Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Αξιοποιείται η ιστορική λίμνη Σέρα, στα Πλάτανα Τραπεζούντος

H ιστορική λίμνη Σέρα

Η λίμνη Σέρα, που δέχεται τα νερά του ομώνυμου ποταμού που πηγάζει από τα όρη της Ματσούκας, από τα αντιπρανή που βρίσκονται πίσω από τα άλλοτε ελληνικά χωριά Σολντόι, Χατζάβερα, Σπέλια και Μουλάκα, πρόκειται να αξιοποιηθεί τουριστικά, μετά από σχετική παρέμβαση που αποφάσισε η κυβέρνηση του ΑΚΡ, μετά από πρωτοβουλία του βουλευτή Τραπεζούντας, Μουσταφά Τσουμούρ (Mustafa Cumur).
Ο Τσουμούρ, που επισκέφθηκε τη λίμνη μαζί με τον έπαρχο Πλατάνων (Akçaabat), επιθεώρησε τις εργασίες καθαρισμού της λίμνη που έκανε η αρμόδια Υπηρεσία Διαχείρησης Υδάτων (DSİ) και ενημερώθηκε για τα σχέδια που βρίσκονται σε ξέλιξη για την τουριστική ανάπτυξη της παραλίμνιας περιοχής, σχέδια στα οποία συμμετέχει και το Πολυτεχνείο Τραπεζούντας.
Συγκεκριμένα ο Τσουμούρ δήλωσε:
"Μέχρι σήμερα δεν έγιναν οι επενδύσεις που θα έπρεπε στη λίμνη Σέρα. Έχει αποκαλυφθεί μια πολύ κακή εικόνα. Τώρα η Εταιρεία Διαχείρησης Υδάτων και το Πολυτεχνείο Τραπεζούντας εργάζονται πάνω σε διάφορα σχέδια για την ανάπτυξη της λίμνης. Όταν ολοκληρωθούν και υλοποιηθούντα σχέδια αυτά, θα μπορούν οι άνθρωποί μας να επισκέπτονται τις παραλίμνιες περιοχές και να διασκεδάζουν."
Στα πλαίσια του προγάμματος ανάπλασης των παραλίμνιων περιοχών προβλέπεται να δημιουργηθεί ένα πάρκο αναψυχής έκτασςη 90 στρεμμάτων, ένα μικρό νησάκι στο κέντρο της λίμνης, διάδρομοι περιπάτου, ξύλινες εξέδρες κλπ. Το όλο πρόγραμμα για την αξιοποίηση της λίμνης προβλέπεται να στοιχίσει 13 εκατ. λίρες Τουρκίας.
Να σημειωθεί ότι για μας τους ποντιακής καταγωγής Έλληνες, η λίμνη και ο ποταμός Σέρα έχουν ιδιαίτερη σημασία, αφού από εδώ πήρε το όνομά του ένας από τους πιο ρωμαλέους και φαντασμαγορικούς παραδοσιακούς χορούς, η χορός Σέρα, που σε άλλες περιοχές ονομάζεται Τρομαχτόν ή Λάζικον.

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Τα πρώτα χιόνια έπεσαν στην Άτρα της Αργυρούπολης

H ιστορική Άτρα Χαλδίας

Κλειστοί παραμένουν οι δρόμοι που οδηγούν στα ορεινά χωριά της Αργυρούπολης μετά τη χθεσινή χιονόπτωση που συνεχίστηκε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Στην ιστορική Άτρα (Dörtkonak), με βάση δημοσίευμα της εφημερίδας YENI SAFAK, το χιόνι έχει φθάσει τα 30 εκατοστά, με αποτέλεσμα να διακοπεί η κυκλοφορία προς τα χωριά Άτρα, Μαναστήρ, Αυλίανα, κλπ.
Εκχιονιστικά μηχανήματα συμμετέχουν στο έργο του εκχιονισμού των δρόμων, που επιβλέπει προσωπικά ο νομάρχης Αργυρούπολης, Enver Salihoğlu.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Οι χαμένεs πατρίδεs τηs Αμπχαζίαs

Η άλλοτε πανίσχυρη ελληνική κοινότητα έχει χάσει κάθε δικαίωμα επιστροφής στα πάτρια εδάφη.

