Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Παρουσίαση του βιβλίου "Αργοναύτες του έρωτα"


Την Παρασκευή 1η Οκτωβρίου 2010 και ώρα 18:30 στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Ξάνθης (έναντι της Δημοτικής Αγοράς) θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου "Αργοναύτες του Έρωτα".
Ομιλητές: Παν. Σγουρίδης ( τ. αντιπρόεδρος της Βουλής), Νίκος Φωτιάδης (αντιδήμαρχος-στρατηγός ε.α.), Σάββας Καλεντερίδης ( Γραμ. Ευξείνου Λέσχης Αθηνών).
Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

«ΕΝΑΣ ΠΟΝΤΙΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΙΣ ΚΑΝΝΕΣ»

της Γιώτας Χατζημιχαηλίδου






Ο Πίτερ Στεφανίδης

Στη μακρινή Μελβούρνη της Αυστραλίας βρήκαμε τον Ελληνοαυστραλό σκηνοθέτη και σεναριογράφο της ταινίας μικρού μήκους «PONTOS» η οποία κατέκτησε επάξια μία θέση στις ταινίες που προβλήθηκαν στο 61ο φεστιβάλ των Καννών προκαλώντας κύμα ενθουσιασμού από το κοινό. O «PONTOS», έγραψε τότε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Dean Kalimniou στην εφημερίδα «Νέος Κόσμος», «κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά ό,τι δεν μπορεί να κάνει μέσα σε ώρες ένα blockbuster του Χόλυγουντ: να ρίξει μια διεισδυτική ματιά στο μίσος που τυφλώνει, στη λύτρωση αλλά και στο κουράγιο».




Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Πίτερ Στεφανίδης, σε μία εκ βαθέων συνέντευξη μας ανοίγει την καρδιά του και μιλά για την ταινία του, την αγάπη που τρέφει για τη μητέρα Ελλάδα αλλά και για τους συμπατριώτες του από την Πτολεμαΐδα

Κ. Στεφανίδη από πού πήρατε την ιδέα να δημιουργήσετε την ταινία «PONTOS»;

Το 2004, δημιούργησα ένα μοντάζ μουσικής και εικόνων για μια παρουσίαση του έδινα στη Μελβούρνη για την Ποντιακή νεολαία. Το υλικό που παρουσιάστηκε συγκίνησε και ενέπνευσε το κοινό που παρακολουθούσε να ασχοληθεί με το ποντιακό ζήτημα. Ένας διάσημος παρουσιαστής ειδήσεων ήταν στο ακροατήριο και μου είπε ότι έχω ταλέντο και πως θα έπρεπε να κάνω μια ταινία για το θέμα αυτό.

Πείτε μας για το σενάριο και τη σκηνοθεσία της ταινίας, ποιός ήταν ο κύριος δημιουργός αυτής;

Εγώ έγραψα και σκηνοθέτησα την ταινία, επίσης ανέλαβα και την παραγωγή με την εταιρία παραγωγής ταινιών που έχω με τη σύζυγό μου Ρία, τη Mithridates Productions. Η ιστορία είναι ένα συνονθύλευμα μιας σειράς από διαφορετικές ιστορίες που έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια. Πρόκειται για την ιστορία δύο ανδρών στον Πόντο την περίοδο της Γενοκτονίας (1919). Ο Πάντζος, ένας Έλληνας αγρότης, δέχεται την επίθεση των Τούρκων οι οποίοι μπροστά στα μάτια του σκοτώνουν τη γυναίκα και την κόρη του. .Ο Πάντζος ζητά εκδίκηση και μία ακολουθία γεγονότων που έπονται καταλήγουν σε ένα μεγαλοπρεπές φινάλε.

Ήταν πολύ σημαντική για μένα αυτή η δουλειά γιατί αντικατοπτρίζει τη φρίκη των γεγονότων που συνέβησαν τότε στον Πόντο, δεδομένου ότι σήμερα δεν δίνεται η ανάλογη έμφαση στο ζήτημα και έχει επικρατήσει να μιλάμε για αυτό μόνο ακαδημαϊκά και πολιτικά. Ο κόσμος πρέπει να δει ένα πολύ μικρό μέρος του τρόμου που οι άνθρωποι μας πέρασαν. Ταυτόχρονα, ήταν πολύ σημαντικό το γεγονός ότι με την ταινία δεν επιχείρησα να δαιμονοποιήσω τους Τούρκους. Θεωρώ ότι είναι άνθρωποι και αυτοί και θέλω να πιστεύω ότι πολλοί από αυτούς που διέπραξαν αυτές τις φρικαλεότητες έχουν προβληματιστεί και έχουν μετανιώσει. Όλοι μετανιώνουμε για κάποια πράγματα.

Είστε λοιπόν και ο παραγωγός της ταινίας, πείτε μας κάποια πράγματα σχετικά με την παραγωγή.

Το επιτελείο των ηθοποιών και το συνεργείο ήταν περίπου 30 άτομα. Όλοι ήταν εθελοντές και δεν πληρώθηκαν για τη δουλεία που έκαναν. Οι περισσότεροι από το cast και το πλήρωμα δεν ήταν ελληνικής καταγωγής, γεγονός που έκανε πολύ ιδιαίτερη την παραγωγή. Οι ηθοποιοί που απεικονίζουν τους πρωταγωνιστές είναι στην πραγματικότητα πολύ καλοί φίλοι. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων οι ίδιοι είχαν ταυτιστεί τόσο πολύ με τους ρόλους τους που off camera χρειάστηκε πολλές φορές να διαλύσω τους καυγάδες που είχαν μεταξύ τους. Όταν το cast και το πλήρωμα είδε την αφιέρωση από αυτά τα δύο άτομα, ταυτίστηκε ακόμη περισσότερο και έτσι ώστε όλοι εργάστηκαν ακόμη σκληρότερα.

