Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Η Μαύρη Θάλασσα στο χείλος της οικολογικής καταστροφής

ΑΠΕ Τρίτη, 24 Ιουνίου 2008 15:01
Τελευταία Ενημέρωση : 24/06/2008 15:35

Τα μέλη της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης προειδοποίησαν χθες τα παράκτιες της Μαύρης Θάλασσας χώρες για επερχόμενη οικολογική καταστροφή και απηύθυναν έκκληση για γενική κινητοποίηση.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έκθεσης που παρουσιάσθηκε στην κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο εκβιομηχανισμός των παράκτιων πόλεων, η λειτουργία των λιμανιών και η ρίψη τοξικών αποβλήτων στη θάλασσα, έχουν οδηγήσει σε μια "άνευ προηγουμένου ρύπανση".

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ

Του Αναστάσιου Καζαντζίδη*

Έπειτα από πολλούς αγώνες, λάθη αλλά και παραλήψεις, το ελληνικό κοινοβούλιο αναγνώρισε επιτέλους τη γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους μόλις το 1994!

Μέχρι σήμερα, δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια από τότε, μόνο ακόμη ένα κοινοβούλιο έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονία αυτή, εκείνο: της Κύπρου!

Η περίεργη αυτή στάση των Ελληνικών Κυβερνήσεων στο θέμα της ΠΙΕΣΗΣ προς άλλα κοινοβούλια για την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας, γεννά πολλά ερωτηματικά…

Με δεδομένο τις οσφυοκαμπτικές ασκήσεις στις οποίες αρέσκεται να υποβάλλεται κατά κόρον το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών τα τελευταία χρόνια, τίποτε δεν μπορούμε να αποκλείσουμε…

Αντίθετα με εμάς τους Πόντιους, οι Αρμένιοι έχουν προχωρήσει πάρα πολύ μακριά στο θέμα της δικής τους αναγνώρισης από τη διεθνή κοινότητα.

Μάλιστα κάποιες χώρες – όπως η Γαλλία και η Ελβετία- έχουν ψηφίσει εκτός από την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, νόμο που ποινικοποιεί και την άρνηση της γενοκτονίας!

Έτσι αν βρεθεί ένας πολίτης στην Γαλλία ή στην Ελβετία και βγει στο δρόμο να φωνάξει ότι δεν αναγνωρίζει το έγκλημα της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους, θα οδηγηθεί στην …φυλακή!

Η ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας των Αρμενίων, προωθείται για να εφαρμοστεί και από άλλα κράτη της Ευρώπης.

Διότι μεγαλύτερο έγκλημα από μια γενοκτονία, είναι η προσπάθεια κάποιων να διαγραφεί από την ανθρώπινη μνήμη!

Το γεγονός ότι στην Γαλλία υπάρχει σήμερα μια μεγάλη κοινότητα Αρμενίων, κάνει την ψήφιση νόμου ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας από την Ελβετία, ακόμη πιο σημαντική.

Η Ελβετική θέση δεν έχει τίποτε το ακραίο και βασίζεται αποκλειστικά στο πνεύμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν μπορεί να κατηγορήσει κάποιος τους Ελβετούς ότι είναι …Αρμένιοι!

Το γεγονός αυτό δείχνει το δρόμο και σε εμάς του Πόντιους για το πώς πρέπει να κινηθούμε από δω και πέρα.

Εκείνο όμως που προέχει στον αγώνα μας για αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από την διεθνή κοινότητα, είναι η κινητοποίηση των ποντίων βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου, για την ψήφιση νόμου από την βουλή που θα ποινικοποιεί την άρνηση της γενοκτονίας των Ποντίων στην Ελλάδα.

Μετά θα πρέπει να πράξουμε το ίδιο και στην Κύπρο.

Αυτό θα είναι ακόμη ένα βήμα για να αποκρούσουμε τις επιθέσεις όλων εκείνων των Ρεπουσηδοκουλούρηδων, όλων εκείνων των Γιαννουλοπουλοβερεμήδων!

Θα είναι ένα ακόμη χτύπημα ενάντια σε εκείνους που επιχειρούν την γενοκτονία της εθνικής μνήμης των ελλήνων!

*Εκπαιδευτικός-αρθρογράφος

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ: ΕΝΑΣ ΣΥΝΕΧΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟΣ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Αναστάσιου Καζαντζίδη*

Όταν πριν από λίγες εβδομάδες άκουσα από το βήμα ημερίδας για την πορεία της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων, έναν από τους κύριους ομιλητές να καταγγέλλει με σπαραγμό, τις διπλωματικές υπηρεσίες της Ελλάδας για την ΜΗ αναγνώριση της γενοκτονίας από το κοινοβούλιο της Αρμενίας το 1998 και το 2003, πραγματικά συγκλονίστηκα!

<<Μα είναι ποτέ δυνατόν>> αναρωτήθηκα…

Κι έτσι αποφάσισα να κάνω μια μικρή έρευνα για να διαπιστώσω αν αληθεύει η καταγγελία…

Ξεκίνησα από το Υπουργείο των Εξωτερικών.

Αφού μετά από πολλά τηλεφωνήματα μπόρεσα επιτέλους να μάθω τα ονόματα και τα τηλέφωνα των Ελλήνων Πρέσβεων στο Ερεβάν την επίμαχη περίοδο, δηλαδή το 1998 και το 2003, προσπάθησα να έρθω σε επαφή μαζί τους.