Ενας από τους παραδοσιακά πιο αξιοσέβαστους ρόλους στον Καύκασο είναι αυτός του «Ταμαντά». Πρόκειται για τον άνθρωπο που επιλέγεται «αρχηγός» στο εκάστοτε τραπέζι και ο οποίος καθορίζει τον ρυθμό με τον οποίον οι υπόλοιποι θα πρέπει να αδειάζουν τα ποτήρια βότκας που βρίσκονται μπροστά τους.
Αλλο ένα καθήκον του «Ταμαντά» είναι να αποφασίζει εάν το τραπέζι είναι «ανοιχτό» ή «κλειστό». Στην πρώτη περίπτωση ο καθένας πίνει όσο αντέχει. Στη δεύτερη θα πρέπει να πιει όσο του υποδεικνύουν. Οποιος λυγίσει και αποχωρήσει δεν μπορεί να επιστρέψει στο τραπέζι.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να εξετάσει κανείς τα όσα συνέβησαν τον τελευταίο αιώνα στην Αμπχαζία, οδηγώντας στην εξάλειψη της ελληνικής μειονότητας στην περιοχή.
Η άλλοτε πανίσχυρη ελληνική κοινότητα, διαγραμμένη από την ιστορική πατρίδα της και βλέποντας τους αριθμούς της να συρρικνώνονται δραματικά ύστερα από τέσσερις διαδοχικούς ξεριζωμούς, ...παρέδωσε τελικά τα όπλα, χάνοντας - σύμφωνα με τους σκληρούς κανόνες του παιχνιδιού στον Καύκασο- κάθε δικαίωμα επιστροφής.
«Πώς χάσαμε αυτά τα χώματα;», διερωτάται η κ. Αθηνά περιπλανώμενη στους δρόμους του Σουχούμι, την πρωτεύουσα της Αμπχαζίας. «Κάποτε», αναπολεί η Ελληνοπόντια, «σε κάθε γωνιά της πόλης άκουγες να μιλάνε ελληνικά».
Εκτοτε η κ. Αθηνά επισκέπτεται το Σουχούμι τρεις φορές τον χρόνο, διψασμένη για μια τζούρα χαμένης πατρίδας. Ακούραστα μας ξεναγεί σε κάθε αρχοντικό, κάθε σπίτι που έχτισαν οι άλλοτε εύποροι Ελληνες της Αμπχαζίας, οι πρώτοι εκ των οποίων έφτασαν σε αυτόν τον παράκτιο παράδεισο της Μαύρης Θάλασσας τον 8ο αιώνα π.Χ. ιδρύοντας τους «Διόσκουρους», δηλαδή το σημερινό Σουχούμι.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα -συχνά ανεπιβεβαίωτα- στοιχεία, από τους τουλάχιστον 50.000 Ελληνες που κατοικούσαν στην Αμπχαζία τη δεκαετία του 1920, ο αριθμός τους άγγιζε μετά βίας τους 20.000 το 1991. Σήμερα, και ενώ έχει διαμεσολαβήσει ο πόλεμος του 1992-93, δεν ξεπερνάνε τους 1.600.
Σημάδια πολέμου. Δεκαπέντε χρόνια μετά την 30ή Σεπτέμβρη του 1993, ημέρα κατά την οποία οι Αμπχάζιοι -με τη βοήθεια Τσετσένων και Ρώσων μαχητών, αλλά όχι και με αυτήν της Μόσχας- χρίστηκαν νικητές του πολέμου, το Σουχούμι φέρει βαθιά τα σημάδια των συγκρούσεων.
Οι γιγαντοαφίσες των ηρώων που έπεσαν στη μάχη για την ανεξαρτησία ξεφυτρώνουν ανά πέντε μέτρα στα πεζοδρόμια, στις προσόψεις των κτιρίων, στα διαφημιστικά μπλουζάκια. Τα νεαρά ζευγάρια, λίγα λεπτά προτού ενωθούν με τα δεσμά του γάμου, αποτίουν φόρο τιμής στο μνημείο των πεσόντων.
Σε μια νότα παράδοξης αρμονίας, εκατοντάδες μισοβομβαρδισμένα και καλυμμένα από κισσό νεοκλασικά σπίτια, γίνονται ένα με την πόλη που, παρά την αιματηρή κληρονομιά της, αποπνέει μια γαλήνη.
Οσο για τη «χούφτα» των Ελλήνων που παραμένουν εδώ, προτιμώντας -όπως λένε- να τους αποκαλούν «Ελληνες» στην Αμπχαζία από το να τους χαρακτηρίζουν «Ρωσοπόντιους» στην Ελλάδα, αυτοί συνεχίζουν να δίνουν μια άνιση μάχη για να διατηρήσουν μια κάποια, οποιαδήποτε, επαφή με την ιστορική πατρίδα, έστω και αν αυτή περιορίζεται σε ένα πακέτο «Καρέλια».

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ
Φοβάσαι να πας ακόμα και για διακοπές

Η σοβιετική νοοτροπία που κυριαρχεί ακόμα στην Αμπχαζία έναντι της ιδιωτικής περιουσίας -ότι, δηλαδή, είναι ανύπαρκτη- σε συνδυασμό με την αδιαφορία των ελληνικών αρχών έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο τους Ελληνοπόντιους που διεκδικούν την επιστροφή των περιουσιών τους.
Η απόφαση της Αθήνας, να επιτρέψει στην Τιφλίδα την ένταξη των ελληνικών σπιτιών στο πρόγραμμα MyHome με το οποίο διεκδικεί την επιστροφή των γεωργιανών περιουσιών, αποτελεί, όπως υποστηρίζουν, «το τελειωτικό χτύπημα». «Τι αποτέλεσμα περιμένουμε να έχουμε όταν αναθέτουμε τη διεκδίκηση των περιουσιών μας στους ορκισμένους εχθρούς των Αμπχάζιων;» διερωτώνται.
Μετά την απώθηση των γεωργιανών δυνάμεων που είχαν καταλάβει τα περισσότερα σπίτια, πολλά από αυτά έπεσαν στα χέρια Αμπχάζιων που με τη σειρά τους άρχισαν να τα μεταπωλούν.
Πολλές κατοικίες έχουν αλλάξει από δύο μέχρι τρεις ιδιοκτήτες οι οποίοι συχνά επιδεικνύουν επιθετικές διαθέσεις κατά οποιουδήποτε αμφισβητήσει το δικαίωμά τους επί του ακινήτου. Βέβαια, υπάρχουν και ορισμένα σπίτια που παραμένουν εγκαταλελειμμένα, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις συναντήσαμε τους άλλοτε γείτονες των Ελλήνων -κυρίως Αρμένιους- να αγωνιούν για την τύχη των «αδελφών» τους .
Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Νάντια Βενεντίκτοβα, η οποία έχει ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα των χαμένων περιουσιών, το κουτί της Πανδώρας άνοιξε πέρσι. «Μέχρι πρότινος», υποστηρίζει, «το πρόβλημα περιοριζόταν σε όσους άρπαξαν σπίτια μετά τον πόλεμο». «Ο έλεγχος χάθηκε πέρσι», επισημαίνει, «όταν ψηφίστηκε ένας νόμος βάσει του οποίου όποιος αποδείξει ότι κατοικεί στο σπίτι τα τελευταία δέκα χρόνια αποκτά τον τίτλο ιδιοκτησίας του». Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο, στόχος της κυβέρνησης ήταν να φορολογηθούν όσοι τόσα χρόνια απέφευγαν κάθε φόρο μένοντας σε ξένα σπίτια.
Το μέτρο όμως πυροδότησε κύμα πλαστογραφήσεων αποδεικτικών εγγράφων με αποτέλεσμα να «καπαρωθούν» εκατοντάδες κατοικίες. «Πλέον», όπως επισημαίνει η Βενεντίκτοβα, «φοβάσαι να πας ακόμα και διακοπές. Κινδυνεύεις να γυρίσεις πίσω και να μην έχεις σπίτι!».

