Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Θαλάσσιο σκι σε χιόνι με κινητήρα...ενός ίππου


Στη φωτογραφία βλέπουμε τους Çetin Güneş (27) και Kenan Karataş (25) την ώρα της επίδειξης θαλάσσιου σκι σε ...χιόνι

Το χωριό Τσιπλακλί υπάγεται στην επαρχία Σελήμ του Καρς. Στο Τσιπλακλί κατοικούν σήμερα 65 οικογένειες, με συνολικό πληθυσμό 525 κατοίκους, στο σύνολό τους Κούρδοι.
Μέχρι το 1918, που αναχώρησαν για την Ελλάδα και τον Καύκασο, στο χωριό αυτό κατοικούσαν 800 Έλληνες, που είχαν εγκατασταθεί εκεί από την περιοχή της Χαλδίας, μετά την απόδοση του Κάρς-Αρνταχάν στη Ρωσία, το 1878. οι κάτοικοι του Τσιπλακλί εγκαταστάθηκαν στα χωριά Παλιό Αγιονέρι, Κεντρικό, Άγιοι Απόστολοι και την πόλη του Κιλκίς, στο Φίλυρο Θεσσαλονίκης, στην Πάργα Πρεβέζης, στις Κάτω Κλεινές και στο Νέο Καύκασο Φλώρινας.
Οι νεαροί του σημερινού Τσιπλακλί, εμπνεόμενοι από τους αγώνες θαλάσσιου σκι που βλέπουν στην τηλεόραση, καθότι η θάλασσα είναι πολύ μακρινό αγαθό για τους ίδιους, αποφάσισαν να κάνουν σκι στο χιόνι, με φιλοσοφία θαλάσσιου.
Ενοικίασαν πέδιλα σκι από το παρακείμενο χιονοδρομικό κέντρο του Σαρικαμίς και αντί για ταχύπλοο, χρησιμοποίησαν μηχανή ...ενός ίππου, διοργανώνοντας μάλιστα αγώνες επίδειξης στους μαθητές του δημοτικού σχολείου του χωριού.

Πηγή: εφημερίδα ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ, φ. 11

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Το ξύλο βγήκε απ’ το… σχολείο!

Καλός δάσκαλος ήταν ο αυστηρός και με… βαρύ χέρι!

... την παλιά καλή εποχή

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
Πριν λίγες μέρες, δημοσκόπηση της εφημερίδας «Herald Sun» της Μελβούρνης έδειξε ότι το 92% των αυστραλών είναι αδιστάκτως υπέρ του ξύλου στα παιδιά για σωφρονισμό! Τις προάλλες, ένας δάσκαλος στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης, χαστούκισε ατακτούντα μαθητή, και η αστυνομία τον έστειλε στο Αυτόφωρο. Σ’ ενα τούρκικο χωριό της Ανατολίας, άλλος δάσκαλος τράβηξε και ξεκόλλησε το αυτί άτακτου μαθητή που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για να το… συγκολλήσουν! Και σε γειτονική χώρα, το δυνατό χαστούκι του δασκάλου, κούφανε το αριστερό αυτί μαθητή… Κατάλοιπα παλαιών εποχών που κάνουν σποραδικά την εμφάνισή τους...
Καλός δάσκαλος τον παλιό καιρό, ήταν ο αυστηρός, ο σοβαρός και με… βαρύ χέρι. Αυτός, που μόλις αγρίευε και πλησίαζε τους μαθητές, εκείνα τα άμοιρα, τρομαγμένα έβαζαν τα χέρια πάνω στο κεφάλι για να προφυλαχτούν από αδέσποτο χαστούκι! Και θυμάμαι τα λόγια του παλιού καλού συναδέλφου μας του μακαρίτη Γιώργου Παπαχριστοφίλου, που έλεγε για έναν δάσκαλό του στο Ναύπλιο, «μόλις αγρίευε, από το φόβο μας κατουρούσαμε μελάνι!»
Τα τελευταία σαράντα χρόνια το ξύλο στα σχολεία απαγορεύεται αυστηρά. Παλιά όμως, ο δάσκαλος εθιμικά είχε το δικαίωμα να χαστουκίζει και να τιμωρεί τους μαθητές για να τους σωφρονίσει, όπως στις παλιές ταινίες «το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο» ή «χτυποκάρδια στο θρανίο», όπου οι καθηγητές φώναζαν «Γιαδικιάρογλου» ή «Παπασταύρου» και το χαστούκι έπεφτε σύννεφο...