Οι ηθοποιοί που έλαβαν μέρος στην ταινία έδειξαν ιδιαίτερο επαγγελματισμό και αφοσίωση. Πώς έγινε η επιλογή τους;

Οι δύο πρωταγωνιστές ο Lee Mason που υποδύεται τον Κεμάλ και ο Ross Black το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Σπύρος Παρασκευάς και υποδύεται τον Πάντζο, είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Είναι και οι δύο πολύ έμπειροι ηθοποιοί και προτιμούν το θέατρο με τον Lee να έχει εμφανιστεί πολλές φορές και στην αυστραλιανή τηλεόραση. Πρέπει να σημειώσω ότι και οι δύο πήραν μεγάλο ρίσκο με τη συμμετοχή τους σε μία ταινία ενός άπειρου σκηνοθέτη και πληρώματος. Ωστόσο, ελλόχευε ο κίνδυνος να ζημιωθεί η φήμη τους στην περίπτωση που η ταινία δεν πήγαινε καλά και αυτό θα ενισχύονταν από το γεγονός ότι οι ίδιοι δεν εισέπραξαν κάποια αμοιβή για τη συμμετοχή τους στην ταινία. Είναι γεγονός, ότι το θέμα που πραγματεύεται η ταινία άγγιξε και τους δύο και για το λόγο αυτό αποφάσισαν να πάρουν το ρίσκο. Αργότερα, επεσήμαναν ότι τους έπεισε "η φωτιά στα μάτια του σκηνοθέτη κάθε φορά που ανέφερε τι συνέβη στο λαό του."


Η Michelle που υποδύθηκε την Ειρήνη, την Πόντια μητέρα και η Tara που υποδύθηκε την Τουρκάλα μητέρα, μπήκαν στο πετσί του ρόλου και έδωσαν μια εξαιρετική ερμηνεία που ταίριαζε στους άντρες συναδέλφους τους. Η Michelle μάλιστα σε μία από τις σκηνές όπου τρέχει προς το μέρος του Κεμάλ είχε ένα μικρό ατύχημα και έσπασε λίγο το δόντι της. Ωστόσο, ήταν τόσο προσηλωμένη στη δουλειά της που συνέχισε χωρίς κανείς να γνωρίζει τι συνέβη παρά μόνο μέχρι την πρώτη προβολή της ταινίας το 2007.


Ήταν πραγματικά όλοι υπέροχοι. Εάν η αφοσίωση και η δέσμευσή τους δεν άγγιζε το 100% τότε η ταινία θα μπορούσε να μετατραπεί σε παρωδία της γενοκτονίας. Ήξερα ότι υπήρχε αυτός ο κίνδυνος και δεν ήμουν διατεθειμένος να τελειώσω την ταινία, αν οι επιδόσεις τους δεν άγγιζαν το τέλειο.


Η Taylah Hayles που υποδύεται την Akama την τουρκάλα κόρη, είναι στην πραγματικότητα τούρκικης καταγωγής. Οι γονείς της υποστήριξαν την ταινία και είναι ενδεικτικό ότι υπάρχουν πολλοί Τούρκοι που αναγνωρίζουν τι συνέβη στο παρελθόν και θέλουν να επιλύσουν τις όποιες διαφορές υπάρχουν μεταξύ των δύο πολιτισμών μας.

Πώς έχει γίνει η επιλογή των ονομάτων των πρωταγωνιστών της ταινίας;

Τα ονόματα των πρωταγωνιστών έχουν συμβολικό χαρακτήρα:

Πάντζος (Έλληνας πρωταγωνιστής): Σημαίνει Παναγιώτης και είναι το όνομα του παππού μου. Στο χαρακτήρα του Πάντζου είδα στοιχεία της προσωπικότητας του παππού μου, για το λόγο αυτό τον ονόμασα έτσι.

Ειρήνη (Σύζυγος του Πάντζου): Η Ειρήνη ήταν η σύζυγος του Πάντζου και η μητέρα του παιδιού του και αποτελούσε την καρδιά της οικογένειας, όπως η ειρήνη αποτελούσε βασικό παράγοντα στις καρδιές των Ελλήνων του Πόντου. Δεδομένου ότι καταπατήθηκαν τα δικαιώματα των Ελλήνων του Πόντου και δεν επικράτησε η ειρήνη στην περιοχή, έτσι εμπνεύστηκα και το όνομα Ειρήνη για το χαρακτήρα αυτής της ηρωίδας που θανατώθηκε τόσο βάναυσα. Η κραυγή της απεγνωσμένης μάνας την ώρα που σκοτώνουν το παιδί της μπροστά στα μάτια της, συμβολίζει την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων του Πόντου και τις απεγνωσμένες κραυγές τους για βοήθεια.

Αγγελική (κόρη των Πάντζου-Ειρήνης): Σημαίνει άγγελος. Τα παιδιά είναι η αληθινοί άγγελοι επί Γης και χρειάζονται την προστασία και τη φροντίδα μας περισσότερο από όλους.

Κεμάλ (Τούρκος πρωταγωνιστής): Το τελευταίο όνομα του δημιουργού των πιο φρικτών εγκλημάτων της ανθρωπότητας Μουσταφά Κεμάλ.

Μουσταφά (Τούρκος αξιωματικός που κρατά την Ειρήνη ενώ η κόρη της Αγγελική δολοφονείται): Το πρώτο όνομα του Μουσταφά Κεμάλ.

Τοπάλ (Τούρκος αξιωματικός): Το διαβόητο όνομα που δόθηκε στον μεγαλύτερο δράστη της Γενοκτονίας των Ποντίων (Τοπάλ Οσμάν)

Osman (στα τούρκικα ο αξιωματικός): Το τελευταίο όνομα ενός από τους μεγαλύτερες αυτουργούς της Γενοκτονίας των Ποντίων (Τοπάλ Οσμάν)


Αναρωτιέμαι πως αντέδρασαν οι ηθοποιοί που δεν ήταν ελληνικής καταγωγής στο θέμα που πραγματεύεται η ταινία, ένιωσαν να τους αγγίζει;

Πολύ! Ο Lee Mason, ο οποίος είναι ιρλανδικής καταγωγής, ακόμη επισκέπτεται το youtube για να δει τα σχόλια που κάνουν οι θεατές για την ταινία. Είναι ευτυχής με το ενδιαφέρον που δημιουργεί, αλλά είναι φανερό ότι προβληματίστηκε με τον ρατσισμό που υπάρχει και από τις δύο πλευρές. Ελπίδα του, όπως όλων μας, είναι ότι αυτή η ταινία να συμβάλλει στη γεφύρωση του χάσματος που υπάρχει στους δύο πολιτισμούς και να βοηθήσει να επουλωθούν οι πληγές.