Ξεκίνησα την αναζήτηση του Πρέσβη ο οποίος βρίσκονταν στην Αρμενία το 2003.

Αφού μίλησα δυο φορές με την γραμματέα του στην Αθήνα και της εξήγησα τι ακριβώς έψαχνα, εκείνη μου είπε ότι θα μεταβιβάσει την ερώτηση στον κύριο Πρέσβη…

Ο οποίος και φυσικά μου έδωσε την γνωστή διπλωματική απάντηση που περίμενα: δήλωσε άγνοια για το θέμα και με παρέπεμψε στον σημερινό Πρέσβη της Ελλάδας στην Αρμενία για να μου δώσει κάποια απάντηση…

Μετά μίλησα με το γραφείο του Έλληνα Πρέσβη της Βιέννης, ο οποίος υπηρετούσε ως Πρέσβης στην Αρμενία το 1998.

Προς μεγάλη μου έκπληξη πήρα απάντηση για τα γεγονότα, κάτω όμως από το γνωστό …διπλωματικό κλίμα. Το 1998 το κόμμα της διασποράς ΤΑΣΝΑΚ, έφερε για ψήφισμα στην αρμενική βουλή την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από τον Κεμάλ. Όμως δεν συμφώνησαν τα υπόλοιπα κόμματα και έτσι η πρόταση …δεν προχώρησε. Παρουσιάστηκε δηλαδή ως ένα ενδοαρμενικό ζήτημα, στο οποίο δεν είχαμε καμία συμμετοχή ως Ελλάδα. Απλά δεν είχε ωριμάσει το θέμα για να προχωρήσει.

Δηλαδή με λίγα λόγια, η ελληνική διπλωματική αποστολή δεν είχε καλλιεργήσει τόσα χρόνια καθόλου το θέμα της αναγνώρισης της Ποντιακής γενοκτονίας από τους Αρμένιους!

Αυτό εισέπραξα εγώ…

Και όχι μόνο δεν το καλλιέργησε, αλλά ποιος μου λέει ότι δεν το ΠΟΛΕΜΗΣΕ και από πάνω λόγω του ξαφνικού έρωτα που μας έπιασε με τους Τούρκους την εποχή εκείνη!

Και αυτά έγιναν σε μια χώρα – την Αρμενία- η οποία έχει υποστεί η ίδια την εθνοκάθαρση και την γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων από τους Τούρκους!!!

Δηλαδή σε άλλες χώρες τι κάνει η ελληνική διπλωματία;

Προφανώς ταυτίζεται με το Θύτη!!!

Όμως το θέμα το προχώρησα περισσότερο. Απευθύνθηκα στο γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που είχε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας εκείνη την περίοδο.

Μίλησα δυο φορές με κάποια κυρία από το γραφείο τύπου, θέτοντας την ερώτηση για το πώς σχολιάζει την καταγγελία για την παρεμπόδιση της αναγνώρισης της γενοκτονίας από την ελληνική πρεσβεία στο Ερεβάν το 1998 και το 2003 και ακόμα περιμένω απάντηση…

Απευθύνθηκα και στο γραφείο του βουλευτή κυρίου Μπεγλίτη, ο οποίος υπηρετούσε στο υπουργείο των εξωτερικών την επίμαχη περίοδο, θέτοντας την ίδια ερώτηση και ακόμα περιμένω επίσημη απάντηση ….

Προσπάθησα να επικοινωνήσω και με τον Πρέσβη της Αρμενίας στην Αθήνα, για να μου πει και εκείνος αν ξέρει κάτι για το θέμα, όμως κι εκεί τίποτε. Προφανώς δε ήθελε να δημιουργήσει προβλήματα στις σχέσεις του με το Υπουργείο Εξωτερικών.

Σιωπή παντού.

Ένοχη σιωπή…

Αλλά τι να περιμένουν οι Πόντιοι, όταν και οι δυο σημερινοί αρχηγοί των δυο μεγαλύτερων κομμάτων της Ελλάδας, έχουν καταθέσει στεφάνι στο μαυσωλείο του ΧΙΤΛΕΡ των ποντίων Κεμάλ; Έχουν άραγε καμιά αυταπάτη ότι το κράτος έχει αλωθεί; Ότι οι περισσότερο Κεμαλιστές δεν βρίσκονται στην Τουρκία, αλλά στην Ελλάδα;

Αλλά αλήθεια, δεν είναι ύβρις στο αίμα των 353 χιλιάδων νεκρών μας, να βλέπουμε στις οθόνες της τηλεόρασης κάθε χρόνο, τα ποντιόπουλα να ψέλνουν τα κάλαντα με την ποντιακή λύρα και να εύχονται χρόνια πολλά και καλή χρονιά στους τιμητές του σφαγέα των παππούδων τους;

Δεν είναι ύβρις προς τους συγγενείς που δεν γνωρίσαμε, επειδή τα οστά τους είναι κατάσπαρτα στα βουνά, τα ποτάμια και τα παρχαρομύτια της πατρίδας τους;

Όλοι εμείς οι επιβιώσαντες της Γενοκτονίας δεν δικαιούμαστε να αυτοαποκαλούμαστε Πόντιοι, αν δεν αγωνιζόμαστε για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Όπως κάποιοι πραγματικοί Πόντιοι, που αγωνίζονται άδολα, που ετοιμάζουν διεθνείς ημερίδες, που ετοιμάζουν προσφυγές στο Ε.Δ.Α.Δ.

Τους υπόλοιπους, που ταυτίζονται άμεσα ή έμμεσα με τη βαρβαρότητα, τους αφήνουμε στη μοναξιά τους.