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Οσοι Ελληνοπόντιοι παραμένουν σήμερα στην περιοχή αδυνατούν να μιλήσουν τη γλώσσα τους. Αυτή τη φορά, όμως, όχι επειδή κάποιος τους το απαγορεύει, αλλά λόγω της ανύπαρκτης ομογενειακής πολιτικής της Αθήνας.
Στο Σουχούμι, ο πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου, Νικόλαος Ισαάκοφ, κατάφερε να συγκεντρώσει χρήματα από Ελληνοπόντιους πρόσφυγες της Ρωσίας και να αγοράσει εκ νέου ένα παλιό ελληνικό σχολείο. Η επισκευή του όμως απαιτεί τη χρηματική υποστήριξη της Ελλάδας, η οποία υποσχέθηκε το 2004 να αναλάβει τα έξοδα. Αποτέλεσμα; Η ελληνική κοινότητα της Αμπχαζίας ακόμα περιμένει αυτά τα χρήματα.

Η αδιάκοπη περιπλάνηση των Ελλήνων

Χιλιάδες εκτελέστηκαν επί Στάλιν, ο οποίος είχε προηγουμένως βάλει λουκέτο σε όλα τα ελληνικά (και όχι μόνο) σχολεία, εφημερίδες και θέατρα. Ακόμα περισσότεροι άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Καζακστάν, όπου τους εκτόπισε μαζικά ο πρώην Σοβιετικός ηγέτης το καλοκαίρι του 1949. «Μας ξύπνησαν μέσα στη νύχτα και μας στοίβαξαν σαν ζώα στα βαγόνια ενός τρένου», διηγείται σήμερα η Κλάρα Ευφραιμίδου. Τότε οι γονείς της, μαζί με τη γιαγιά και τον παππού της, έμεναν στο χωριό Χέβι.
«Αδειασαν όλο το χωριό μέσα σε μία νύχτα» συνεχίζει, «και κανένας δεν γνώριζε πού μας πηγαίνουν». Οταν το 1956 τους επέτρεψαν να γυρίσουν πίσω -μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953- αρκετοί εξ αυτών, ανάμεσά τους και η οικογένεια της Κλάρας, εγκατέλειψαν το βιος τους στο Καζακστάν και αποφάσισαν να πάρουν τον δρόμο για το αγαπημένο τους παραθαλάσσιο Σουχούμι. Εκεί όμως ήρθαν αντιμέτωποι με μια δυσάρεστη έκπληξη.
Οι «έποικοι». Μέσα στα σπίτια τους είχαν εγκατασταθεί Γεωργιανοί και Ρώσοι «έποικοι», τους οποίους είχε φέρει ο -γεωργιανής καταγωγής- Στάλιν στην προσπάθειά του να αλλάξει τον πληθυσμιακό συσχετισμό της Αμπχαζίας, την οποία είχε εν τω μεταξύ «υποτάξει» στην Τιφλίδα υποβιβάζοντάς την στο καθεστώς της «αυτόνομης Δημοκρατίας εντός της Γεωργίας».
«Οταν φτάσαμε σπίτι», θυμάται η Κλάρα, «μας άνοιξε την πόρτα μια ηλικιωμένη Γεωργιανή και μας είπε ότι της ανήκει γιατί της το έκανε δώρο ο Στάλιν». «Ετσι», συνεχίζει, «υποχρεωθήκαμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν και να χτίσουμε ένα καινούργιο».
Οι περιπέτειες των Ελλήνων της Αμπχαζίας όμως δεν έμελλε να τελειώσουν εκεί. Η εμφάνιση των εθνοτικών συγκρούσεων μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης το 1991 τους βρήκε εγκλωβισμένους ανάμεσα στις ολοένα και επιθετικότερες διαθέσεις της Τιφλίδας, που υπό τον πρόεδρο Ζβιάντ Γκαμσαχούρντια διεκδικούσε μια «Γεωργία για τους Γεωργιανούς», και των Αμπχάζιων που έδειχναν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία τους.
Το τελικό χτύπημα. Το ξέσπασμα του πολέμου το 1992 αποτέλεσε το τελειωτικό χτύπημα για την ταλαιπωρημένη ελληνική κοινότητα. Η πολιορκία του Σουχούμι από τους Γεωργιανούς στις αρχές της σύρραξης οδήγησε αρκετούς Ελληνες -μαζί με Αρμένιους και Ρώσους- να στρατευτούν στο πλάι των Αμπχάζιων. Η πλειονότητα όμως της ελληνικής μειονότητας δεν ήταν διατεθειμένη να χύσει άλλο αίμα, με αποτέλεσμα να αφήσει για ακόμα μία φορά πίσω της, στους Γεωργιανούς που βρίσκονταν πλέον στο κατώφλι της, όλα τα υπάρχοντά της.
Οσοι δεν πρόλαβαν να περάσουν στη Ρωσία ξημεροβραδιάζονταν στο λιμάνι του Σουχούμι, περιμένοντας να εμφανιστεί κάποιο πλοίο που θα τους μετέφερε στην Ελλάδα. Εναν ολόκληρο χρόνο μετά, η ελληνική κυβέρνηση έστειλε το πλοίο Viscountess για την απομάκρυνσή τους.
Η Κλάρα μας δείχνει τη «μαγική» σφραγίδα στο διαβατήριό της, με την οποία της αναγνώριζαν το δικαίωμα επιβίβασης στο πλοίο μαζί με άλλους 1.013 Ελληνες. Δεν το έκανε. «Οι γονείς μου δεν άντεχαν να ξαναφύγουν», εξηγεί. «Ηταν ποτέ δυνατόν να τους αφήσω να πεθάνουν εδώ μόνοι τους;», διερωτάται με σπαστά ελληνικά, τα οποία έμαθε μελετώντας τα βιβλία που βρήκε πεταμένα στο κατεστραμμένο 14ο Δημοτικό Σχολείο.