Η μουσική της ταινίας είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Πείτε μας για την επιλογή της.

Η έμπνευση για τη μουσική προέρχεται από την ταινία του Μελ Γκίμπσον « Το πάθος του Χριστού." Μια πολύ δυνατή ταινία που προκαλεί έντονη συγκίνηση. Δυστυχώς, δεν μπορούσα να βρω στην Αυστραλία κάποιον που θα μπορούσε να παράγει τη μουσική αυτή σε υψηλή ποιότητα χωρίς να ζητήσει τη συνδρομή ορχήστρας Η. Michelle Cele μου είπε για τον Paul Houseman από τη Φινλανδία που ειδικεύεται στη παραγωγή διάφορων ειδών μουσικής στο δικό του στούντιο. Χρειάστηκαν πάνω από πέντε μήνες για να περαιώσει τη δουλειά. Ζήτησα έναν τραγουδιστή και κατά τη διάρκεια της σκηνής του θανάτου ακούγονται οι στίχοι από το περίφημο ποίημα του Φίλωνα Κτενίδη «O Πόντος μουν επέρανε. Ναιλί εμέν. Ο Πόντος εχάθεν, εχάθεν, εχάθεν»

Είδαμε στους τίτλους ότι η ταινία έγινε σε συνεργασία με το Victorian College of Arts. Πώς έγινε η επαφή;

Όταν αποφάσισα να δημιουργήσω την ταινία το 2004, δεν είχα καμία εμπειρία ή εκπαίδευση σε θέματα ταινιών. Γράφτηκα στο VCA (Victorian College of Arts) και παρακολούθησα για ένα χρόνο μαθήματα δημιουργίας ταινιών, όπου είχα την ευκαιρία στο τέλος των σπουδών να γυρίσω την ταινία με τη συνεργασία κάποιων συμφοιτητών μου. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που καθιστά την ταινία ξεχωριστή, γιατί έγινε από ανθρώπους με μικρή ή καθόλου εμπειρία στη δημιουργία ταινιών, με εξαίρεση ωστόσο το διευθυντή φωτογραφίας.

Πότε παρουσιάστηκε επίσημα η ταινία στην Αυστραλία και πότε στην Ευρώπη;

Η ταινία παρουσιάστηκε πρώτα στην Αυστραλία το 2007. Δεδομένου ότι η ταινία έγινε από έναν άγνωστο σκηνοθέτη, έτυχε μικρής υποστήριξης. Ωστόσο πρέπει να διευκρινίσω ότι αυτοί που την υποστήριξαν το έκαναν με ιδιαίτερο σθένος. Έπειτα η ταινία επιλέχθηκε και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 2008 στο πλαίσιο του Short Film Corner, καθώς επίσης προβλήθηκε και από την Ομοσπονδία της Ποντιακή Νεολαίας Ευρώπης. Επίσης στην Ελλάδα από όσο γνωρίζω έχει προβληθεί. Το 2009 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών στην Αυστραλία όπου και προβλήθηκε σε όλες τις πόλεις.

Πού γυρίστηκε η ταινία;

Τα γυρίσματα έγιναν στη Μελβούρνη το 2005 σε ένα πάρκο που θυμίζει πολύ τον Πόντο και διήρκεσαν τρεις ημέρες.
Στην ταινία διακρίνονται κάποιες φωτογραφίες, αντικείμενα όπως μαχαίρια, γραμμόφωνα, παραδοσιακές φορεσιές και διάφορα άλλα αντικείμενα από τον Πόντο. Πώς τα εξασφαλίσατε;
Η Ποντιακή Εστία Μελβούρνης μας παρείχε μεγάλο μέρος των αντικειμένων που βλέπετε στην ταινία. Το κοστούμι που φορούσε ο Πάντζος και το μαχαίρι που χρησιμοποίησαν οι δύο πρωταγωνιστές ανήκουν στην προσωπική μου συλλογή.
Είστε και ο ίδιος ποντιακής καταγωγής, από ποιό μέρος του Πόντου κατάγεται η οικογένειά σας;
Ο παππούς μου είναι από ένα χωριό που ονομάζεται Δέσμενα είναι περίπου 5 χιλιόμετρα δυτικά της Ματσούκας, στην επαρχία Αργυρούπολης.

Η ταινία «PONTOS» έχει πάρει κάποια διάκριση;
Είναι σημαντικό που η ταινία επιλέχθηκε να προβληθεί στο Φεστιβάλ των Καννών.

Πόσοι Πόντιοι εκτιμάτε ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Αυστραλία;
Υπολογίζουμε ότι είναι περίπου 50.000 πόντιοι.
Το 2006 ο υπουργός Δικαιοσύνης της Νότιας Αυστραλίας Μάικλ Άτκινσον χαρακτηρίστηκε ως «τραντέλλενας», δηλαδή τριάντα φορές Έλληνας, για το ρόλο του στην αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας στην Βουλή της Νότιας Αυστραλίας. Τον είδαμε να ντύνεται με την παραδοσιακή στολή του Πόντου. Πώς λειτούργησε αυτό το γεγονός στην υπόθεση της αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας;

Ήταν πραγματικά ένα ωραίο γεγονός. Η ποντιακή στολή είναι η ίδια με αυτή που φοράει ο πρωταγωνιστής Πάντζος στην ταινία μου. Είναι η δική μου στολή και για μένα ήταν μία μεγάλη τιμή. Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ο Michael Atkinson πολέμησε πολύ σκληρά για την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας και αυτό συνέβη τη στιγμή που πολλοί παράγοντες της παράταξής του ήταν αντίθετοι σε αυτή την πράξη. Το τουρκικό λόμπι στην Αυστραλία είναι πολύ ισχυρό και δεν μπορούμε να το υποτιμήσουμε. Αυτό που έχει κάνει ο ίδιος είναι να γνωστοποιήσει το όνομα Πόντος και Πόντιοι στην ευρύτερη κοινωνία. Ήμασταν άγνωστοι μέχρι τότε στην ευρύτερη κοινωνία και τώρα πλέον το όνομα των Ποντίων αναφέρεται πολύ συχνά στις συνεδριάσεις των διάφορων πολιτικών κομμάτων. Είμαστε ευγνώμονες σε αυτόν τον άνθρωπο που έθεσε τα θεμέλια για την αναγνώριση, κάποια μέρα, της ποντιακής γενοκτονίας.

