλασή τους στον Χαρχιώτη ποταμό λίγα χιλιόμετρα πριν την κατάληψη της Τρίπολης. Έτσι, ο Πόντος χωρίζεται στα δύο. Στον Ανατολικό Πόντο, που μετά την απελευθέρωσή του παρουσιάζει εκπληκτική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, και τον Δυτικό Πόντο, που στενάζει ακόμη κάτω από τη σκλαβιά των Τούρκων και περιμένει εναγωνίως τους Ρώσους να έλθουν για απελευθέρωσή του.

Αυτό το διάστημα ο Βασίλειος Ανθόπουλος παίρνει το μήνυμα από τους Ρώσους επιτελείς που εδρεύουν στην Τραπεζούντα και μετά από δεκαήμερη πορεία μέσα στα βουνά καταφέρνει να φτάσει στην Τραπεζούντα. Συναντιέται με τον Ρώσο Συνταγματάρχη Αρτάτωφ, προϊστάμενο της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών, και του εκθέτει τις ιδέες του για απελευθέρωση του Πόντου. Μιλά με πάθος και πεποίθηση για τη σοβαρή ενίσχυση που θα μπορούσαν να δώσουν οι Ρωμιοί αν εξοπλίζονταν από τους Ρώσους και αν οι τελευταίοι έκαμναν ορισμένες απαραίτητες πολεμικές επιχειρήσεις. Ο Ρώσος συνταγματάρχης άκουσε προσεχτικά τον νευρώδη άνδρα με τα μαύρα ζωηρά μάτια, που είχε δείξει τόση παλικαριά στην απελευθέρωση του Ρώσου στρατηγού, βάζοντάς τα με τους Τούρκους και κάνοντάς τους να τον τρέμουν. Ωστόσο έβλεπε ότι ο ενθουσιασμός του Έλληνα υπερέβαλε τις δυνατότητες και ήθελε πρακτικά να διαπιστώσει τι πραγματικά μπορούσε να προσφέρει στη δημιουργία μεγάλου αντάρτικου στα μετόπισθεν των Τούρκων.

Έτσι, συμφώνησαν να του δώσουν όπλα και αυτός να στρατολογήσει τους Ρωμιούς λιποτάχτες στην περιφέρεια της Σαμψούντας, όπου πλειοψηφούσε το ρωμαίικο στοιχείο. Σε αντιστάθμισμα οι Ρώσοι υποσχέθηκαν γρήγορα να προελάσουν και να απελευθερώσουν και το Δυτικό Πόντο που καταδυναστευόταν αφάνταστα από τους Νεότουρκους. Η συνάντηση κλείνει με μια τελετή κατά την οποία οι Ρώσοι παρασημοφορούν τον Βασίλειο Ανθόπουλο για την απελευθέρωση του στρατηγού τους και του απονέμουν το αξίωμα και τη στολή του Ρώσου αξιωματικού, που έκτοτε δεν αποχωρίζεται.

Αποκαλυπτήρια του ανδριάντα από τον πρώην δήμαρχο και πρώην Βουλευτή Πέλλας Ιορδάνη Τζαμτζή.

Η βοήθεια των Ρώσων σε οπλισμό ξεκινά από 35 γιαπωνέζικα όπλα και γρήγορα θα φτάσει τις 2000. Ο Βασίλ Ουστά είναι μεθοδικός, αεικίνητος, γρήγορος στις αποφάσεις του και τολμηρός. Οργανώνει υπηρεσία πληροφοριών και συγκεντρώνει στρατιωτικές πληροφορίες για τις τουρκικές δυνάμεις της Σαμψούντας, για τη σύνθεσή τους και για τις μετακινήσεις τους. Καταδιώκει τουρκικές συμμορίες που σφάζουν αμάχους Ρωμιούς και πυρπολεί τα χωριά τους. Τους συλλαμβάνει και τους εκτελεί. Γίνεται το φόβητρο των Τούρκων.