Το ξύλο στο Βυζάντιο
Ο ξυλοδαρμός άτακτων παιδιών για σωφρονισμό, ήταν γνωστός στην αρχαιότητα, περισσότερο όμως διαδεδομένος στο Βυζάντιο, όπου επιβλήθηκε με την ανοχή των γονέων. Οταν το 537 ο Ιουστινιανός μαζί με την Αγία Σοφία έχτισε και το πρώτο σχολείο που ονόμασε «Παιδευτήριον», καθιερώθηκε τότε ο ξυλοδαρμός και η καλλιέργεια φόβου ως μέσο σωφρονισμού των άτακτων και αδιάβαστων παιδιών.
Εφ’ όσον τα παιδιά, έμπαιναν στο σχολειό αυτό, θα μάθαιναν υποχρεωτικά γράμματα, έστω και με το ξύλο! Έτσι, στην είσοδο του «Παιδευτηρίου» υπήρχε μία μεγάλη πινακίδα που διάβαζαν πριν μπουν τα παιδιά, την εξής επιγραφή: «Αρξον χείρ μου αγαθά, γράψον γράμματα καλά, μη δαρείς και παιδευτείς και εις φάλαγγαν εμβείς».

Ο μαθητής στον Πόντο
Στα σχολεία του Πόντου τον 19ο αιώνα και στην πρώτη 20ετία του 20ού, οι δάσκαλοι κρατούσαν στα χέρια τους την «βίτσα», (την βέργα) και όταν έπεφτε στον πισινό του άτακτου ή αδιάβαστου μαθητή, άφηνε έντονα σημάδια στο κορμί του !...
Αργούσες στο σχολείο ; Ξύλο! Έμενες έξω από το φόβο σου ; Ξύλο ! ΄Έμπαινες μέσα ; Ξύλο ! Δεν ήξερες μάθημα ; Πάλι Ξύλο ! ΄Ήσουν άτακτος ; Βρομόξυλο ! Το χαστούκι ήταν ήπια τιμωρία. Κατέβαινε όταν μισόλεγες το μάθημα ή όταν στα διαλείμματα έκανες ζαβολιές στα παιχνίδια, γιατί πάντα σε παρακολουθούσαν οι δάσκαλοι αθέατοι από το παράθυρο...
Είναι παράξενο, πως οι γονείς ποτέ δεν διαμαρτύρονταν στους δασκάλους γιατί χτυπάνε τα παιδιά. Έλεγαν οι παλιοί Πόντιοι στους δασκάλους : « Δέσκαλε, το πετσί τ’ εσόν και η ψή τ’ εμόν!» Δηλαδή, το πετσί, το δέρμα δικό σου και η ψυχή δική μου. Με άλλα λόγια, μπορείς να δείρεις το παιδί ως που να μη βγει η ψυχή του !
Και ο δάσκαλος για να φανεί συνεπής και αντάξιος των προσδοκιών του πατρός, δούλευε περισσότερο με τη «βίτσα» παρά με τις συμβουλές και τις προτροπές». Και το αποτέλεσμα πολλές φορές ήταν να στρέψει πολλά παιδιά στις σπιτικές και αγροτικές ασχολίες, να βόσκουν με προθυμία τις αγελάδες και τα πρόβατα, παρά να πηγαίνουν στο σχολείο. Οι δάσκαλοι εκείνοι δεν μπορεί να κατακριθούν γιατί μάθαιναν γράμματα στα παιδιά μ’ αυτόν τον αναχρονιστικό, τρομοκρατικό και βίαιο τρόπο. Κανείς απ’ αυτούς δεν είχε ειδική μόρφωση, ούτε ήταν παιδαγωγοί. ΄Ετσι ήξεραν, έτσι έκαναν…