Διαβάσαμε ότι πολλοί Έλληνες της Αυστραλίας διαφώνησαν με το χαρακτηρισμό τραντέλλενας, ποιά είναι η δική σας γνώμη;

Δεν θεωρείσαι Έλληνας αν δεν εκφέρεις και την αντίθετη άποψη για κάποια πράγματα (συμπεριλαμβανομένου του χαρακτηρισμού ενός άνδρα ως 30 φορές Έλληνας). Ως Έλληνες, μπορούμε να επικεντρωθούμε σε ορισμένες περιπτώσεις στα μικρά πράγματα. Πιστεύετε ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί μία παρεξήγηση αν παρερμηνεύονταν τα λόγια ενός οποιουδήποτε κειμένου; Ίσως ναι. Πάρτε για παράδειγμα ένα οποιοδήποτε θέμα και θα βρείτε σίγουρα κάποιες αντιθέσεις, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος της ενίσχυσης των αναπτυσσόμενων χωρών. Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση θεωρώ ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στην ευρύτερη εικόνα. Έχουμε πει ότι ένας άνθρωπος, ένας ισχυρός άνδρας, ένας μη Έλληνας ο οποίος χάρη στις πεποιθήσεις, τα επιτεύγματα και το πάθος του, είναι τώρα ένας Έλληνας 30 φορές περισσότερο. Αυτό είναι μια απόδοση της εκτίμησής μας και μια ένδειξη της θέσης που κατέχει ο Michael Atkinson στην κοινότητά μας. Αν κάποιοι άνθρωποι ισχυριστούν ότι υπάρχει καλύτερη διατύπωση η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να εκφράσει την ίδια αίσθηση, τόσο θα την αποδεχτώ με χαρά. Ωστόσο, θεωρώ ότι ο στόχος επετεύχθη. Ο ίδιος με αυτό το χαρακτηρισμό ένιωσε πολύ συγκινημένος και το εκτίμησε ιδιαίτερα.

Πολλοί επίσης δεν γνωρίζουν ότι κάθε Πάσχα ο Michael Atkinson, εξαιτίας της θέσης του, αποτελεί πόλο έλξης για τον Επιτάφιο. Αυτό το κάνει χωρίς να διεκδικεί κάποια διάκριση. Οι γνώσεις του και το πάθος του για την Ορθόδοξη πίστη και την Ελληνική ιστορία είναι ασυναγώνιστες μεταξύ των Αυστραλών πολιτικών. Η μόνη επισήμανση που θα έκανα εγώ είναι ότι θα έπρεπε να είχε χαρακτηριστεί ως χιλιοέλληνας.

Πιστεύετε ότι η διεθνής αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας θα ανακουφίσει τις ψυχές των χαμένων ανθρώπων και των οικογενειών τους;

Πιστεύω ότι η ανακούφιση σε εκείνους που υπέστησαν αυτές τις βαρβαρότητες είναι ένα ωραίο συναίσθημα, αλλά δεν πρόκειται να συμβεί ενόσω βρίσκονται σε ζωή. Ωστόσο, για τους απογόνους τους θα αποτελέσει το κλείσιμο μίας ανοιχτής πληγής. Για τους δύο λαούς (Τούρκοι και Έλληνες), πιστεύω ότι η αναγνώριση θα φέρει ένα είδος σεβασμού μεταξύ των και ενδεχομένως θα συμβάλλει στη δημιουργία κλίματος συνεργασίας. Τι όνειρο θα ήταν να έχει την ευκαιρία το παιδί σας να παντρευτεί στην Παναγία Σουμελά Πόντου!! Πόσο λαχταρώ για αυτή τη δυνατότητα…

Στην ταινία σας παρουσιάζετε τους Πόντιους ως μεγαλόκαρδους, αφού δεν δύνανται να ανταποδώσουν το κακό στους Τούρκους όταν τους δόθηκε η ευκαιρία. Πιστεύετε ότι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό όλων των Ελλήνων;

Ήλπιζα ότι αυτό θα είχε λεχθεί από τον Κεμάλ επίσης, όχι φυσικά την περίοδο που έκανε τις βιαιότητες. Σε απάντηση στο ερώτημά σας, θα έλεγα ένα σαφές ΝΑΙ. Οι Έλληνες είναι πολύ έμπειροι στο να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και είναι προφανές ότι οι Έλληνες αποτελούν έναν λαό ο οποίος χαρακτηρίζεται για τη συμπόνια και τη μεγαλοσύνη του. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό ισχύει για πολλές άλλες φυλές, συμπεριλαμβανομένων και των φυλών που οι Έλληνες δεν είναι απαραίτητο ότι τα πάνε καλά.

Πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Ωστόσο, θα ήθελα να αλλάξουμε θέμα και να μας πείτε από πού κατάγεστε. Οι πληροφορίες μας λένε ότι έχετε καταγωγή από την Πτολεμαΐδα..

Εγώ γεννήθηκα στην Αυστραλία και είναι αλήθεια ότι ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Εορδαία στο χωριό Αναρράχη. Έχω πολλούς συγγενείς εκεί τους οποίους θα ήθελα σίγουρα να επισκεφτώ την επόμενη φορά που θα έρθω στην Ελλάδα μάλλον εντός του 2011.

Σχεδιάζετε να κάνετε άλλη ταινία;

Υπάρχουν πάντα σχέδια. Ετοιμάζουμε ένα ντοκιμαντέρ μια ταινία μεγάλου μήκους για τη γενοκτονία των Ποντίων.
Έχω επίσης ολοκληρώσει μία άλλη ταινία μικρού μήκους αφιερωμένη στον Michael Atkinson με τίτλο «THE MESSAGE». Αυτή η ταινία όπως και η ταινία μου «PONTOS» είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα μου www.pontosmovie.com
Αν κάποιος θέλει να σας βρει και να σας στείλει φωτογραφίες και άλλο υλικό από τον Πόντο για την επόμενη ταινία σας, υπάρχει τρόπος επικοινωνίας;

Όποιος θέλει μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου μέσω του e-mail peter@stefanidis.com.au This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it

Σας ευχαριστούμε πολύ κ. Στεφανίδη, ήταν ιδιαίτερη τιμή για εμάς να σας φιλοξενούμε στο www.eordaia.com δεδομένου ότι γνωρίζουμε ότι είστε ιδιαίτερα πολυάσχολος.