Δίνει αέναες μάχες και ξεφεύγει από τον κλοιό των Τούρκων οι οποίοι οργανώνουν πάσει θυσία την εξόντωσή του. Ο Βασίλειος Ανθόπουλος ή Βασίλ Ουστά ή Βασίλ Αγάς αναγνωρίζεται σαν γενικός αρχηγός των αντάρτικων δυνάμεων του Δυτικού Πόντου, που συνεχώς αυξάνονται μπροστά στη συστηματική γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού με τις εκτοπίσεις στα ενδότερα. Στην προσπάθειά του να προωθήσει 2000 όπλα που του στέλνουν οι Ρώσοι, δέχεται την επίθεση ενός τάγματος τουρκικού στρατού. Εδώ δείχνει μεγάλες στρατιωτικές ικανότητες, αγωνιστικότητα και ευψυχία.

Καταφέρνει να αποκρούσει τους Τούρκους, αποδεκατίζοντάς τους, να τους αποφύγει και να περατώσει την επιχείρηση μεταφοράς των οπλών στους αντάρτες της Σαμψούντας με επιτυχία. Στη συνέχεια τράβηξε για τα μεσόγεια του Πόντου, για να οργανώσει καινούργιο αντάρτικο. Έχει πλέον ξεκάθαρες αντιλήψεις για ένοπλη αντίσταση των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας ενάντια στους Νεότουρκους, γιατί έχει αντιληφθεί τις προθέσεις τους για συστηματικό εξανδραποδισμό του ελληνικού στοιχείου κατά το πρότυπο εξόντωσης των Αρμενίων λίγο νωρίτερα. Περιμένει πάντα εναγωνίως τη βοήθεια των Ρώσων και την προέλασή τους, όμως ο χρόνος περνούσε. Φτάσαμε στο Σεπτέμβριο του 1916 και ο αρχικαπετάνιος κυριεύτηκε από μεγάλη αγωνία και αδημονία.

Ο ρώσικος στρατός δεν φαινόταν πουθενά να έλθει να ελευθερώσει το Δυτικό Πόντο. Ύπνος δεν τον έπιανε. Τριγυρνούσε στο λημέρι του σιωπηλός και σκεφτόταν τη φωτιά που άναψε στο Δυτικό Πόντο, χωρίς να φαίνεται πουθενά η λυτρωτική οπτασία της λευτεριάς. Έτσι, διαπίστωσε έντρομος κάτι που δεν ήθελε να πιστέψει. Ότι δηλαδή οι Ρώσοι δεν είχαν σκοπό να προχωρήσουν και να καταλάβουν το Δυτικό Πόντο όπως είχαν συμφωνήσει. Δεν γνώριζε τις πανωλεθρίες του ρωσικού στρατού στις μάχες του με τους Γερμανούς και την επανάσταση που ετοίμαζε τον επόμενο χρόνο στα 1917 ο Λένιν μέσα στη Ρωσία. Δεν κατάφερε να συμφιλιωθεί με την ιδέα της ρούσικης εγκατάλειψης και έτσι πήρε την απόφαση να ξαναπάει ο ίδιος στην Τραπεζούντα να εξακριβώσει από τους υπεύθυνους στρατιωτικούς παράγοντες την αλήθεια.

Απόγονοι του οπλαρχηγού σε αναμνηστική φωτογραφία μπροστά στον ανδριάντα του.

Προηγουμένως είχε πάει στα λημέρια των ανταρτών της Σαμψούντας και συνεννοήθηκε με τους καπετάνιους της περιοχής για τη νέα μακρινή αποστολή του. Όλοι συμφώνησαν μαζί του πως έπρεπε να πιεστούν οι Ρώσοι να τηρήσουν την υπόσχεσή τους και προπάντων να δώσουν περισσότερα όπλα για την αντιμετώπιση της εκδικητικής μανίας των Τούρκων, που ξέσπασε πάνω στα άμαχα και αθώα γυναικόπαιδα. Πήρε μαζί του 80 διαλεχτά παλικάρια για τη μεγάλη και επικίνδυνη αποστολή προς την Τραπεζούντα. Τον συνόδευαν οι ευχές όλων των καπετανέων του Δυτικού Πόντου.