Μόνο να γνωρίζουν, ότι οι Πόντιοι δεν ξεχνούν. Και θα πληρώσουν αυτή την πράξη τους. Στις επόμενες εκλογές οι Πόντιοι έχουν το λόγο.

*Εκπαιδευτικός-αρθογράφος

Υ.Γ.

1.Τα ονόματα των πρέσβεων και των υπευθύνων των πολιτικών γραφείων στους οποίους απευθύνθηκα, είναι στη διάθεση όποιου τα ζητήσει.

2. Μήπως ήρθε η ώρα να καταθέσουν οι Ποντιακές οργανώσεις ανά τον κόσμο, αίτημα προς το κοινοβούλιο της Αρμενίας -μετά της Γαλλίας, του Ισραήλ, της Ουκρανίας κτλ- για αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας;

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

H "χρυσή" παράδοση της Αργυρούπολης συνεχίζεται


Όπως ανακοινώθηκε από την εταιρεία Koza Altın İşletmeleri, που έχει αναλάβει την εκμετάλλευση του κοιτάσματος χρυσού και αργύρου στο χωριό Demirkaynak, που βρίσκεται 7 χλμ ΒΔ της Αργυρούπολης, τα επόμενα έξι χρόνια η εταιρεία θα παράγει 15 τόνους χρυσού και 9 τόνους αργύρου από τα ορυχεία της περιοχής.
Να σημειωθεί ότι η περιοχή Αργυρούπολης, Άρδασσας και Κρώμνης φημίζεται για τα κοιτάσματα αργύρου και άλλων μετάλλων που διαθέτει, λόγος για τον οποίο αποτέλεσε επίκεντρο ενδιαφέροντος των Ελλήνων από αρχαιοτάτων χρόνων.
Μετά την ολοκλήρωση της κατάληψης της περιοχής από τους Οθωμανούς (1478) και την παραχώρηση άδειας εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων από τον σουλτάνο στους Έλληνες μεταλλωρύχους της περιοχής, εκεί ιδρύθηκε η Αργυρούπολη (Gümüşhane), η οποία έζησε περίοδο ακμής μέχρι το 19ο αιώνα.
Τις έρευνες για τον εντοπισμό των κοιτασμάτων έκανε η εταιρεία Eurogold το 1991. Η ως άνω εταιρεία ανέλαβε την εκμετάλλευση του κοιτάσματος χρυσού στο Οβατζίκ της Περγάμου.
Τοπικοί παράγοντες της Αργυρούπολης εξέφρασαν φόβους για δυσμενείς οικολογικές επιπτώσεις από τη λειτουργία των ορυχείων, αφού η επεξεργασία των εξορύξεων γίνεται με τη μέθοδο του κυανίου.

Πηγή: http://www.zaman.com.tr/haber.do?haberno=705393

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

http://elkosmos.gr/site/index.php?option=com_content&task=view&id=1364&Itemid=0

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ:
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
PDF Εκτύπωση E-mail
19 - 05 - 2008

> συνέντευξη στον Δημήτρη Παπαγεωργίου

Αν υπάρχει κάποιος στην ελλαδική επικράτεια που γνωρίζει καλά τα θέματα του Πόντου, αυτός είναι ο Σάββας Καλεντερίδης.
Ο απόστρατος αξιωματικός και νυν εκδότης, μας δίνει τις πραγμΠοτέ δεν τολμήσαμε να βάλουμε την Τουρκία στο εδώλιο, λέει στον ''Ε.Κ.'', ο Σάββασ καλεντερίδηςατικές διαστάσεις του Ποντιακού Ζητήματος, εξαίροντας παράλληλα την αφοσίωση των Ποντίων στα εθνικά ιδεώδη. Μας συνιστά να είμαστε προσεκτικοί στην προσέγγιση των Ποντίων αδελφών μας που διαβιούν στην Τουρκία, ώστε να μην τους καθιστούμε έκθετους στις κατασταλτικές πολιτικές του βαθέος κράτους της γείτονος και ζητά να αποφύγουμε "ανεύθυνες προσεγγίσεις και σπέκουλες". Τέλος, καλεί τους πολίτες και τον πολιτικό κόσμο της χώρας να ανακινήσουν το ζήτημα της Γενοκτονίας, ώστε να υποχρεωθεί η Τουρκία να την αναγνωρίσει.

Σήμερα στην χώρα μας, αλλά και σε πολλές εστίες του απόδημου Ελληνισμού διαβιούν εκατομμύρια Έλληνες ποντιακής καταγωγής. Πόσο συνειδητοποιημένοι είναι; Διατηρούνται οι παραδόσεις τους;
Οι ποντιακής καταγωγής Έλληνες, είναι από τους πιό συνειδητοποιημένους συμπατριώτες μας, είτε ζουν στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό. Είναι εκατοντάδες οι ενεργοί σύλλογοι που υπάρχουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ιδιαίτερα στο εξωτερικό είναι πραγματικά συγκινητική και η συμμετοχή των μεγαλύτερων ηλικιών αλλά και των παιδιών. Πρόσφατα ήμουν στην Αμερική και είδα ότι σε ένα σύλλογο στο Βερμόντ, κοντά στον Καναδά παιδιά, είτε ποντιακής καταγωγής Ελληνόπουλα, είτε από άλλες περιοχές της Ελλάδος, συμμετέχουν στα δρώμενα των συλλόγων, και κυρίως μέσα από την μάθηση των δημοτικών χορών, κρατάνε σχέσεις μεταξύ τους και διατηρούν την εθνική τους συνείδηση. Χωρίς να θέλω να διακρίνω και να ξεχωρίσω τους ποντιακής καταγωγής Έλληνες από τους υπολοίπους, μπορώ να πώ ότι στον τομέα του Πολιτισμού έχουν πρωτοπόρα δράση.