Να είστε καλά, σας ευχαριστώ πολύ και εγώ για την ευκαιρία που μου δίνεται να γνωρίσω στο κοινό της πατρίδας μου μέρος της δουλειάς μου.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Ο «Πόντος» είναι η ιστορία δύο ανδρών στον Πόντο την περίοδο της Γενοκτονίας (1919). Ο Πάντζος, ένας Έλληνας αγρότης, δέχεται την επίθεση του Τούρκου στρατιώτη Κεμάλ και των πρωτοπαλίκαρών του Μουσταφά και Τοπάλ Οσμάν. Μπροστά στα μάτια του Πάντζου οι Τούρκοι σκοτώνουν τη γυναίκα και την κόρη του. Την επίθεση αυτή ακολουθεί μία καταστροφική ακολουθία γεγονότων τα οποία θα φέρουν ξανά μετά από καιρό αυτά τα δύο άτομα αντιμέτωπα για μια ακόμη φορά. Ο Πάντζος ζητά εκδίκηση και θα έχει την ευκαιρία που ψάχνει. Το ερώτημα που τον βασανίζει είναι αν θα επιλέξει να ξεπληρώσει με αίμα το αίμα των δικών του. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο διάσημος Αυστραλός ηθοποιός Lee Mason και ο ελληνικής καταγωγής ηθοποιός Ross Black (Σπύρος Παρασκευάς), οι οποίοι πλαισιώνονται από Έλληνες ομογενείς και Αυστραλούς ηθοποιούς.


της Γιώτας Χατζημιχαηλίδου,

Οικονομολόγου MSc, Συμβούλου Επικοινωνίας

Συνεργάτιδα του eordaia.com

Πηγή: eordaia.com

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Καθεστώς μεσαίωνα στα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελληνόφωνων Μουσουλμάνων Ποντίων στην Τουρκία

Άρθρο του ΝΙΚΟΥ Ι. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*

Διαβάστε το μέχρι τέλους, έχει συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τους κατεχόμενους πληθυσμούς της Τουρκίας που ακόμα και σήμερα αγωνίζονται για το δικαίωμα τους στην ίδια τους την ύπαρξη.

Το δόγμα του Τουρκικού κράτους για περίπου έναν αιώνα βασιζόταν στο τρίπτυχο Τουρκοποίηση, Εκσυγχρονισμός, Δυτικοποίηση! Αργότερα, η θεωρία αυτή αντικαταστάθηκε με το δόγμα Οζάλ, δηλαδή τη λεγόμενη τουρκο-ισλαμική σύνθεση, όπου με τη λέξη Τούρκος προσπαθούσε να χτιστεί ένα δομικό εθνο-θρησκευτικό χαρακτηριστικό της Τουρκικής πολιτικής οντότητας.

Η τουρκική εθνική ταυτότητα, που οικοδομήθηκε πάνω στις αρχές του κεμαλισμού και του εθνικισμού, αρνείται συνεπώς τις επιμέρους εθνικές και εθνοτικές ιδιαιτερότητες των πληθυσμών που διαβιούν μέσα στα όρια του τουρκικού κράτους και καλλιεργεί συνθήκες βίαιης ομογενοποίησής τους. Το ζήτημα λοιπόν της εθνικής συνείδησης των σημερινών κατοίκων της Τουρκίας ήταν και είναι στη βάση του πολιτικό ζήτημα, καθώς η βασική κρατική ιδεολογία είναι πως «όποιος ζει στη Τουρκία πρέπει να είναι και Τούρκος».

Ιστορικά πλέον, φαίνεται καθαρά, πως ο εκτουρκισμός των λαών της Μικράς Ασίας είναι μια αργή και αποδεδειγμένα πλειστάκις βίαιη διαδικασία που συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Ωστόσο με εξαίρεση την εξόντωση των Αρμενίων, τα δεινά και το ξερίζωμα των Ελλήνων, η διαδικασία εκτουρκισμού δεν προχώρησε στο βαθμό που θα ήθελαν οι Τούρκοι εθνικιστές.

Όπως άλλωστε είναι σήμερα εμφανές, η ισλαμική ταυτότητα, που θεωρούνταν οπισθοδρομική και αντίθετη προς τον εκσυγχρονισμό, επέστρεψε ισχυρότερη και μάλιστα υπερισχύει σήμερα στην πολιτική ζωή της Τουρκίας. Η κουρδική ταυτότητα, που συμβολίζει τον αγώνα των αυτοχθόνων λαών της περιοχής για εθνική ανεξαρτησία, διεκδικεί δυναμικά περισσότερο από ποτέ την αναγνώρισή της, απειλώντας ακόμη και με διάλυση το ίδιο το τουρκικό κράτος.

Σήμερα, στην Τουρκία υπάρχει η ακμάζουσα τάση των πολιτών για την αναζήτηση των ριζών και της ταυτότητας καταγωγής τους. Για να ομαλύνουν τις εσωτερικές τριβές που προκαλεί αυτή η απειλητική επάνοδος των επιμέρους εθνικών ταυτοτήτων, οι Τούρκοι εκσυγχρονιστές «επικαλούνται την έννοια της δημοκρατίας», ως τρόπο αρμονικής συνύπαρξης των διαφορετικών ταυτοτήτων.

Η Τουρκία ταυτόχρονα «κόπτεται και φωνάζει» για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων Μουσουλμάνων της ελληνικής Θράκης και για τα δικαιώματα αυτοδιαθέσεως των Τουρκοκυπρίων.

Ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας με το βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», προκαλεί με τις απαράδεκτες και ιμπεριαλιστικές προκλήσεις του ειδικά έναντι της χώρας μας, αλλά και άλλων χωρών, θυμίζοντας μας έννοιες και τακτικές άλλων καιρών όταν ο Α. Χίτλερ στο μεσοπόλεμο μιλούσε περί «Ζωτικού Χώρου» (“Lebensraum”). Μπροστά σε ανθρώπους όμως, όπως ο Α. Νταβούτογλου, με τις ιμπεριαλιστικές ιδέες που ανοικτά προβάλλει, δεν χωρούν αστεϊσμοί και επιδερμικές ενέργειες όπως «τραπεζώματα» στη Ρόδο και «χαμογελάκια», ενώ από πάνω ίπτανται F-16 με την ημισέλινο.

Το ελληνικό κράτος, ανέκαθεν δυστυχώς, δεν μπορεί να δει και τις δύο όψεις του νομίσματος, αδυνατεί να διακρίνει σε βάθος χρόνου. Συστηματικά «ξεχνά» την ύπαρξη των Μουσουλμάνων Ποντίων, οι οποίοι παρότι δεν ήταν Τούρκοι, το 1922 λόγω θρησκεύματος παρέμειναν στην νεοσύστατη τότε Τουρκία, ζώντας ωστόσο μέχρι σήμερα σε ένα καθεστώς κατοχής και συστηματικού υποχρεωτικού εκτουρκισμού, παρά το γεγονός πως η καταγωγή και η γλώσσα τους είναι η Ποντιακή. Ένα με ενάμισι εκατομμύριο περίπου υπολογίζονται οι Πόντιοι Μουσουλμάνοι που προσμένουν ένα χαμόγελο από την μητέρα Ελλάδα και λίγο ενδιαφέρον επιτέλους, ενώ ο αριθμός των Ελληνόφωνων ομιλούντων την Ποντιακή προσεγγίζει σύμφωνα με εκτιμήσεις ερευνητών τις 300 χιλιάδες ψυχές. Αν δεν ληφθούν σύντομα τα απαραίτητα μέτρα και επεμβάσεις σε διεθνές επίπεδο, ο αριθμός αυτός θα μειωθεί δραστικά λόγω των αφομοιωτικών πολιτικών υποχρεωτικού εκτουρκισμού που εφαρμόζονται διαχρονικά από το Τουρκικό κράτος και παρακράτος, κατά παράβαση κάθε διεθνούς σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Εάν η Ελλάδα θέλει να εφαρμόσει μια ρεαλιστική εξωτερική πολιτική, η οποία μάλιστα θα στοχεύει στην ενδυνάμωση της φιλίας και την προώθηση της ειρήνης μεταξύ των δύο χωρών, είναι επιτακτική η ανάγκη υποστήριξης της πολιτιστικής, γλωσσικής και ιστορικής κληρονομιάς των Πόντιων Ελληνόφωνων Μουσουλμάνων της Τουρκίας, μέσω της υλοποίησης στοχευμένων προγραμμάτων. Η κοινή γλώσσα, το τραγούδι, οι χοροί και η λαϊκή παράδοση είναι τα ισχυρά εφόδια της χώρας μας, απέναντι στα ξένα κέντρα που από το τίποτα διεκδικούν τα πάντα.

Οι κινήσεις της Ελλάδας πρέπει να είναι γρήγορες και συνάμα να διέπονται από σοβαρότητα και σεβασμό στη διαφορετικότητα των Ελληνόφωνων Μουσουλμάνων Ποντίων, οι οποίοι ας μην ξεχνούμε πως διαβιούν καθημερινώς υπό καθεστώς πολιτισμικής, αλλά και σιωπηλώς πραγματικής κατοχής, η οποία σε πολλές περιπτώσεις παίρνει τη μορφή ανοικτών πολιτικών διώξεων και κρατικής καταστολής από επίσημους και ανεπίσημους μηχανισμούς του Τουρκικού κράτους, ειδικά στα εναπομείναντα Ελληνόφωνα χωριά του Πόντου.

Η Τουρκία πολλάκις προσπάθησε να εφαρμόσει πολιτικές αφομοίωσης του ποντιακού στοιχείου της περιοχής, με την ίδρυση και λειτουργία μουσουλμανικών διδασκαλείων στην περιοχή και με την αποστολή δασκάλων στα δημόσια σχολεία, η πλειονότητα των οποίων ήταν και είναι μέλη της εθνικιστικής οργάνωσης «Γκρίζοι Λύκοι». Φυσικά οι μέθοδοι τις περισσότερες φορές φέρουν τη σφραγίδα των γνωστών παρακρατικών Οργανώσεων της γείτονος που «φημίζονται για την ελαστικότητα και ανεκτικότητά τους σε θέματα διαφορετικότητας»!

Είναι πολύ σημαντικό και το θέτουμε υπόψη σας πως χιλιάδες Πόντιοι (1ης, 2ης και 3ης γενιάς) ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα της Τουρκίας και ειδικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου μετανάστευσαν για οικονομικούς λόγους και οι οποίοι διατηρούν την Ποντιακή τους συνείδηση. Συνεπώς, τα προαναφερθέντα προγράμματα θα μπορούσαν να υλοποιηθούν και μέσω πολιτιστικών Ποντιακών συλλόγων, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην Ελλάδα με αντίστοιχους συλλόγους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας (Ποντιακής διαλέκτου – Rum κατά τους εκεί Ελληνόφωνους) στα παιδιά θα πρέπει να αποτελεί το βασικό στόχο, καθώς από μελέτες που έχουν γίνει φαίνεται πως αν και οι Πόντιοι Μουσουλμάνοι ανέρχονται σε περίπου 1,5 εκατομμύριο ψυχές, οι χρήστες της γλώσσας εκτός από τις διώξεις που υφίστανται, τείνουν να μειώνονται λόγω του ότι είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας και συνάμα εξ εξαιτίας της εσωτερικής μετανάστευσης.

Η αξιοποίηση των αποτελεσμάτων ενός προγράμματος εκμάθησης του Ποντιακού πολιτισμού, της ιστορίας και της Ποντιακής διαλέκτου θα βελτιώσει παράλληλα και την εικόνα της Τουρκίας, ως ένα διαπολιτισμικό μοντέλο κράτους της νοτιανατολικής Ευρώπης – εγγύς Ανατολής.