Μια πορεία δύσκολη μέσα σε πυκνά δάση, μόνο τη νύκτα και με το φόβο να μη τους δουν και τους καταδώσουν οι Τούρκοι. Μια εποποιία με συνεχείς μάχες και τον κίνδυνο να συλληφθούν αιχμάλωτοι ή να σκοτωθούν. Το πρωτοπαλίκαρό του, Δημήτριος Κουτσογιαννόπουλος, που διέσωσε το ημερολόγιο του Βασίλειου Ανθόπουλου και το έκανε βιβλίο με τίτλο «Ανάμεσα στους Αντάρτες του Πόντου», περιγράφει με παραστατικό τρόπο τους κινδύνους που διέτρεξαν και τη μεγαλοσύνη του αρχηγού, που αποδείχτηκε και πάλι ευφυέστατος, οξυδερκής και γενναιόψυχος και κατάφερε να ξεφύγει από το συνεχή ασφυκτικό τουρκικό κλοιό, φτάνοντας μa χίλια βάσανα και πάλι στην Τραπεζούντα. Σ’ όλη αυτή την περιπέτειά του τον συνόδευε η γυναίκα του Αναστασία, που αποδείχθηκε άξια σύντροφος και αγωνίστρια. Η συνάντησή του με τον Αρτάτωφ δεν τον ικανοποίησε. Του εξέθεσε την τραγική θέση των Ελλήνων του Δυτικού Πόντου μετά την καθυστέρηση προέλασης του ρωσικού στρατού. Ο Ρώσος συνταγματάρχης του έδωσε αόριστες υποσχέσεις και γενικά ξέφευγε από τη συζήτηση. Η κατάσταση στο εσωτερικό της Ρωσίας από την προετοιμαζόμενη επανάσταση του Λένιν και οι τραγικές ήττες του ρωσικού στρατού στο ανατολικό μέτωπο δεν επέτρεπαν καμιά αισιοδοξία. Το μόνο που κατάφερε ο Βασίλ Ουστά ήταν να πάρει εξοπλισμό για εξακόσιους νέους αντάρτες και να δραστηριοποιηθεί εκ νέου στα μετόπισθεν του τουρκικού στρατού.

Τα γεγονότα στη συνέχεια είναι γνωστά: οι Ρώσοι μετά την επανάσταση πέταξαν τα όπλα τους και εγκατέλειψαν τον Πόντο στην εκδικητική μανία των Τούρκων. Ο Βασίλ Ουστά φεύγει και έρχεται με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Συναντιέται με Έλληνες αξιωματικούς και ιδιαίτερα συνδέεται με τον αξιωματικό Άκογλου Ξενοφώντα, εθελοντή του τάγματος του Πόντου. Προτείνει και απαιτεί βοήθεια από την Ελλάδα. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανάλογη ανταπόκριση. Ο Βενιζέλος δεν έχει πολιτική εξ αρχής για τον Πόντο και στις μέχρι τότε διεθνείς σχέσεις του ήταν υπέρ της Αρμενικής λύσης. δηλαδή Ποντιοαρμενικού κράτους, που έβρισκε αντίθετο τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο, ενώ γενικά αγνοούσε το μέγεθος και την αξία του ποντιακού ελληνισμού. Έτσι, δεν αποστέλλονται αξιωματικοί, όπως θα ‘πρεπε, στον Πόντο για να οργανώσουν τους χιλιάδες αντάρτες, που φλέγονταν από ενθουσιασμό και θέληση να υπερασπίσουν τα ιερά και όσια τους. Έμειναν μόνοι και αβοήθητοι και ό,τι έκαναν το έκαναν μόνοι τους.