ΧΡΟΝΙΚΟ

1918-1922: Επέλαση του τουρκικού στρατού στις περιοχές του Πόντου. Οι Ελληνες οδηγούνται σε μαζική έξοδο προς τον Καύκασο και τη Ρωσία.
1937: Ο Στάλιν κλεινει τα ελληνικά σχολεία, εφημερίδες κλπ. επιβάλλοντας καθεστώς τρόμου.
1949: Η ελληνική κοινότητα της Αμπχαζίας εξορίζεται εξ ολοκλήρου -μέσα σε ελάχιστες ώρες- στο Καζακστάν.
1956: Τρία χρνια μετά τον θάνατο του Στάλιν, επιτρέπεται στους Ελληνες να γυρίσουν στις περιοχές από τις οποίες είχαν εκτοπιστεί. Οσοι επιστρέφουν στην Αμπχαζία βρίσκουν μέσα στα σπίτια τους Γεωργιανούς και Ρώσους «εποίκους».
1991: Πτώση της σοβιετικης ενωσης και άνοδος του εθνικιστή Ζβιάντ Γκαμσαχούρντια στην εξουσία της Γεωργίας. Αναζωπύρωση των εθνοτικών συγκρούσεων.
Ιούνιος 1992: Ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ Γεωργίας-Νότιας Οσετίας και Γεωργίας-Αμπχαζίας. Ανατροπή του Γκαμσαχούρντια στην Τιφλίδα και άνοδος του Εντουαρντ Σεβαρντνάντζε στην προεδρία. Το Σουχούμι πολιορκείται από τους Γεωργιανούς και οι Ελληνες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.
Αύγουστος 1993: Η ελληνική κυβέρνηση στέλνει το πλοίο Viscountess για την εκκένωση των Ελλήνων. Ο καθένας από τους 1.013 πρόσφυγες που επιβιβάζεται στο πλοίο δεν μπορεί να φέρει αποσκευές άνω των 100 κιλών.
Σεπτέμβριος 1993: Οι αμπχάζιοι κερδίζουν τον πόλεμο.

ΜΕΛΙΝΑ ΧΑΡΙΤΑΤΟΥ, ΕΘΝΟΣ
xaritatou@pegasus.gr

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Έχασε τη μάχη με τη ζωή γυναίκα που δέχτηκε επίθεση λύκου στο Κελκίτ της Αργυρούπολης


Πριν από 24 ημέρες η Leyla Nur Duran, 34 ετών, δέχτηκε επίθεση λύκου έξω από το δημοτικό σχολείο, στο χωριό Yukarı Özlüce, της επαρχίας Κελκίτ (Kelkit) του νομού Αργυρούπολης (Gümüşhane). Ο λύκος τραυμάτισε τη γυναίκα, την οποία βρήκαν τραυματισμένη οι χωρικοί και στη συνέχεια μετέφεραν στο νοσοκομείο του Κελκίτ, όπου της προσφέρθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της μεταφοράς, το αυτοκίνητο που τη μετέφερε συγκρούστηκε με το ασθενοφόρο που ερχόταν να παραλάβει την ασθενή. Από τη σύγκρουση τραυματίστηκε η Λεϊλά, η οποία ήδη έφερε τράυματα από την επίθεση του λύκου.
Στη συνέχεια η Leyla διακομίστηκε στο Κρατικό Νοσοκομείο του Ερζινγκιάν, όπου της έγινε θεραπεία στα τραύματά της. Μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας η Λεϊλά μεταφέρθηκε στην κατοικία της, όπου η κατάστασή της επιδεινώθηκε, για να μεταφερθεί και πάλι στο νοσοκομείο του Κελκίτ και στη συνέχεια στο Ερζινγκιάν.
Μετά από τη δεύτερη θεραπεία η γυναίκα πήγε και πάλι στην κατοικία της, όπου και πάλι επιδεινώθηκε η κατάστασή της, για να διακομιστεί τη φορά αυτή στη μονάδα εντατικής θεραπείας του πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Τραπεζούντας.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του του διευθνυντή της Διεύθυνσης Υγείας της νομαρχίας Αργυρούπολης (Gümüşhane), Mehmet Topsakal, ο θάνατος της Λεϊλά είναι πιθανόν να προήλθε από λύσα, από τέτανο ή από εμβολή, ενώ πρόσθεσε ότι τα ακριβή αίτια του θανάτου θα γίνουν γνωστά μετά την αυτοψία που θα γίνει στο πτώμα.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Ο Τούρκος υπουργός άμυνας που έκανε τις κυνικές δηλώσεις, επιχειρεί να τις ανασκευάσει


Του Σάββα Καλεντερίδη
Αντιδράσεις προκάλεσαν οι κυνικές δηλώσεις του Τούρκου υπουργού άμυνας Βετζντί Γκιονούλ, για τη γενοκτονία Ελλήνων και Αρμενίων της Ανατολής, κατά τη διάρκεια της περιόδου "οικοδόμησης του τουρκικού έθνους" (1915-1923), που την παρουσιάζει λίγο-πολύ ως επιβεβλημένη, για να επιτευχθεί η ομογενοποίηση του τουρκικού έθνους, ανάγκη που αναγνωρίζει ότι υπάρχει και σήμερα και γι' αυτό γίνεται ο "αγώνας" της Τουρκίας στη ΝΑ Τουρκία, που ταυτίζεται με το Βόρειο Κουρδιστάν.
Εμείς να σημειώσουμε ότι η γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Μ. Ασίας στην ουσία συνεχίζεται επί ελληνικού εδάφους, αφού τα ελληνικά ΜΜΕ, αναφερόμενα στο θέμα, μιλούν μόνο για τη γενοκτονία των Αρμενίων, αποσιωπώντας τα τραγικά γεγονότα της γενοκτονίας του ελληνισμού της Ανατολής.
Παρεθέτουμε ενδεικτικά σχετικό δημοσίευμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.

Αντιδράσεις στις δηλώσεις Τούρκου υπουργού για την γενοκτονία των Αρμενίων
Αντιδράσεις στις δηλώσεις του υπουργού Αμυνας Βετζντί Γκιονούλ περί «οικοδόμησης του έθνους».
Δηλώσεις που εκθέτουν την Τουρκία και την κυβέρνησή της έκανε στις Βρυξέλλες ο Τούρκος υπουργός Αμυνας Βετζντί Γκιονούλ, ο οποίος παρουσίασε την εξάλειψη του ελληνικού και αρμενικού στοιχείου στη Μικρά Ασία, ως αναγκαιότητα για την «οικοδόμηση του έθνους».
Ο υπουργός έσπευσε να κάνει σήμερα διορθωτική δήλωση, αλλά...
ο τουρκικός Τύπος κυκλοφόρησε σήμερα με τίτλους όπως «ο Γκιονούλ μίλησε σαν ρατσιστής» ("Ραντικάλ"). Στη διορθωτική του δήλωση, ο υπουργός είπε πως παρερμηνεύτηκαν τα λόγια του.

Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης όμως αναφέρουν ότι κατά την προχθεσινή τελετή που έγινε στην πρεσβεία της Τουρκίας στις Βρυξέλλες για την επέτειο του θανάτου του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ο Βετζντί Γκιονούλ υπογράμμισε πως «ήταν καθοριστική η διαπίστωση ότι έχει ολοκληρώσει την ιστορική του πορεία το σύστημα των εθνοτήτων στο οποίο στηριζόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία», για να τονίσει ότι «τα δύο βασικά στοιχεία στην ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, ήταν η οικοδόμηση του έθνους και η οικονομία».

Συγκεκριμένα, ο Βετζντί Γκιονούλ είπε τα εξής: «Εάν σήμερα εξακολουθούσαν να υπάρχουν οι Έλληνες στα παράλια του Αιγαίου και οι Αρμένιοι σε πολλά σημεία της Τουρκίας, θα είχαμε άραγε σήμερα το ίδιο έθνος-κράτος; Δεν ξέρω πώς να σας εκφράσω τη σημασία της ανταλλαγής αυτής, αλλά η σημασία αυτή φαίνεται, αν ρίξετε μια ματιά στις ισορροπίες του παρελθόντος. Ακόμη και σήμερα, και με βάση τη μάχη που δίνουμε στη Νοτιοανατολική Τουρκία, δεν μπορούμε να αρνηθούμε τη συμβολή αυτών που θεωρούν τον εαυτό τους θύματα εξαιτίας της οικοδόμησης του έθνους και ιδιαίτερα, τη συμβολή αυτών που θεωρούν τον εαυτό τους θύματα του εκτοπισμού».

Η επίσημη τουρκική ιστορία, ως προς το θέμα των Αρμενίων του 1915, κάνει λόγο για «εκτοπισμό», αφήνοντας απλώς, ανοιχτό το ενδεχόμενο, κατά τη διαδικασία του εκτοπισμού, να έχουν σκοτωθεί πολλοί Αρμένιοι.

Οι δηλώσεις του Βετζντί Γκιονούλ δεν συνιστούν απλώς επιχείρημα υπέρ των ισχυρισμών περί γενοκτονίας και μάλιστα δια στόματος υπουργού, αλλά θέτουν γενικότερα θέμα οικοδόμησης έθνους, στο βωμό της οποίας δικαιολογείται η εθνική κάθαρση. Επιπρόσθετα, μπορεί να μην βγαίνει άμεσα συμπέρασμα από το γεγονός ότι ο Τούρκος υπουργός εμπλέκει στην υπόθεση και τη Νοτιοανατολική Τουρκία, δηλαδή την κουρδική υπόθεση, αλλά τα συμφραζόμενα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η αντίληψη την οποία εκπροσωπεί ο Γκιονούλ, θεωρεί τους Κούρδους εμπόδιο στη διαδικασία οικοδόμησης έθνους.

Η αντίληψη αυτή ακυρώνει το βασικό επιχείρημα του επίσημου τουρκικού εθνικισμού, ότι δηλαδή με τον όρο τουρκικό έθνος, δεν εννοείται η τουρκική φυλή, αλλά το σύνολο των ανθρώπων που έχουν, ίσως, διαφορετική εθνοτική καταγωγή, αλλά είναι πολίτες της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Η πολιτική που ακολουθήθηκε από την Τουρκία, με νομοθετικές, δικαστικές και διοικητικές αποφάσεις, εναντίον της ελληνικής, αρμενικής και εβραϊκής μειονότητας, καθώς επίσης και εναντίον άλλων εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, στηρίχθηκε πάντα στη ρατσιστική και όχι στη συνταγματική ερμηνεία του «έθνους».

Το τουρκικό σύνταγμα αναφέρει ότι Τούρκος αποκαλείται αυτός που διατηρεί σχέση πολίτη με την Τουρκική Δημοκρατία.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ Η ΜΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ (20-30 χιλ. αντάρτες)