Σε ποιά χώρα του εξωτερικού, διακρίνετε πιο πολύ αυτή τη δραστηριότητα;
Νομίζω ότι η πιο ενεργή Ομοσπονδία Ποντιακών Συλλόγων στον κόσμο, βρίσκεται στη Γερμανία. Εκεί κάθε χρόνο πραγματοποιείται ένα φεστιβάλ χορού, στο οποίο συμμετέχουν πάνω από 1500 παιδιά. Και μάλιστα είναι μόνο μέρος των χορευτών που συμμετέχει. Δηλαδή είναι αρκετές χιλιάδες τα παιδιά τα οποία μέσα από τη διαδικασία μάθησης των παραδοσιακών χορών, αφ ενός μεν διατηρούν την εθνική τους συνείδηση και αφ ετέρου, μένουν μακρυά και από άλλες επικίνδυνες δραστηριότητες Γιατί όσα παιδιά συμμετέχουν σε συλλόγους, σε χορούς και σε θέατρα ενεργά, δεν είναι ούτε στα ναρκωτικά, ούτε σε άλλες τέτοιου είδους δραστηριότητες.


Απαιτείται προσωπική προσέγγιση

Σήμερα στην τουρκική επικράτεια διαβιεί ένας μεγάλος αριθμός ατόμων ποντιακής καταγωγής, οι οποίοι μάλιστα διατηρούν και την Ποντιακή γλώσσα. Πόσοι είναι αυτοί; Διατηρούν δεσμούς με τους εδώ αδελφούς τους; Πώς τους συμπεριφέρεται το τουρκικό κράτος;

Το ζήτημα των ελληνικής καταγωγής κατοίκων της Μικράς Ασίας, είναι πραγματικά τεράστιο. Θα έλεγα ότι έχει ιστορική πτυχή περισσότερο, παρά πολιτική. Δηλαδή, στην Μικρά Ασία, με την επικράτηση των Οθωμανών, αρκετοί πληθυσμοί, τα πρώτα χρόνια, αλλά και τους επόμενους αιώνες της Οθωμανοκρατίας, δεν άντεξαν και ασπάσθηκαν είτε το Ισλάμ είτε τον Αλεβιτισμό. Μέσα από την διαδικασία της αποδοχής μιας άλλης θρησκείας, σταδιακά αφομοιώθηκαν και εθνικά και θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκτουρκίστηκαν. Αυτοί οι οποίοι διατηρούν ακόμη στοιχεία, πολιτισμικά, γλωσσικά της ελληνικής τους καταγωγής έντονα, από όλους αυτούς τους πληθυσμούς που εξισλαμίσθηκαν, είναι οι ελληνόφωνοι πληθυσμοί της περιοχής του Πόντου, και ειδικότερα, αυτοί που κατοικούν στον νομό Τραπεζούντας. Είναι τρεις περιοχές, ελληνόφωνων χωριών, στην περιοχή της Τραπεζούντας, είναι αρκετές δεκάδες χιλιάδες, ίσως να ξεπερνούν και τις 100 χιλιάδες. Όμως, υπάρχουν και αρκετές δεκάδες χιλιάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες, διασκορπισμένοι σε άλλα μέρη της τουρκικής επικράτειας ή και σε διάφορες χώρες του κόσμου, ελληνόφωνοι, οι οποίοι μετανάστευσαν είτε στα ''Οι Πόντιοι της πρώην ΕΣΣΔ αποτελούν εθνικό κεφάλαιο''πλαίσια της εσωτερικής μετανάστευσης, είτε στο εξωτερικό. Φυσικά, δεν σημαίνει η ελληνοφωνία και συνειδητοποίηση για την πραγματική τους εθνική καταγωγή. Δηλαδή, οι άνθρωποι αυτοί παρόλο που έχουν σε μεγάλο ποσοστό ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική, σε ορισμένες περιπτώσεις είναι φανατικοί μουσουλμάνοι, εθνικιστές Τούρκοι. Η ελληνοφωνία δεν είναι κριτήριο και της συνείδησής του.
Θα έλεγα ότι το ζήτημα των Ελληνόφωνων, είναι τεράστιο. Ιστορικό όπως είπα, αλλά και πολιτισμικό. Θα πρέπει να προσεγγίσουμε αυτό το ζήτημα, με εξαιρετική ευαισθησία. Διότι το τουρκικό κράτος παρακολουθεί αυτό το ζήτημα πολύ στενά. Όταν γίνονται κινήσεις οργανωμένες, εννοώ από συλλόγους, για προσέγγιση, αυτές εκλαμβάνονται ως απόπειρα ανάμιξης στα εσωτερικά της Τουρκίας και ότι δυσχεραίνεται η προσέγγιση. Αυτό το ζήτημα, πρέπει να το προσεγγίζουμε ατομικά. Δηλαδή ο κάθε ένας όταν ταξιδεύει ή συναντιέται με τέτοιους ανθρώπους, να κρατάει τις επαφές σε ατομικό επίπεδο, γιατί όπως είπα, συλλογικές ή οργανωμένες κινήσεις, συσπειρώνουν, φοβίζουν το τουρκικό κράτος και αυτό με την σειρά του, φοβίζει τους ανθρώπους εκεί.
Πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε επαφές με αυτούς τους ανθρώπους, οι επαφές αυτές να γίνονται καθαρά σε πολιτισμικό επίπεδο και πεδίο, να μην επεκτείνονται ούτε σε θρησκευτικά, ούτε σε ιστορικά ή εθνικής φύσης θέματα, καθαρά μόνο σε αυτά που μας ενώνουν. Δηλαδή στη γλώσσα, στον πολιτισμό, στην λύρα, στον χορό και το τραγούδι!