Στην παλιά Ελλάδα
Στα σχολεία της λεγόμενης «παλιάς Ελλάδας» η κατάσταση δεν ήταν διαφορετική. Άλλωστε ο ξυλοδαρμός προς σωφρονισμό των απείθαρχων και αδιάβαστων μαθητών ανθούσε και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Στη Ρούμελη και το Μοριά, όταν ο πατέρας οδηγούσε το γιό στο σχολειό και τον παρέδιδε στο δάσκαλο, του έλεγε: «Σου παραδίνω κρέας, να μου παραδώσεις κόκαλα!».
Βεβαίως στον κανόνα πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις, έστω και ελάχιστες από δασκάλους που ήταν και παιδαγωγοί και αντί της… βέργας και της τιμωρίας χρησιμοποιούσαν άλλα μέσα, όπως το αυστηρό βλέμμα και την… πειθώ που ανακάλυψαν στην πορεία. Γι αυτό το είδος του σωφρονισμού, είχε γράψει ο παλιός πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνος Φρεαρίτης το 1864: « Αι πλάναι της νεότητος πάντοτε έχουσιν ανάγκην μόνο φωτισμού λογικού και διδασκαλίας πατρικής, ουδέποτε δε αγενούς τιμωρίας κι εκδικήσεως» Και το έγραψε αυτό ο Φρεαρίτης, λίγο πριν καλέσει σε μονομαχία τον αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυτατζόγλου, για να υπερασπίσει την τιμήν του επειδή θεώρησε τον εαυτό του προσβληθέντα. Ο Καυτατζόγλου τον κατηγόρησε σε άρθρο του για κακοτεχνίες και παράβαση των σχεδίων του Χάνσεν μετά την αποπεράτωση των εργασιών ανέγερσης του πανεπιστημίου Αθηνών...
Ο γράφων έχει γευθεί, όπως και πολλά άλλα παιδιά, τη «Βέργα» του δασκάλου - που μετά από κάθε ξυλιά, βάζαμε τις παλάμες μας κάτω από τις μασχάλες για να ανακουφιστούμε από τον πόνο. Ποτέ δεν παραπονεθήκαμε στο σπίτι ότι «φάγαμε ξύλο», γιατί σίγουρα θα εισπράτταμε κι άλλο! Ως ένα σημείο, το ξύλο, κακά τα ψέματα, μας έκανε καλό …
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real news της 17-1-2010 σελ.36)

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Αγαπητέ μου Μίκη...

Bookmark and Share

O Moυσταφά Κεμάλ, στυγνός δικτάτορας και εγκληματίας πολέμου, υπήρξε "δάσκαλος" του Χίτλερ στη γενοκτονία, κάτι που αποκρύπτεται επιμελώς στην Ελλάδα