25.10.2008
Γράφει ο: Παναγιώτης Ι. Παπαδόπουλος Φιλόλογος - Καθηγητής

Προσπαθούμε, ύστερα από 86 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, να βρούμε μέσα από διάφορα έγγραφα και αξιόπιστες πηγές τα λάθη και τις παραλήψεις που έγιναν από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος την εποχή εκείνη, όχι για να καταλογίσουμε ευθύνες και να ανακαλύψουμε ενόχους. Στεκόμαστε με δέος και τον ανάλογο σεβασμό στη μνήμη όλων των πρωταγωνιστών, πολιτικών και στρατιωτικών, που έλαβαν μέρος στις αποφάσεις που οδήγησαν τον μικρασιατικό ελληνισμό στην αποτυχία.
Η ιστορία, όμως, πρέπει να διδάσκεται πλήρης και ολοκληρωμένη στον ελληνικό λαό και αυτό δεν έγινε, ως προς την εκστρατεία του ελληνικού στρατού στη Μ.Α. στα σχολεία. Δεν έμαθε ο ελληνικός λαός γιατί οδηγηθήκαμε στην ήττα που είχε ως συνέπεια την εξόντωση ενός εκατομμυρίου και πλέον ελληνικού πληθυσμού και άλλου τόσου που εγκατέλειψε τις πατρογονικές του εστίες στην Ιωνία και το μαρτυρικό Πόντο.
Εμείς οι Πόντιοι, δεύτερης και τρίτης γενιάς, από προφορικές μαρτυρίες αλλά και από αυθεντικές πηγές κειμένων που γράφτηκαν την εποχή εκείνη, τη δράση και τη δύναμη που είχε το αντάρτικο στον Πόντο, αναρωτιόμαστε: Γιατί δεν αξιοποιηθήκαμε, όπως, έπρεπε, ώστε να αποτελέσει το στρατό εκείνο που θα ονομαζόταν από έναν στρατιωτικό, δύναμη αντιπερισπασμού από τα μετόπισθεν του εχθρού. Τα ανταρτικά σώματα που δημιουργήθηκαν στα βουνά την περίοδο 1915-1922, στην αρχή ξεκίνησαν σαν μια λύση αυτοάμυνας από τις συνεχιζόμενες αυθαιρεσίες των τουρκικών αρχών σε βάρος των χριστιανών Ελλήνων. Οι αποτυχίες των Νεοτούρκων στους Βαλκανικούς πολέμους ενοχοποίησαν τους Έλληνες της Μ.Α. και του Πόντου γι’ αυτό έπρεπε να πληρώσουν. Αργότερα, όμως, ως κύριο σκοπό τους τα ανταρκτικά σώματα είχαν την δημιουργία μιας ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου.(1)
Όταν το 1909, ο μακεδονομάχος μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης έγινε Μητροπολίτης Αμασειας του Πόντου, οι χριστιανοί Έλληνες βρήκαν στο πρόσωπό του τον προστάτη τους. Όταν ως μητροπολίτης διαμαρτυρήθηκε στους πασάδες, τον έκλεισαν φυλακή. Επανήλθε το 1918 στο θρόνο του. Είναι ο άνθρωπος που οργάνωσε το ανταρτικό στον Πόντο και κατά τους υπολογισμούς του, την εποχή του, έφτανε τις 20.000 αντάρτες. Κάποιοι άλλοι υπολόγισαν ως 30.000 περίπου. Είναι γεγονός ότι το ποντιακό ζήτημα αντιμετωπίστηκε από την αρχή ως ζήτημα των Ποντίων και όχι ως μέρος του ευρύτερου εθνικού προβλήματος. Στην αρχή ο Βενιζέλος σε απόρρητη απόφασή του χαρακτήριζε τη δημιουργία «ποντιακών στρατιωτικών τμημάτων» ως πρόπλασμα ενός μελλοντικού ποντιακού στρατού. Η απόφαση αυτή καταλήγει: «Εννοείται ότι δεν θα διστάσωμεν και χρηματικώς και κατά πάντα δυνατόν τρόπον να επικουρήσουμε (βοηθώντας) οργάνωσιν στρατού Ποντίων αλλά δέον και ούτοι να επιτηρήσωσιν εαυτούς αφ’ ων και δύνανται να θέλουσιν, ούτω δε και ο αγών των θα έχει μεγαλυτέραν δύναμιν». Λίγο αργότερα στη Διάσκεψη Ειρήνης που πραγματοποιήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1918, ο ίδιος, ως πρωθυπουργός της Ελλάδος πρότεινε την ενσωμάτωση του Πόντου στην δημοκρατία της Αρμενίας, ενώ την ίδια στιγμή ο μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος με ξεχωριστό υπόμνημα που υπέβαλε στη Διάσκεψη Ειρήνης ζητούσε τη δημιουργία ελληνικού κράτους στην περιοχή του Πόντου. Στο υπόμνημά του ο δραστήριος ιεράρχης ανέπτυσσε την επιχειρηματολογία του η οποία στηριζόταν στο εξής γεγονός: μετά την παλιννόστηση των προσφύγων από τον Καύκασο και τη Ρωσία ο ελληνικός πληθυσμός του Πόντου εξισώθηκε με τον Μουσουλμανικό. Γινόταν μάλιστα και η παρατήρηση ότι πολλοί από τους ελληνόφωνους μουσουλμάνους είναι ελληνικής καταγωγής. Επομένως, ήταν δίκαιο ο ελληνικός πληθυσμός του Πόντου να αποτελέσει αυτόνομο ελληνικό κράτος.
Η απάντηση ήρθε από το Βενιζέλο. Σε αντίθεση από τους στόχους του Ποντιακού Κινήματος ο Βενιζέλος δήλωσε στις 4 Φεβρουαρίου 1919 στον Αμερικανό πρόεδρο Ουΐλσον ότι: παρόλο που οι Έλληνες Πόντιοι επιθυμούσαν την ανεξαρτησία, ο ίδιος αντιτάχθηκε απόλυτα. Σε συνέντευξή του που παραχώρησε σε αμερικανική εφημερίδα δήλωσε ότι «δέχεται να συμπεριληφθεί ο Πόντος στο αρμενικό κράτος».
Επόμενο ήταν να δυσαρεστηθούν οι ανά τον κόσμον Πόντιοι και να καταγγείλουν και να διαμαρτυρηθούν για την εγκατάλειψη των αγώνων των. Οι Πόντιοι αντάρτες ζήτησαν επίσημα την ενίσχυση της Ελλάδος. Δυστυχώς οι παρακλήσεις για στρατιωτική βοήθεια έμειναν χωρίς απάντηση.(2)