Δηλαδή, αν δεν υπάρχει καταπίεση των πληθυσμών αυτών από το τουρκικό κράτος αυτή την στιγμή, υπάρχει το ενδεχόμενο αυτής.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι ενσωματωμένοι στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα στην Τουρκία. Εκ των πραγμάτων, όταν κάνουν κινήσεις, οι οποίες δείχνουν ότι προσανατολίζονται μαζικά προς την Ελλάδα, αυτό δυσχεραίνει την παραμονή τους εκεί. Θέλει εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς αυτό το ζήτημα, και όπως είπα, οι κινήσεις μας θα πρέπει να είναι εξατομικευμένες. Δηλαδή, να περιοριζόμαστε σε προσωπικές επαφές με αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίες κάνουν καλό στη γενική υπόθεση. Το ζήτημα, ίσως στο μέλλον να έχει και άλλες διαστάσεις. Τώρα όμως θα πρέπει να αποφευχθούν ανεύθυνες προσεγγίσεις και σπέκουλες σε αυτό το θέμα!

Πρόσφατα στην ευρύτερη περιοχή της Σαμψούντας, στην διάρκεια εργασιών ανακαλύφθηκε ένας ομαδικός τάφος, από την Ποντιακή γενοκτονία. Στην χώρα μας δημιουργήθηκε αίσθηση. Γιατί δεν υπήρξε κάποια επίσημη ελληνική αντίδραση, κάποια παρέμβαση; Τι νομίζετε;
Για το ζήτημα της γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού, έχω την εντύπωση, ότι ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα, δεν έχει αντιληφθεί τις διαστάσεις του. Θα έλεγα ότι οι νεκροί της γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού, αλλά και του Ελληνισμού της Θράκης και της Μικράς Ασίας, δίνουν μία θαυμάσια ευκαιρία στη σύγχρονη Ελλάδα να αναδείξει αυτό το ζήτημα και να υποχρεώσει την Τουρκία, μία Το ελληνικό κράτος με την ανοχή του επέτρεψε να συμβούν ξανά και ξανά οι εγκληματικές ενέργειες των Τούρκων κατά των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, του Πόντου αλλά και της Θράκης...απροκάλυπτα επιτιθέμενη χώρα να γίνει μία αμυνόμενη χώρα. Και μία χώρα απολογούμενη. Αυτό το ζήτημα, φυσικά, θα πρέπει να αναδειχθεί με έξυπνο τρόπο, για να μπορέσει να φέρει αποτέλεσμα. Πιστεύω λοιπόν ότι ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί στην Ελλάδα τις διαστάσεις αυτού του ζητήματος. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν εκμεταλλευόμαστε ως χώρα, δεν θα πω τις ευκαιρίες, αλλά τις περιστάσεις, που κατά καιρούς εμφανίζονται.
Σε σχέση με τους τάφους: υπάρχει στην Ελλάδα μία άποψη, η οποία θα έλεγα ότι είναι και η επικρατούσα άποψη, ότι η ενασχόληση με τέτοια ζητήματα συνιστά αναχρονισμό και σκοταδισμό. Ότι είναι μία "εθνικιστική" και "σκοταδιστική" ενέργεια, η οποία θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή και τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Δηλαδή, υπάρχουν ευθείες αμφισβητήσεις, ακόμη και για το αν έγινε γενοκτονία.
Εφόσον αυτή η άποψη είναι η κρατούσα, δεν είναι δυνατόν για τα οστά πέντε ή δέκα ανθρώπων που βρέθηκαν σε έναν ομαδικό τάφο, να συνεγερθεί ο πολιτικός κόσμος και κατ' επέκταση και η ίδια η κυβέρνηση, για να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Θα έλεγα ότι αυτό που απαιτείται είναι - και εδώ έχει γίνει ένα λάθος από τον οργανωμένο Ποντιακό χώρο -το ζήτημα της γενοκτονίας να μην παραμείνει ένα ζήτημα μόνο των Ποντιακής καταγωγής Ελλλήνων, αλλά να γίνει ένα ζήτημα που θα αφορά όλους τους Έλληνες. Τους απανταχού Έλληνες, τους Κρήτες, τους Κύπριους, όπως ακριβώς το Κυπριακό αφορά όλους τους Έλληνες, έτσι θα έπρεπε να τους αφορά και το Ποντιακό.Όταν, απλώσει αυτό το ζήτημα στην ελληνική κοινωνία, όταν καταστεί ζήτημα όλων των Ελλήνων, όπως έγινε πέρυσι με το βιβλίο της Ιστορίας, τότε πιστεύω ότι και ο πολιτικός κόσμος θα υποχρεωθεί να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το ζήτημα και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του ελληνικού λαού. Ίσως θα έλεγα, ότι αυτό είναι ο ορθότερος τρόπος να παράγεται η πολιτική. Να παράγεται σε μία συνεχή και πλήρη αλληλουχία μεταξύ της ελίτ και του λαού και όχι από τα πάνω προς τα κάτω.