Αλλά και οι προύχοντες του Πόντου και όσοι συμμετείχαν στη Βουλή του Ανεξάρτητου Πόντου του Βατούμ δεν μπόρεσαν να δουν τη δυναμική του Κεμαλικού κινήματος. Πίστεψαν ότι η γονατισμένη Τουρκία της Συνθήκης των Σεβρών δεν επρόκειτο ποτέ να σηκώσει κεφάλι. Δεν δημιούργησαν στρατιωτική υποδομή στον Ανατολικό Πόντο και δεν είχαν στρατιωτική παρουσία στο Δυτικό. Άφησαν τους Τούρκους εθνικιστές, με επικεφαλής τον Τοπάλ Οσμάν, να καταφύγουν στις σφαγές, με σκοπό να απαλλαγούν από την παρουσία των Ελλήνων και να αλλοιώσουν δημογραφικά τον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Εν μέρει το κατάφεραν. Αν όμως Έλληνες στρατιωτικοί είχαν αποβιβαστεί νωρίτερα από τον Κεμάλ στα χωριά και τις πόλεις του Δυτικού Πόντου, δεν θα μπορούσε να εγκληματεί ο κάθε Τοπάλ Οσμάν χωρίς το φόβο των αντιποίνων.

Αυτή είναι η κριτική του Πόντιου ιστορικού και συγγραφέα Γεώργιου Ανδρεάδη και δείχνει ότι πολλοί ήσαν αυτοί που δεν φάνηκαν αντάξιοι των περιστάσεων.

Ο Γιώργος Παναγιωτίδης, η Μαρία Ανδρεάδου και ο εγγονός του Βασίλειου Ανθόπουλου Ιωάννης Κυριακίδης.

Έλειψε δηλαδή από όλους τους προαναφερόμενους το πνεύμα αγωνιστικότητας, θυσίας και προβλεπτικότητας που διέκρινε τον Βασίλειο Ανθόπουλο, ο οποίος και πάλι επέστρεψε στον Πόντο, όπου και άφησε τα κόκαλά του, αφού σκοτώθηκε σε ενέδρα από τους Τούρκους. Προτίμησε δηλαδή ως πραγματικός αρχηγός αντί να μείνει στην ελεύθερη Ελλάδα να γυρίσει πίσω και να δώσει δραματικό τέλος στη ζωή του, μπροστά στο δράμα χωρίς τέλος του ποντιακού και του μικρασιατικού Ελληνισμού. Η αγωνία του να συντηρήσει οικονομικά τα αντάρτικα σώματα τον σπρώχνει στην παράτολμη ιδέα, την οποία και κάνει πράξη, να νοθεύσει το τούρκικο νόμισμα.

Όμως η τύχη του και η ζωή του έχουν πλέον προδιαγραφεί. Επικηρύσσεται από το Κεμαλικό καθεστώς και δολοφονείται σε ενέδρα στην Κωνσταντινούπολη, αφού καταφέρνει να σκοτώσει δύο από την ομάδα των δολοφόνων του.

Κυρίες και κύριοι,

Υπάρχει και η άποψη ότι το αντάρτικο έβλαψε τον Ελληνισμό του Πόντου, αφού προκάλεσε αντίποινα των Τούρκων εις βάρος του. Η άποψη αυτή είναι ανιστόρητη και δεν δικαιολογούνται σήμερα να την επικαλούνται όσοι την επικαλούνται.