Ο Ε. Βενιζέλος, πιθανώς επηρεάστηκε από την αναφορά που του έκανε ο Δ. Καθενιώτης, αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Ο τότε συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού στάλθηκε στον Πόντο, ως ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, να αναλάβει την στρατιωτική οργάνωση των Ποντίων και να του υποβάλει μετά την επιστροφή του την αναφορά του. Ο Δ. Καθενιώτης κατά τη μετάβασή του στον Πόντο είχε μαζί του στην αποστολή εκείνη και τους ποντιακής καταγωγής αξιωματικούς Καραπαναγιωτίδη και Ανδρεάδη. Όταν έφτασε εκεί ο Καθενιώτης γρήγορα κατάλαβε ότι η στρατιωτική οργάνωση των Ποντίων θα προκαλούσε στους Τούρκους του φόβο από τυχόν συγκρούσεις μαζί τους. Τον Οκτώβριο του 1919 επέστρεψε στην Αθήνα. Αφού έκανε διάφορες επαφές με τον Βρετανό πρέσβη για δημιουργία ελληνικού στρατού στο κατεχόμενο από Βρετανούς Βατούμ, η σκέψη του απορρίφθηκε ως πρόταση, οργάνωσε όμως τους Πόντιους στην Ελλάδα. Ήθελε να τους στείλει στον Καύκασο ως ενίσχυση. Και αυτή η πρόταση απορρίφθηκε.(3) Στην έκθεση που υπέβαλε στην Αθήνα, την 9η Ιανουαρίου 1920, έγραφε τις σκέψεις του και την ανάγκη οργάνωσης των Ποντίων. Σημασία μεγάλη έχει το γεγονός ότι την από 61 σελίδες αναφορά του δεν την έστειλε μόνο στον πρωθυπουργό, τα υπουργεία εξωτερικών και στρατιωτικών αλλά και στον Αρχηγό Στρατού της εκστρατείας στη Μ.Α. Ως αξιωματικός πίστευε ότι ο Αρχηγός στρατού θα λάβαινε υπ’ όψη του την αναφορά από στρατηγικής σημασίας. Κανένας δεν έδωσε σημασία στα λεγόμενα-γραφόμενά του.(3)
Αλλά και «ο θερμότατος πατριώτης από την Οινόη του Πόντου, Χρυσόστομος Καραΐσκος, αξιωματικός του ελληνικού στρατού, παραιτήθηκε από τον ελληνικό στρατό με την αιτιολογία να μεταβεί στον Πόντο και ως φαρμακοποιός να βοηθήσει στον αγώνα των Ποντίων, είχε μαζί του κατά τις περιοδείες του στον Πόντο με σκοπό να συλλέξει διάφορες πληροφορίες και τον Πόντιο οπλαρχηγό Στέλιο Κοσμίδη. Αμέσως έστειλε έκθεση στον πρόεδρο της επιτροπής των Ποντίων Χρ. Καλαντίδη για να ενεργήσει ανάλογα. Αλλά η ανδρεία και η αυτοθυσία των Ποντίων υπερασπιστών υπέρ βωμών και εστιών συνετρίβετο προς της καταθλιπτικής και αγνώμονος στάσεως της ευρωπαϊκής διπλωματίας, η οποία ενώ παρενέβαλε μύρια προσκόμματα εις την υποστήριξη του ποντιακού αγώνος παρά της μητρός Ελλάδος, προστάτευε εξ ετέρου και ενίσχυε ηθικώς και υλικώς τους δολοφόνους των χριστιανών».(4)
Με αφορμή τη Βρετανική άρνηση ο Βενιζέλος έσπευσε να δηλώσει: «Θεωρώ όλως απίθανον ότι θα ληφθεί περί τούτων (των Ποντίων) ειδική πρόνοια, πλην των γενικών εγγυήσεων, ως ζητούν να επιτύχουν υπέρ των ξένων εθνοτήτων, όσαι θα παραμείνωσι υπό τουρκικήν κυριαραχίαν».(5)
Ο Πόντιος αξιωματικός Χρυσ. Καραΐσκος όταν επιχείρησε να πάει για δεύτερη φορά προς ενίσχυση του αγώνα των ανταρτικών ομάδων, γράφει στην αναφορά του: «Παρ’ όλη την αποτυχία των ενεργειών μου (στην Αθήνα) επιχείρησα να ξαναπάω στον Πόντο. Εμποδίστηκα όμως από την Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή Κων/λης και περίμενα να φύγω με άλλον τρόπο. Εννοείται ότι δεν το κατόρθωσα». Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα. Γιατί δεν αξιοποιήθηκε η αξιόμαχη δύναμη των ανταρτικών σωματείων του Πόντου. Αν λάβουμε υπ’ όψη μας την εκτίμηση του Γερ. Καραβαγγέλη ότι ήταν ο αριθμός 20 χιλιάδες αντάρτες μόνο, και την 20η Αυγούστου 1922, ο στρατηγός Τρικούπης όταν εμάχετο πλησίον του Ούσακ, εδέχετο ξαφνικά μια βοήθεια από 2 μεραρχίες μπαρουτοκαπνισμένων Ποντίων στα μετόπισθεν του εχθρού, δεν θα αναγκαζόταν να παραδώσει ολόκληρο το Β’ Σ.Σ. Η δύναμις του ανήρχετο σε δύο στρατηγούς (Τρικούπη, Διγενή) διοικητάς των Α’ και Β’ Σωμ. Στρατού, το Διοικητή της 13η Μεραρχίας, 190 αξιωματικούς και 4.400 οπλίτες με 6 ορειβατικά πυροβόλα.(7)
Ο αδελφός του αρχηγού των Σαναίων Ευκλείδη Κουρτίδη, Κωνσταντίνος, γράφει στο ημερολόγιό του «όταν τους είπαμε ότι είμεθα οι αντάρται της Σάντας, μας εκοίταζαν περίεργα. Μας πήραν από εκεί και ξεκινήσαμε δια το σαράι. Επειδή το είχε μάθε ο κόσμος, επλημμύρισε από παντού τους δρόμους… Ένας καλοενδεδυμένος Χότζας με έναν άλλον κύριο και ιδόντες τόσον πλήθος… ερώτησε έναν αξιωματικόν τι συμβαίνει και ο αξιωματικός απάντησε ότι είναι Σανταίοι αντάρται. Ο χότζας έπτυσε κατά γης και είπε: «Να ντρέπεται αυτό το δικό μας το έθνος και η κυβέρνησις. Από αυτούς εφοβούντο και τόσα χρόνια ετρόμαζαν. Μα αυτοί δεν μοιάζουν καν άνθρωποι». Γελών ο αξιωματικός είπε: «Τι να σου πω χότζα εφέντη, αφού δεν ξέρεις κάτω από τα παλιά αυτά ρούχα τι κρύπτεται». Ας βγάλει ο αναγνώστης τα συμπεράσματά του.
Τέλος Μικρασιατικής Εκστρατείας
Βιβλιογραφία
1.Ποντιακή εγκυκλοπαίδεια εκδ. Μαλλιαρη τ. Α’ σελ. 439
2.Οι Έλληνες του Πόντου, εκδ. Aegean, του Βλ. Αγεζίδη σελ. 203-207
3.Ποντ. Εγκυκλ. Εκδ. Μαλλιάρη τ. Δ’ σελ. 152
4.Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του πόντ. Ελλ/σμού. Α. Ανθεμίδη εκδ. Ε. Γιαλτουρίδη 5. Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του πόντ. Ελλ/σμού. Σελ. 349, 209
6.Οι Έλληνες του Πόντου του Β. Αγτζίδη εκδ. Aegean σελ. 213
7.Επίτομος ιστορία εκστρατείας Μ.Α. (1919-1922) εκδ. ΓΕΣ σελ. 411
8.Ημερολόγιο Κ. Κουρτίδη εκδ. Π. Σουμελά σελ. 206