Οι μαθητές με την μελέτη των πηγών θα κληθούν να κάνουν τις απαραίτητες συνδέσεις και να θέσουν τις δικές τους προτάσεις ως υπεύθυνοι πολίτες. Περισσότερο από όλα όμως θα κληθούν να κάνουν καθημερινή πράξη τη συνεργασία μεταξύ των λαών, μια συνεργασία η οποία θα πρέπει να βασίζεται και στη χρήση και αξιοποίηση των μέσων της νέας τεχνολογίας.

Οι δυνάμεις της Ελλάδας είναι μεγάλες, οι εφεδρείες της ακόμη μεγαλύτερες. Είναι καιρός ωστόσο να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Ακόμη περισσότερο για ανθρώπους που έχουν «το όμαιμον και το ομόγλωσσον», έχουν μέσα τους την Ελλάδα και οι οποίοι στο παρελθόν αφέθηκαν στην τύχη τους από το επίσημο «ελλαδικό Κράτος».

Με διακριτικότητα και αποτελεσματικότητα είναι επιτακτική εθνική ανάγκη να βοηθηθούν, έτσι ώστε να μη χάσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα και το έθνος μας μία ακόμη πολύτιμη πηγή ανθρώπινου εθνικού πλούτου. Είναι καιρός να αποκτήσουμε ένα Ελληνικό Κράτος, το οποίο θα προστατεύει και θα αξιοποιεί όλες τις δυνάμεις του Ελληνισμού, εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδας.

Διότι οι αλλαγές που προβλέπονται να συμβούν εντός των επόμενων 3-4 ετών από ειδικούς της γεωπολιτικής για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου – Εγγύς Ανατολής θα είναι καταιγιστικές.

Η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα δυναμικά και σε αυτό το ραντεβού με την ιστορία της.

*Βουλευτή Αχαίας

OLYMPIA

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Turkey may bar Greek Orthodox mass at Hagia Sophia

Topkapi Palace, once the home of sultans for 400 years, the sixth-century Hagia Sophia (Ayasofya) and the Ottoman-era Blue Mosque form the skyline of the old city, overlooking Galata bridge on the Golden Horn in Istanbul June 1, 2007. REUTERS/Fatih Saribas

Turkey allowed Greek Orthodox Ecumenical Patriarch Bartholomew, spiritual leader of the world's 250 million Orthodox, to celebrate mass at a former monastery on the Black Sea coast last month for the first time since Greeks were expelled from most of Turkey in 1923.

ISTANBUL | Thu Sep 16, 2010 10:53am EDT

ISTANBUL (Reuters) - About 200 Greek Orthodox Christians want to travel to Istanbul to try to hold mass at the former basilica of Hagia Sophia, defying Turkish law that bars religious services in what is now a museum.

A Turkish Foreign Ministry official said Ankara could stop the group from entering Turkey if they pose a security threat.

Prime Minister Tayyip Erdogan's government has lifted curbs on Christian worship at other sites under a EU-inspired drive to improve human rights. It has ruled out services at Hagia Sophia.

Turkish law from the 1930s has prevented both Muslims and Christians from formal worship at the monument, the greatest cathedral in Christendom for a millennium before invading Ottomans converted it into a mosque in the 15th century.

The U.S.-based group behind the attempt said it was on a mission to "re-establish Hagia Sophia as the holy house of prayer for all Christians of the world and the seat of Orthodoxy before the conquest of Constantinople by the Ottoman Turks in 1453."

Istanbul, formerly known as Constantinople, was the seat of the Greek Byzantine Empire until 1453. Hagia Sophia became a museum after the formation of modern secular Turkey in 1923.

Members are due to arrive in Istanbul on Friday.

The Foreign Ministry official said on condition of anonymity: "If an individual is known to pose a security problem, it's not possible for him to enter Turkey."

Culture Minister Ertugrul Gunay ruled out permission and said the group lacked good intentions. "Anyone can pray silently in this place but a group activity would pave the way for similar activities by members of other religions," Gunay said.

Turkey's population of 72 million is 99.9 percent Muslim.

In a letter to Erdogan, Chris Spirou, head of the group making the visit, said the issue was about religious freedom.

An official at the Greek Orthodox Patriarchate had said the group led by Spirou did not have its backing and said the event could make things harder for the patriarchate.

(Additional reporting by Tulay Karadeniz in Ankara)

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Αρης Βενετικίδης: O Ελληνας που άλλαξε το Δουβλίνο

Σχεδίασε τον πλέον σύγχρονο συγκοινωνιακό χάρτη της πόλης, κάνοντας εύκολες τις μετακινήσεις των Ιρλανδών

Ο Ελληνογερμανός Αρ. Βενετικίδης φωτογραφίζεται δίπλα στο πόνημά του, τον συγκοινωνιακό χάρτη του Δουβλίνου

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ
Ηταν 2002 όταν έφθανε για σπουδές στο Δουβλίνο ένα νέο παιδί, ο Ελληνογερμανός Αρ. Βενετικίδης. Από τις πρώτες του ημέρες στην ιρλανδική πρωτεύουσα ο κ. Βενετικίδης γρήγορα αντελήφθη το χάος των δημοσίων συγκοινωνιών και την αντικειμενική αδυναμία του επισκέπτη να καταλάβει ποια λεωφορειακή γραμμή πάει πού. Αρκετά χρόνια αργότερα και έπειτα από την επεξεργασία ενός τρομακτικού όγκου πληροφορίας ο έλληνας γραφίστας σχεδίασε τον πλέον σύγχρονο συγκοινωνιακό χάρτη της Ιρλανδίας, ο οποίος εμπεριέχει όλες τις μελέτες βελτίωσης των συγκοινωνιών που σκόνιζαν στα συρτάρια της Ιρλανδικής Δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα; Λαμβάνει τιμές εθνικού ήρωα! «Η δουλειά μου έχει τιμηθεί και αναγνωριστεί και αυτό είναι κάτι που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο» τονίζει ο κ. Βενετικίδης μιλώντας προς «Το Βήμα». «Το δημόσιο σύστημα συγκοινωνιών στο Δουβλίνο είναι ένα από τα χειρότερα της Ευρώπης και το δίκτυο είναι κάκιστο. Τα μέσα δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και τα περισσότερα λειτουργούν ανεξάρτητα. Το αποτέλεσμα είναι να γίνεται δύσκολη η παράλληλη χρήση τους» λέει ο ελληνογερμανός γραφίστας.