Επιστολή του Γιώργου Πολυχρονίδη στον Μίκη Θεοδωράκη

Αγαπητέ μου Μίκη

Λέγομαι Γιώργος Πολυχρονίδης, είμαι 47 ετών, γιατρός παθολόγος στην Ροδόπολη Αττικής, Ποντιακής καταγωγής, απο την Καβάλα.
Σας στέλνω σύνδεσμο για το μπλόγκ μου "Ου παντός πλείν ες πόντον"
Θά ήθελα, ταπεινά, να δηλώσω μία μικρή ένσταση, στήν πατριωτική σας απάντηση, στην κυρία Θάλεια Δραγώνα.
Θεωρώ, πώς η Μικρασιατική εκστρατεία, ήταν η τελευταία πράξη της Επανάστασης του 1821.
Ήταν τόσο ιμπεριαλιστική, όσο ιμπεριαλιστικοί ήταν και οι πόλεμοι του 12-13: Ενσωμάτωναν στό Ελληνικό κράτος-έθνος περιοχές κατά κύριο λόγο κατοικούμενες απο Έλληνες.
Αν δεν ήταν η Ιωνία Ελληνική (οι Τούρκοι μας λέν Γιουνάν, δηλαδή Ίωνες), τότε πια περιοχή ήταν;
Με την συνθήκη των Σεβρών, δεν διαμελίζονταν τό Τουρκικό κράτος-Έθνος, η σημερινή Τουρκία, αλλά η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενα καταπιεστικό των μη μουσουλμάνων, στρατογραφειοκρατικό καθεστώς.
Ενα ξεπερασμένο πολιτικό και κοινωνικό μόρφωμα, για το οποίο η Ρόζα Λουξεμπουργκ, έλεγε, πώς το καλύτερο που θα μπορούσε να τού συμβεί ήταν να διαλυθεί και να παραχωρήσει την θέση του στα νέα προοδευτικά Εθνη-Κράτη.
Τά αστικά στρώματα αυτού του κράτους, ηταν οι Χριστιανοί (Ελληνες και Αρμένιοι) και οι Εβραίοι.
Οι Χριστιανοί, υπέστησαν γενοκτονία, απο το 1914-1922, αρχικά απο τους νεότουρκους και μετα απο τον Κεμάλ.
Με τις λεηλατημένες περιουσίες αυτών, προσπάθησε ο Κεμάλ να στήσει την κρατοεξαρτώμενη και στρατοεξαρτώμενη Τουρκική αστική τάξη...
Ο Κεμάλ δεν εκπροσωπούσε καμιά ντόπια Τουρκική αστική τάξη, γιατί τέτοια δεν υπήρχε. Η ντόπια αστική τάξη, ήταν οι Χριστιανοί πού εξόντωνε και οι Εβραίοι.
Η συνθήκη των Σεβρών, έδινε το μεγαλύτερο κομμάτι της Ανατολίας, στο υπό δημιουργίαν Τουρκικό Εθνος-κράτος.
Τα εδάφη που δόθηκαν στην Ελλάδα, ηταν πολύ λιγότερα απο το 20% που αντιστοιχούσαν στα 2000000 Ελληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ηταν γύρω στο 6%.
Ως έλληνες της Μικρας Ασίας, είχαμε εδαφικό δικαίωμα επι της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τουλάχιστον, ανάλογο με το πληθυσμιακό μας ποσοστό επι του συνόλου των κατοίκων της.
Αρα, ήμασταν και αδικημένοι...
Η αντίληψη περί "Ιμπεριαλιστικής Μικρασιατικής Εκστρατείας", θεωρώ ότι προσβάλλει την μνήμη των συγγενών μου, Μικρασιατών Ποντίων, που άφησαν τα κόκκαλά τους στα τάγματα Εργασίας και στίς πορείες θανάτου.
Μας ρωτήσατε εμάς, που περιμέναμε πώς και πώς την Ελλάδα να μας γλυτώσει απο την συνέχιση της γενοκτονίας του 1914-1918, αν θέλαμε ή όχι τον Ελληνικό Στρατό στην Μ.Ασία;
Εμείς, όχι μόνον δεν θεωρούμε την Μικρασιατική εκστρατεία "Ιμπεριαλιστική", αλλα επιθυμούσαμε να αποβιβαστεί Ελληνικός στρατός και στον Πόντο, να ενωθεί με το Ποντιακό αντάρτικο, (αντάρτικο σωτηρίας, που κουβαλούσε μαζί του γυναικόπαιδα) για ΝΑ ΣΩΘΟΥΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΊΑΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΚΑΜΕ, ΤΗΝ ΚΕΜΑΛΙΚΉ ΤΟΥ 1919-1922.
Αλλά, η Γιακωβίνικη "φωτισμένη" αριστερή «πρωτοπορία» του ΣΕΚΕ/ΚΚΕ, ούτε μας ρώτησε ποτέ τι θέλαμε, ουτε νοιαζόταν για το αν θα μας σφάξουν ή όχι οι Τούρκοι.
Οργάνωσε μαζί με τους Λαϊκούς, το "μεγαλειώδες" συλλαλητήριο, πρίν απο τις εκλογες του 1920, με το περίφημο σύνθημα "σφυρί-δρεπάνι, ελιά-στεφάνι"
Αφού συνέβαλε, κατά τις δυνάμεις της, στην ήττα του Ελληνικού Στρατού, έπειτα, επένδυσε κομματικά, επανω στην δυστυχία των προσφύγων, στο πτώμα, δηλαδή, 3000 χρόνων Ελληνικού Μικρασιατικού Πολιτισμού.