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΛΑΟΣ ΒΕΡΟΙΑΣ

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Αν είχαν παραμείνει οι Ρωμιοί και οι Αρμένιοι στην Τουρκία, δεν θα μπορούσαμε να γίνουμε εθνικό κράτος

To γνήσιο τέκνο του ισλαμικού-λεμαλικού φασισμού, υπουργός άμυνας της Κυβέρνησης Ερντογάν, Βετζντί Γκιονούλ

Του Σάββα Καλεντερίδη
Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, η δήλωση αυτή ανήκει στον υπουργό άμυνας της Τουρκίας και έγινε στις Βρυξέλλες, όπου βρίσκεται ο Βετζντί Γκιονούλ (Vecdi Gönül) για να συμμετέχει στην τρόικα των υπουργών άμυνας του ΝΑΤΟ.
Συγκεκριμένα, ο Τούρκος υπουργός άμυνας, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη δεξίωση που έγινε στην τουρκική πρεσβεία, για την επέτειο του θανάτου του Μουσταφά Κεμάλ, είπε επί λέξει:
"Άραγε, αν σήμερα στο Αιγαίο (περιοχή Σμύρνης και γύρω νομών, σ.τ.μ.) συνέχιζαν να ζουν οι Ρωμιοί και σε διάφορες περιοχές της Τουρκίας οι Αρμένιοι, η Τουρκία θα μπορύσε να είναι το εθνικό κράτος που είναι σήμερα; Δεν βρίσκω τις λέξεις για να σας εξηγήσω το πόσο σημαντική ήταν αυτή η ανταλλαγή των πληθυσμών, όμως, εάν εξετάσετε τις παλιές (πληθυσμιακές) ισορροπίες, θα αντιληφθείτε τη σημασία της. Περάσαμε από τη διαδικασία της δημιουργίας του έθνους μας (nation building) και αυτό είχε τις επιπτώσεις του. Ακόμα και ο αγώνας που δίνουμε σήμερα στη ΝΑ Τουρκία (Βόρειο Κουρδιστάν, σ.τ.μ.) είναι μέρος αυτής της διαδικασίας και δεν μπορούμε να αρνηθούμε τη συμβολή στη διαδικασία οικοδόμησης του έθνους όλων εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα, κυρίως εκείνων που επλήγησαν από τους υποχρεωτικούς εκτοπισμούς των πληθυσμών. Όμως, εκείνες οι αρχές που ακολουθήθηκαν τότε, ήταν πολύ σημαντικές την περίοδο ίδρυσης της Δημοκρατίας, για να μπορέσει να γίνει η Τουρκία μια χώρα που κατοικείται από σύγχρονους, πολιτισμένους και φωτισμένους ανθρώπους.
Για να αντιληφθείτε την κατάσταση που επικρατούσε τότε, στην Άγκυρα υπήρχαν μόνο τέσσερις γειτονιές, η εβραϊκή, η μουσουλμανική, η αρμενική και η ελληνική".


Όσο και αν είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, ότι υπουργός κυβέρνησης χώρας που ανήκει στο ΝΑΤΟ, το οποίο μάλιστα πίεσε την Τουρκία να περάσει από τον μονοκομματισμό στον πολυκομματισμό για να γίνει μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας, εκστόμισε αυτά τα λόγια, που είναι μνημείο βαρβαρότητας και κυνισμού, η συγκεκριμένη πράξη δείχνει πόσο επικίνδυνη είναι ακόμα η Τουρκία για τους λαούς της Ανατολής που επιμένουν να ανθίστανται στη βίαιη αφομοίωση, αλλά και πόσο επικίνδυνη είναι για τους λαούς της περιοχής, που υφίστανται τις συνέπειες του νέου ισλαμικού-κεμαλικού φασισμού.
Η κυνική αναφορά του Γκιονούλ στις παράπλευρες απώλειες "του αγώνα που διεξάγει" η Τουρκία στο Κουρδιστάν για την αφομοίωση των Κούρδων, ως συνέχεια της διαδικασίας οικοδόμησης του τουρκικού έθνους, είναι ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί στο κατεστημένο της Τουρκίας, όπου η σκοτεινή πηγή του κεμαλικού φασισμού συνεχίζει να αναβλύζει βία και βαρβαρότητα.
Ο λόγος στους λαούς-θύματα και στον πραγματικά πολιτισμένο κόσμο.
ΠΗΓΗ: ΑΚΣΑΜ

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Φροντιστήριο Ποντιακής Διαλέκτου και Ιστορίας

Δελτίο τύπου

Φροντιστήριο Ποντιακής Διαλέκτου και Ιστορίας

Η Εύξεινος Λέσχη Ποντίων Νομού Σερρών, εκτός των τμημάτων χορού κάθε Σάββατο 530-830μ.μ. και χορωδίας, κάθε Πέμπτη στις 700μ.μ. εγκαινίασε από φέτος μία σειρά σεμιναρίων που αποσκοπούν στην εκμάθηση της Ποντιακής διαλέκτου και ιστορίας. Τα μαθήματα πραγματοποιούνται στο κτίριο της Λέσχης τα Σάββατα ώρα 700-730μ.μ. Κομνηνών 21 τις παρακάτω ημερομηνίες:
4 Οκτώβρη
18 Οκτώβρη
1 Νοέμβρη
15 Νοέμβρη
29 Νοέμβρη
13 Δεκέμβρη
Από το νέο έτος πιθανότατα οι ημερομηνίες θα πυκνώσουν ώστε να γίνονται σε εβδομαδιαία βάση.
Τα μαθήματα απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες αφιλοκερδώς και χωρίς την προϋπόθεση να έχει οποιαδήποτε ιδιότητα χορευτή , μέλους ή οτιδήποτε άλλο στη Εύξεινο Λέσχη.
Υπεύθυνος των μαθημάτων είναι ο κ. Γιάννης Ρωμανίδης εκπαιδευτικός καθώς και ένα τιμ κατάλληλα καταρτισμένων ανθρώπων που εγγυάται την σωστή εκμάθηση της Ποντιακής διαλέκτου και ιστορίας. Κατά την διάρκεια των μαθημάτων μοιράζονται τα φυλλάδια του μαθήματος και χρησιμοποιούνται εποπτικά μέσα με στόχο την δημιουργία καλύτερων συνθηκών εκμάθησης.

Υστερόγραφο: Η φιλοσοφία της όλης κίνησης έχει να κάνει στην δημιουργία μακροπρόθεσμα μιας αρτιότερα καταρτισμένης γενιάς Ποντίων ώστε να μη λησμονηθούν οι τα ήθη και έθιμα από την αλησμόνητη πατρίδα μας τον Πόντο.
Το Δ.Σ. του συλλόγου