Δεν είναι εξευτελισμός, είναι πράξη εξιλέωσης του θύτη

του Σάββα Καλεντερίδη
Κύριο άρθρο της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ
Το 1970 ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Βίλι Μπραντ επισκέφθηκε τη Βαρσοβία και γονάτισε στο μνημείο των Εβραίων, που έπεσαν θύματα των Γερμανών Ναζί. Με την πράξη του αυτή, ο Γερμανός καγκελάριος θέλησε να εκφράσει την ειλικρινή μεταμέλεια για τις αποτρόπαιες πράξεις της χώρας του, μια από τις οποίες ήταν το σχέδιο εξόντωσης και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.
Η συγκεκριμένη συμβολική κίνηση του Γερμανού καγκελαρίου αντιμετωπίστηκε με ανακούφιση από τη διεθνή κοινή γνώμη, η οποία στην κίνηση αυτή διέκρινε τη βούληση του γερμανικού λαού για οριστική και αμετάκλητη καταδίκη του ναζισμού και των μεθόδων που διεξήλθε απαξιώνοντας την ανθρώπινη υπόσταση, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη γενοκτονία των Εβραίων.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια χώρα που προσπαθεί να ολοκληρώσει μέχρι και σήμερα ένα σχέδιο που συνέλαβαν οι Νεότουρκοι, το 1909-1911, για ολοκληρωτική εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, στα πλαίσια του οποίου σχεδίου εξόντωσαν τους Αρμενίους, τους Ασσυρίους και τους Έλληνες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής. Ένα σχέδιο που εφαρμόζεται για περίπου εκατό χρόνια, με την ανοχή ή και ενεργητική υποστήριξη πότε της Γερμανίας, πότε της Αγγλίας, πότε των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τώρα της διεθνούς κοινότητας. Να σημειωθεί ότι και το ίδιο το Ισραήλ, ο λαός του οποίου είναι θύμα της ναζιστικής πολιτικής, τα τελευταία χρόνια συμπορεύεται και στηρίζει τον κεμαλισμό και τις πολιτικές της Τουρκίας, που δεν απέχουν και πολύ, αν δεν είναι χειρότερες, από το ναζισμό.
Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τη γεωστρατηγική της θέση, κατέστησε διαχρονικά συνενόχους της τις ισχυρές χώρες του κόσμου, και όχι μόνο αρνείται πεισματικά να «γονατίσει» ευλαβικά στα θύματα των βάρβαρων πολιτικών της, αλλά καθυβρίζει έμπρακτα τα ίδια τα θύματα των αποτρόπαιων πολιτικών της, ισχυριζόμενη ότι οι Τούρκοι είναι αυτοί που υπέστησαν γενοκτονία από τους Αρμένιους και τους Έλληνες. Γι’ αυτό ακριβώς, επειδή αισθάνεται αδικημένη, συνεχίζει τις αποτρόπαιες πολιτικές της τόσα χρόνια εναντίον του Ελληνισμού, για να ...βρει τη δικαίωση.
Η κατάσταση αυτή, όπως εξηγήθηκε παραπάνω, μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε ως Ελλάδα και ως Έλληνες.
Πρώτον, να οικοδομήσουμε το εθνικό μνημείο Γενοκτονίας, ως μια κίνηση δικαίωσης των θυμάτων από το ελληνικό κράτος, αλλά και εξιλέωσης απέναντί τους, για τις ελλειμματικές πολιτικές που ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια στο θέμα αυτό.
Δεύτερον, να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Αρμενίων, που κατάφεραν εργαζόμενοι μεθοδικά την αναγνώριση της γενοκτονίας τους σε περισσότερο από πενήντα χώρες, προσαρμοσμένο στη δική μας περίπτωση και να στηριχτούμε περισσότερο στον Ελληνισμό της διασποράς, όπως έγινε στη Νότιο Αυστραλία, όπου ήδη αναγνωρίστηκε η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής. Μόνον έτσι θα αρχίσει να αποδέχεται η διεθνής κοινότητα και τις δικές της ευθύνες, για να αρχίσει να σφίγγει σιγά-σιγά ο κλοιός της δικαιοσύνης γύρω από την γενοκτόνο Τουρκία.
Τρίτον, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους άλλους λαούς, Αρμενίους, Ασσυρίους, Κούρδους, που κι αυτοί είναι θύματα της ίδιας πολιτικής και του ίδιου θύτη.
Τέλος, ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω και με τη βοήθεια δημοκρατικών κύκλων που ήδη δραστηριοποιούνται και στην ίδια την Τουρκία, με μέτρο, σύνεση και λογική, πλην όμως αταλάντευτα, να δείξουμε το δρόμο που οδηγεί στη γονατοκλισία της Τουρκίας στο μνημείο των νεκρών της Γενοκτονίας, υπενθυμίζοντας σε όλες τις πλευρές ότι δεν πρόκειται για πράξη υποταγής και εξευτελισμού, αλλά πράξη εξιλέωσης του θύτη, ιστορικού συμβιβασμού των δυο λαών και θεμελίωσης μια μόνιμης και δημιουργικής ειρήνης στην περιοχή.