Να ανακινήσουμε το θέμα της Γενοκτονίας

Αυτό το βιώσαμε και με τα βιβλία. Τώρα, ως προς το εξωτερικό με το ζήτημα της αναγνώρισης της Ποντιακής γενοκτονίας: είναι ενήμερη η διεθνής κοινότητα, για το τι ακριβώς συνέβη εκείνη την εποχή, εκεί; Εμείς σαν κράτος, μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα, τα οποία δεν έχουμε κάνει
;
Είπα πριν από λίγο, ότι η επικρατούσα άποψη στην Ελλάδα είναι ότι όσο αναμοχλεύουμε αυτό το ζήτημα, δυσκολεύεται η ελληνοτουρκική προσέγγιση. Εγώ θα έλεγα ότι αυτό είναι μία πολύ, επίπεδη και φτωχή διανοητικά προσέγγιση. Η ανακίνηση του ζητήματος της γενοκτονίας, αποτελεί συμβολή στην ειρήνη και στη σταθερότητα στην περιοχή. Διότι η λογική της γενοκτονίας και οι πολιτικές της γενοκτονίας, όσο δεν τίθενται στο εδώλιο και όσο δεν υποχρεώνουμε αυτούς οι οποίοι εφαρμόζουν τέτοιες πολιτικές να τις καταδικάσουν, αυτές θα αναπαράγονται. Και ακριβώς επειδή δεν το έκανε αυτό η Ελλάδα την δεκαετία του '20, γι αυτό ζήσαμε τα γεγονότα του '42, γι' αυτό ζήσαμε το 1955, τα Σεπτεμβριανά, γι' αυτό ζήσαμε τις απελάσεις του '64, γι αυτό ζήσαμε την εισβολή στην Κύπρο, γι' αυτό ζούμε καθημερινά τις προκλήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο. Ακριβώς γιατί δεν βάλαμε στο εδώλιο την Τουρκία που διαπράττει γενοκτονίες. Το να διεκδικείς δικαίωση για την γενοκτονία, είναι μια πράξη ειρήνης, σταθερότητας και συμφιλίωσης. Με το να στρουθοκαμηλίζεις, να βάζεις το κεφάλι σου στην άμμο και να λες ότι δεν έγινε γενοκτονία, στην ουσία, νομιμοποιείς τις πολιτικές της γενοκτονίας και νομιμοποιείς όλες τις πολιτικές της Τουρκίας στον 20ο αιώνα. Θα έλεγα λοιπόν, ότι υπό τις παρούσες συνθήκες και γνωρίζοντας πώς λειτουργεί το κράτος - γενικά τα κράτη - είναι εξαιρετικά δύσκολο το ελληνικό κράτος να βρει τον τρόπο να αναδείξει το ζήτημα της γενοκτονίας διεθνώς. Ξαναλέω ότι αυτό πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας. Πρόσφατα, ήμουν στη Νέα Υόρκη, και έκανα μία ομιλία με πρωτοβουλία έξι επτά συλλόγων. Δύο ποντιακοί και πέντε άλλοι εθνοτοπικοί και πολιτικοί σύλλογοι -Κύπριοι, Θράκες - και εκεί ανάμεσα στο κοινό μόνο το 10 -15% ήταν Πόντιοι. Όλοι οι άλλοι ήταν Έλληνες από διάφορα μέρη της πατρίδος μας. Διαπίστωσα ένα τεράστιο ενδιαφέρον εκ μέρους αυτών των ανθρώπων. Και διάβασα πρόσφατα και ένα πρόγραμμα με πολλές δράσεις -συνδυασμένες- γύρω από το ζήτημα της γενοκτονίας στις ΗΠΑ. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι και σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει ο απλός κόσμος να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, μέσα από υπεύθυνες, μαζικές και οργανωμένες δράσεις, να δείξουμε το δρόμο στους πολιτικούς και στην Πολιτεία, για να έχουμε ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, σε αυτό το εθνικό ζήτημα.
Υπάρχει κα μία πιο απλή λύση για τη διεθνοποίηση του θέματος, όμως, η οποία είναι απορίας άξιον, γιατί δεν χρησιμοποιείται από την χώρα μας. Όπως ακριβώς έγινε με την αρμενική γενοκτονία, η αναγνώριση της οποίας αποτελεί προϋπόθεση για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο για το ζήτημα της Ποντιακής γενοκτονίας.
Πρέπει να γίνει προϋπόθεση και προαπαιτούμενο. Σε αυτό ίσως γίνονται κάποιες κινήσεις, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, από κάποιους Ευρωβουλευτές, αυτό το θέμα πρέπει σταδιακά να αναδειχθεί. Όμως το ξαναλέω, δεν είναι ζήτημα ελίτ και κομμάτων. Είναι ζήτημα του ίδιου του λαού. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να δείξουμε το δρόμο. Και σε περίπτωση που κάποιοι δεν το αντιλαμβάνονται να τους υποχρεώσουμε να το αντιληφθούν.