Είναι γνωστό ότι από την επανάσταση των Νεότουρκων στα 1908 μπήκε το σύνθημα «Η Τουρκία στους Τούρκους». Από τότε είχε αποφασισθεί η γενοκτονία των μειονοτήτων Ελλήνων και Αρμενίων που έλεγχαν την οικονομική ζωή της Τουρκίας. Την ιδέα την είχαν δώσει οι Γερμανοί, οι οποίοι, στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν ζωτικό χώρο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη Μέση Ανατολή, διαπίστωσαν τον έλεγχο της οικονομικής ζωής της Τουρκίας από τους Έλληνες και Αρμένιους, όπως προείπα. Έπρεπε για τους Γερμανούς να εξοντωθούν Αρμένιοι και Έλληνες για να ‘ρθουν αυτοί. Έτσι, οι Νεότουρκοι απλώς περίμεναν την κατάλληλη στιγμή. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος τους έδωσε την αφορμή και επέβαλαν τα Αμελέ Ταπουρού και τη Λευκή Γενοκτονία των εκατοντάδων χιλιάδων αθώων γυναικόπαιδων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, που πέθαναν από τις κακουχίες, την πείνα και τις αρρώστιες κατά τη διάρκεια των εκτοπίσεών τους. Άλλους τους έσφαζαν οι τσετέδες, που καραδοκούσαν στα περάσματα του Σεϊτάν Ντερεσί, δηλαδή στο Ποτάμι του Διαβόλου, και άλλους τους κρεμούσαν στις πλατείες της Αμάσειας και των άλλων πόλεων. Το δυστύχημα για τον Ελληνισμό του Πόντου ήταν ότι δεν βρέθηκαν πάρα πολλοί σαν τον τιμώμενο σήμερα Βασίλειο Ανθόπουλο να ορθώσουν ανάστημα και να αντιτάξουν στη βία την αντιβία. Κυρίως έφταιξαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις και η Βουλή του Βατούμ που δεν έφτιαξαν έναν πανομοιότυπο Μακεδονικό Αγώνα στο χώρο του Πόντου.

Όπως τη Μακεδονία την κέρδισαν με το αίμα τους οι Μακεδονομάχοι, έτσι μπορούσε να σωθεί και ο Πόντος. Αυτά τα παραπάνω αναφέρονται στο βιβλίο του Γεωργίου Ανδρεάδη «Από το Μύθο στην Έξοδο» και απεικονίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.

Όμως, κυρίες και κύριοι, τα «εάν» δεν έχουν καμία σημασία για την ιστορία. Σημασία έχει δια της ιστορίας να διδάσκεσαι από τα λάθη σου και να μην τα επαναλαμβάνεις.

Η θυσία του Βασίλειου Ανθόπουλου ας γίνει φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς, παράδειγμα θάρρους, αγωνιστικότητας και αυτοθυσίας, που συνεχίζει τις αγωνιστικές παραδόσεις της κλεφτουριάς του 1821, των Υψηλάντων, Κολοκοτρωναίων, Ανδρούτσων, Διάκων και αργότερα των Μακεδονομάχων, αλλά και τόσων άλλων που έδωσαν το αίμα τους για τη διατήρηση των ελληνοχριστιανικών παραδόσεών μας και την ελευθερία του Ελληνικού έθνους. Σε μας απομένει να αντιταχθούμε στην καινούργια βία που έρχεται από ανατολικά, πάντα ενωμένοι, για να μην κλάψουμε ποτέ πια για άλλες χαμένες πατρίδες.

Σεβασμιώτατε, κυρίες και κύριοι,

Τελειώνω με μια φράση που εμπνέει, συντηρεί και αποτελεί ιερή παρακαταθήκη για τη συνέχιση της αγωνιστικότητας του ποντιακού Ελληνισμού:
Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΕ ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ.


Βασίλειος Ανθόπουλος
(Βασίλ Αγάς)
του Κωνσταντίνου Ανδρεάδη,
30 Καλομηνά 1998, Λιποχώρι-Πέλλας

Ένας Αητένς, τρανός Αητένς α σή Ακρίτα γαίμαν,
έρθεν Σκύδραν κ’ εγόνεψεν και φαίνεται άμον ψέμα.

Πετά αδά ολόγερα με τ’ άρματα ζωσμένος,
τα φισακλίκια σταυρωτά σ΄ ωμία φορτωμένος.