Μέ αγάπη και σεβασμό, αλλα και με απογοήτευση

Πολυχρονίδης Γιώργος

http://vripolidis.blogspot.com

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Γαλλικό δικαστήριο επιβάλλει πρόστιμο σε Τουρκάλα σχετικά με τη γενοκτονία

Bookmark and Share

1500 ευρώ ήταν το χρηματικό πρόστιμο που ορίστηκε για τη Σιρμά Οράν στη Γαλλία, κόρη του καθηγητή Μπασκίν Οράν, γνωστός για την αρνητική του στάση απέναντι στη γενοκτονία των Αρμενίων στα γεγονότα του 1915.
Η Σιρμά Οράν είναι η πρώτη Τουρκάλα πολίτης, που καταδικάζεται στη Γαλλία, μια χώρα που δεν δέχεται πως «τα γεγονότα του 1915 δεν αποτελούν γενοκτονία».
Τραγικό σημείο της υπόθεσης είναι πως η ίδια η Οράν ήταν που έφερε αυτήν την υπόθεση στα δικαστήρια. Αυτό έγινε στα πλαίσια τοπικών εκλογών του Πράσινου Κόμματος της Γαλλίας, όταν ο Δήμαρχος του Villeurbanne Jean Paul Bret ρώτησε την κ. Οράν αν αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Αρμενίων, γεγονός που έκανε την τελευταία να αποσύρει την υποψηφιότητά της και να ασκήσει μήνυση στον κ. Μπρετ για διάκριση.
Το Ποινικό Δικαστήριο της Λυόν που ανέλαβε την υπόθεση, επέβαλλε πρόστιμο 1500 ευρώ στη Σιρμά Οράν, καθώς πήρε μέρος σε μία διαδήλωση κατά της γενοκτονίας.
Η κ. Οράν αποκάλεσε την απόφαση του δικαστηρίου «επαίσχυντη» και υποστήριξε πως, παρ’ όλο που είναι Γαλλίδα υπήκοος, έκαναν διάκριση εναντίον της εξαιτίας της τουρκικής της καταγωγής. Η τελευταία πρόσθεσε πως θα φέρει την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ένα άλλο γαλλικό δικαστήριο διέταξε τον περίφημο ιστορικό καθηγητή Bernard Lewis να πληρώσει το συμβολικό ποσό του ενός γαλλικού φράγκου ως πρόστιμο , όταν ισχυρίστηκε πως το ψέμα της γενοκτονίας είναι απλά η εκδοχή των Αρμενίων για την ιστορία.

Λυδία Κρόνου
turkishgreeknews.org

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Οι μωμόγεροι, για δεύτερη συνεχή χρονιά στη Λιβερά Τραπεζούντος


Δηλώσεις του προέδρου του Πολιτιστικού Σωματείου "Οι Μωμόγεροι" στις τουρκικές τηλεοράσεις.