Οι Πόντιοι της πρώην ΕΣΣΔ αποτελούν εθνικό κεφάλαιο

Να πάμε σε ένα άλλο κομμάτι του Ποντιακού Ελληνισμού. Αυτό της πρώην ΕΣΣΔ. Υπάρχει κάποια μέριμνα γι' αυτούς τους ανθρώπους; Μιλάω για αυτούς που έχουν μείνει στις χώρες αυτές. Διαπαιδαγωγούνται, γίνεται κάτι για να μην αφομοιωθούν;
Αποτελούν και αυτοί οι άνθρωποι ένα εθνικό κεφάλαιο. Γιατί ο Ελληνισμός του 21ου αιώνα θα κληθεί να παίξει έναν άλλο ρόλο, όχι ελλαδικό, αλλά ελληνικό. Τον κλασσικό ρόλο του Ελληνισμού, ο οποίος αναδείχθηκε στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης, στην περιοχή της Μεσογείου και στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου, διαχρονικά. Θα έπρεπε λοιπόν - ευχολόγια είναι αυτά - η ελληνική Πολιτεία, που εκεί δεν υπάρχουν προβλήματα σύγκρουσης συμφερόντων, αυτούς τους ανθρώπους να τους στηρίξουμε εκεί που βρίσκονται και να αποθαρρύνουμε την έλευσή τους στην Ελλάδα. Έγιναν ελάχιστα βήματα. Ευτυχώς όμως, το δαιμόνιο του Έλληνα λειτούργησε. Έχουμε πολύ ισχυρούς επιχειρηματίες εκεί, οι οποίοι θα έλθει η στιγμή που αντί να περιμένουν βοήθεια από την Ελλάδα, μάλλον αυτοί θα βοηθήσουν την Ελλάδα. Όπως για παράδειγμα ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος είναι ένας Έλληνας με σημαντική και αξιοσημείωτη εθνική δράση. Πιστεύω ότι τέτοιας εμβέλειας και οικονομικής επιφάνειας άνθρωποι, στο τέλος θα βοηθήσουν αυτοί την Ελλάδα, αντί να γίνει το αντίθετο.

Μέχρι τώρα, δηλαδή δεν έχει γίνει κάτι από πλευράς ελλαδίτικης;
Δεν θέλω να είμαι ισοπεδωτικός, έχουν γίνει κάποια πράγματα, όμως είναι αλήθεια ότι τα Ελληνόπουλα της περιοχής διψούν για την ελληνική γλώσσα και για την φροντίδα της ελληνικής Πολιτείας. Σε πολιτισμικό επίπεδο κυρίως.


Πρώτα το εθνικό συμφέρον

Μία τελευταία ερώτηση. Σχετικά πρόσφατα είχατε συγγράψει ένα βιβλίο σχετικά με την περίφημη υπόθεση Οτσαλάν. Κατά την παρουσίαση αυτού είχατε πει ότι υπάρχουν "αλήθειες που δεν λέγονται". Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν, για να δημιουργηθεί, ας πούμε το "ιστορικό μαξιλαράκι" και να μαθευτεί η αλήθεια για το τι έγινε τότε, η πλήρης αλήθεια;

Κοιτάξτε, υπάρχουν ορισμένα ζητήματα. Η συγγραφή ενός βιβλίου, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, είναι ταυτόχρονα και μία πολιτική πράξη. Και όταν προβαίνεις σε μία πολιτική πράξη, το πρωταρχικό είναι το εθνικό συμφέρον. Όταν λοιπόν από κάποιες αποκαλύψεις πλήττεται το εθνικό συμφέρον, είναι προφανές ότι αυτές οι αποκαλύψεις δεν πρέπει να γίνουν. Πάνω σε αυτό στηρίζεται η φράση που είπα, ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν λέγονται. Όχι επειδή υπάρχουν προκαταλήψεις ή στερεότυπα, αλλά επειδή πολύ απλά, η αποκάλυψη κάποιων πραγμάτων θα έπληττε την εικόνα της χώρας και τα εθνικά μας συμφέροντα. Αυτά τα ζητήματα μένουν, εάν είναι δυνατόν και για πάντα κρυφά, εάν αυτό απαιτούν τα εθνικά συμφέροντα.

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008


Ψαρομηλίγκου 29, Κεραμεικός, Αθήνα

Προσωρινή διεύθυνση: Φιλελλήνων 14, Σύνταγμα

Τηλ. & Φαξ:2103316036, e-mail: efxinos@infognomon.gr

Αθήνα, 24 Μαρτίου 2008

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στις 23 Μαρτίου 2008 δημοσιεύτηκε στον τουρκικό τύπο ότι κατά τη διάρκεια εκσκαφής που γινόταν στον αύλειο χώρο του δημοτικού σχολείου του χωριού Γιαζιλάρ (Yazılar), που απέχει 20 χλμ από το Τεκέκιοϊ (Tekkeköy), έδρα της ομώνυμης επαρχίας του νομού Σαμσούντας, στην περιοχή του Δυτικού Πόντου, βρέθηκε ομαδικός τάφος, στον οποίο είχαν ταφεί ομαδικά δέκα περίπου άτομα.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις των χωρικών, τα οστά ανήκουν σε Έλληνες κατοίκους του χωριού, το οποίο μέχρι τη Γενοκτονία (1916-1922) και μέχρι την Ανταλλαγή των πληθυσμών (1923) ήταν αμιγώς ελληνικό.

Οι κάτοικοι του χωριού ανέφεραν το γεγονός στις τοπικές αρχές, οι οποίες έδειξαν αδιαφορία και μετά από αυτό τα οστά των Ελλήνων του Γιαζιλάρ, που θάφτηκαν αδιάβαστοι, όπως και οι 353.000 Έλληνες του Πόντου και το ένα εκατομμύριο των Ελλήνων της Θράκης και της Μικράς Ασίας, πετάχτηκαν στο παρακείμενο ποτάμι.