Ατός τρανός Σταυραετός σου Πόντου τα ραχία
χρόνια πολλά ετυρένιζεν τα τούρκικα τα ψήα.

Σα δυσακά των Κομνηνών την Αυτοκρατορίαν
Λιθάρ εσέγκεν και θεμέλ’ για την ελευθερίαν.

Η γη εσυνταράουσουν όπου ατός επάτνεν,
Βασίλ’ Αγάς με τ’ όνεμαν πάντα μαρτέν εκράτνεν.

Ατός έτον Τραντέλλενας, οπλαρχηγός με βούλαν
τοι Τούρκ’ς όλ΄τς εταγούτεψεν κι εκρέμασεν την γούλαν.

Ατοίν’τς όλ’ τς επολέμεσεν, έγραψεν ιστορίαν
ση Πάφρας τα ψηλά ραχιά, λεονταρί καρδίαν.

Εκεί σα Άγια χώματα, σου Πόντου τα παρχάρα
Ποτάμ’ το αίμα έξενα κι’ επότσεν τα χορτάρα.

Κι’ εμείς εσέν, Ανθόπουλε, μεγάλε Καπιτάνε,
Μνημείο τώρα έστεσαμ’ ο κόσμον ας μαθάνε.

Βασίλ’ Ουστά, επολέμεσες για την ελευθερίαν,
για Πόντο, οικογένεια και για ορθοδοξία.

Και η Πατρίδα πρέπ’ να εφτάει το χρέος ατς πα μίαν
Βασίλ’ Αγά, το όνεμας ας γράφτ’ σην ιστορίαν.

Τα γενεάς που έρτανε την μνήμης να τιμούνε,
τον χρόνον μίαν δάφνενον στεφάν’ εσέν χρωστούνε.

Ολίγα κ΄άλλο ας γράφτομε, Βασίλ Αγά, θερίον,
κάποτε θα διαβάσκουνταν σ’ Ελληνικόν Σχολείον.

Έγκεν κι΄’ εφέκεν σο Ριζό γαρήν και τα παιδία τ’
κι’ αμάν εκλώστεν ξαν εκεί π’ επέμνεν η καρδία τ’.

Έτονε το δεκαοκτώ που έρθεν τη χρονίας
οι Τούρκ’ σον Πόντον έκαιγαν χωρία, πολιτείας.

Η ψή ατ’ έτονε να πάει σ΄Αντάρτικα ομάδας
τον Τούρκον για να κυνηγά π΄εκλαίνιζεν μανάδας.

Εκεί ανδραγαθήματα εποίκεν με θυσίας
κι΄εφέκεν σε ζογρόν κλαδίν τοι Τσέτες τη Τουρκίας.

Τοι Τούρκ’ ς εντούνεν σο κιφάλ, σην ψην και σην καρδίαν
κι εφείνεν ατοίν΄τς να έκαιγαν Σχολείον και εκκλεσίαν.

Εγλύτωσεν και Στρατηγόν Ρώσσον φυλακισμένον
επείρεν και παράσημον, αέτς έτον γραμμένον.

Κι θέλω εγώ παράσημα, δόξας ασοί Ρουσσάντας,
φουσέκια είπεν δώστεμεν να κρούω τοι Τουρκάντας.

Ατό έτον το παλικάρ’ Θάνατον κι εφογούντον
Βασίλ΄Αγάς με τ΄όνεμαν τον Πόντον ελυπούντον.

Έλεπεν που εβοήθαναν οι τρανοί την Τουρκίαν
εγροίξεν πως εσούμωνεν σ΄εμάς γενοκτονίαν.

Εκεί σα μέρα τα Άγια εφέκεν την ζωήν ατ’
με το μαρτέν πάντα σο χερ΄ παρέδωκεν την ψην ατ΄.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ποντιακή Γνώμη - Τεύχος Μαΐου