Το τυχαίο γεγονός έρχεται να θυμίσει σε μας του απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας, αλλά και σε όλους τους νεοέλληνες, τις ευθύνες μας απέναντι στην ιστορία, αλλά και απέναντι στο μέλλον του τόπου μας και της ευρύτερης περιοχής. Η Γενοκτονία είναι ένα απαράγραπτο συνεχές έγκλημα που αφορά όλη την ανθρωπότητα -πόσο μάλλον μέλη της ίδια φυλής- και αν δεν διεκδικήσουμε τη δικαίωση και τη διεθνή αναγνώρισή της, τότε στην ουσία τη νομιμοποιούμε, όπως επίσης νομιμοποιούμε και τις παρόμοιες πολιτικές που ακολούθησε το καθεστώς της Άγκυρας από το 1922 μέχρι σήμερα σε βάρος του Ελληνισμού. Παράλληλα δε προετοιμάζουμε και ανοίγουμε το δρόμο για τις επόμενες τραγωδίες, που όλοι ευχόμαστε να μην συμβούν ποτέ ξανά.

Τέλος, τα οστά που αποκαλύφθηκαν ηχούν ως φωνή απόγνωσης και αγωνίας όλων εκείνων που σφαγιάστηκαν από το μαχαίρι των γενοκτόνων, και έρχονται να φέρουν όλους εμάς προ των ευθυνών μας, κυρίως δε εκείνους που, λόγω άγνοιας πιστεύουμε, με τις πράξεις τους, στην ουσία, υπονομεύουν τον αγώνα για τη διεθνοποίηση του ζητήματος της Γενοκτονίας. Αποτελούν επίσης κραυγή δικαίωσης προς τους αρνητές της Γενοκτονίας, κονδυλοφόρους και πολιτικούς, οι οποίοι, την ίδια στιγμή που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού ήταν και παραμένει ένας απλός ιδεασμός που στηρίζεται από κάποιους «παράξενους ακραίους», οι ίδιοι στηρίζουν μετά παρρησίας –και ορθά κατά την άποψή μας, αν και επιλεκτικά και ίσως σκόπιμα- τους αγώνες που γίνονται για την καταδίκη πολιτικών και καθεστώτων που οδήγησαν σε γενοκτονίες και ολοκαυτώματα που έγιναν σε βάρος άλλων λαών της Οικουμένης.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ευξείνου Λέσχης Αθηνών ζητεί από την ελληνική κυβέρνηση να υπερασπιστεί έμπρακτα την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού και να προβεί στις νόμιμες ενέργειες για την μετακομιδή των οστών που βρέθηκαν στη μαρτυρική Σαμσούντα στην Ελλάδα, για να διαβαστεί τρισάγιο, έστω και μετά από 90 χρόνια, και να τα τοποθετήσουμε στη συνέχεια στο Εθνικό Μνημείο της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, το οποίο επίσης καλούμε την κυβέρνηση να στήσει στην Αθήνα, την πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Αν και έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε που έγινε η Γενοκτονία, ποτέ δεν είναι αργά.

Με τιμή

Το Διοικητικό Συμβούλιο


http://haber.mynet.com/sayfali/guncel/Samsun-da-toplu-mezar-bulundu/22Mart2008/A2203050/3

Samsun'da toplu mezar bulundu

Samsun'un Tekkeköy ilçesi Yazılar köyünde Rumlara ait olduğu sanılan toplu mezar bulundu. Toplu mezarlıktan çıkan insan iskeletlerinin kimse sahip çıkmadığı için ırmağa döküldüğü bildirildi.

İl Özel İdaresi'ne ait kepçe, Yazılar Köyü İlköğretim Okulu'na istinat duvarı yapmak için toprak alımı yaparken toplu mezarlığı ortaya çıkardı. 4 Rum kilisesinin kalıntılarının bulunduğu köyde, toplu mezarlığın da Rumlara ait olabileceği bildirildi. Bir mezardan 5-6 insan iskeletinin çıkmasına anlam veremeyen köylüler, yetkililere haber verdi. Tekkeköy ilçesinde tüm kuruluşların, mezarlık konusunda bilgilendirilmesine rağmen konuya ilgi göstermediklerini ileri süren köylüler, okulun bulunduğu yerde kilisenin olduğunu, mezarlığın kiliseye ait olabileceğini, ancak bir mezardan 5-6 insan iskeletinin çıkmasına anlam veremediklerini söyledi.

Kepçenin okula istinat duvarı yapmak için toprak alımı yaptığı esnada mezarlığın ortaya çıktığını dile getiren Köylü Selim Aydın, "Mezarlığın kime ait olduğunu bilmiyoruz ama burada Rumlara ait bir kilisenin olduğunu biliyoruz. Mezarlıktan çıkan iskeletlerin bazıları hafriyat ile birlikte ırmağa döküldü" dedi.

Köy azası Musa Aydın ise, "Burada mezar olduğunu kimse bilmiyordu ama kepçe kazdıkça mezarlar çıktı. Burası tarihi ya da toplu bir mezarlık olabilir. İskeletleri yol kenarına topladık yetkililer görsün diye, fakat kimse gelmedi" diye konuştu. Çocukluğunda iskeletlerinin çıktığı yerde kilisenin olduğunu belirten Şehriye Yılmaz da, "Babam burada bulunan kiliseyi yıktı, yerine okul yaptı. Burası mezarlıktı, ancak kimsenin sahip çıkmaması ve toprak kayması nedeniyle mezarlar kayboldu" şeklinde konuştu.