«Τα τελευταία 80 χρόνια και από την εποχή που η Ιρλανδία κατέστη ανεξάρτητητο λεωφορειακό σύστημα του Δουβλίνου μετατρέπεται σταδιακά σε ιδιαίτερα πολυπλόκαμο θηρίο. Το δίκτυο εξαπλώθηκε το διάστημα 1920-1930 και, αντί να το προσαρμόζουν στις εκάστοτε νέες συνθήκες, προσέθεταν όλο και περισσότερες γραμμές που κατέληγαν στο κέντρο της πόλης» τονίζει. «Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό σημείο του κέντρου όπου καταλήγουν οι 120 από τις 170 συνολικά λεωφορειακές γραμμές της πόλης- όταν το Βερολίνο έχει μόνο 120- και μάλιστα οι περισσότερες οδεύουν προς την ίδια κατεύθυνση!» λέει ο κ. Βενετικίδης.
Ο κ. Βενετικίδης είχε προσπαθήσει ευθύς εξαρχής να επιλύσει τον κελτικό γρίφο προτείνοντας τον νέο συγκοινωνιακό χάρτη του Δουβλίνου ως διπλωματική εργασία του. Οι καθηγητές του, θεωρώντας ότι θα έπεφτε σε αδιέξοδο, του άλλαξαν γνώμη. Η συνέχεια όμως ήταν διαφορετική. «Στις αρχές του μεταπτυχιακού μου έκανα μια απλή λίστα με τα πράγματα που ήταν λάθος στο δίκτυο. Μάλισταανακάλυψα ότι τα τελευταία 15 χρόνια υπήρξε τουλάχιστον μια ντουζίνα πολύ καλές μελέτες από συμβούλους και φορείς του Δημοσίουοι οποίες έκαναν πολύ καλές προτάσεις για τη συνολικότερη αναβάθμιση του συγκοινωνιακού συστήματοςπροτείνοντας ριζικό ανασχεδιασμό των γραμμών. Οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες βρίσκονταν σκονισμένες στα συρτάρια του Δημοσίου» λέει παραπέμποντάς μας σε «γνώριμες» καθ΄ ημάς καταστάσεις.
Κ αταλυτικό ρόλο έπαιξε η γνωριμία του με τον συγκοινωνιολόγο Τζέιμς Λίχι, ο οποίος μόλις είχε ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό του που αφορούσε ακριβώς το ίδιο πράγμα: τους σκονισμένους στα συρτάρια οραματισμούς του Δουβλίνου για καλύτερες μεταφορές. «Από πέρυσι αρχίσαμε να μαζευόμαστε στο διαμέρισμά μουπροσπαθώντας να εικονοποιήσουμε τη 200 σελίδων μελέτη του Τζέιμς. Καθήσαμε σε έναν χάρτη και χαρτογραφήσαμε όλες αυτές τις ιδέες σε ένα έγχρωμο και σύγχρονο δίκτυο» λέει.
Επειτα από οκτώ χρόνια παρουσίας στην ιρλανδική πρωτεύουσα, ο 32χρονος σήμερα γραφίστας και φωτογράφος έχει αποχωριστεί το Δουβλίνο και διαμένει με τη λιθουανή φίλη του στη Βιέννη. «Η κρίση σίγουρα επιτάχυνε την απόφασή μου να αποχωρήσω από το Δουβλίνο. Το ίδιο έκαναν και οι περισσότεροι ξένοι και μάλιστα η ελληνική κοινότητα συρρικνώθηκε κατά 90%! Στον κλάδο μου είδαμε το δεύτερο μεγαλύτερο γραφείο να κλείνει. Στο Δουβλίνο η κρίση είναι η συζήτηση της ημέρας και οι απολυμένοι δεν εντοπίζονται απλά στους γνωστούςαλλά στους άμεσους φίλους σου» λέει.
«Αντίθετα, εδώ στη Βιέννη τα πράγματα είναι καλύτερα. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα υπάρχει μια εντύπωση ότι πολλοί ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο για το χρήμα και ότι αρκετοί έχουν καταχραστεί επιδόματα και επιδοτήσεις. Μάλιστα, όταν ακούνε το επώνυμό μου,μπερδεύονται διότι δεν ξέρουν αν ανήκω στους δανειστές ή στους δανειολήπτες του ελληνικού χρέους» καταλήγει με χιούμορ. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
Ο Αρης Βενετικίδης γεννήθηκε το 1978 στη Γερμανία από έλληνα πατέρα και γερμανίδα μητέρα. Μεγάλωσε στην περιφέρεια του Ρουρ,μεταξύ Στουτγάρδης και Εσσης.Σπούδασε Γραφιστική στη Γερμανία και στην Ιρλανδία και εργάστηκε στον τομέα της διαφήμισης αλλά και στο πανεπιστήμιο.Ελκει την καταγωγή του από την Τριανταφυλλιά Σερρών, την οποία επισκέπτεται τακτικά. Επίσης έχει περάσει ενάμιση χρόνο στην Κένυα, εργαζόμενος ως εθελοντής σε αναπτυξιακά προγράμματα της Γερμανίας. Περισσότερες πληροφορίες στο www.aris.ie.

Εθνικός ήρωας

Ιρλανδοί παρατηρούν τον συγκοινωνιακό χάρτη του Δουβλίνου που σχεδίασε ο Ελληνογερμανός Αρης Βενετικίδης
Η παρουσίαση έλαβε ευρύτατη δημοσιότητα και έδωσε στον Αρη Βενετικίδη χαρακτήρα εθνικού ήρωα καθώς στο Δουβλίνο το 70% των μεταφορών γίνεται με τα λεωφορεία. «Τους πρότεινα να αλλάξουν εξ ολοκλήρου το συγκοινωνιακό σύστημαδιότι το υπάρχον δεν μπορεί καν να χαρτογραφηθεί. Οι μεταφορές είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για τις οικονομίες κλίμακος και, αν είναι σωστές, μπορούν να βοηθήσουν στην οικονομική ανάπτυξη και στην προστασία του περιβάλλοντος» σχολιάζει ο κ. Βενετικίδης. Σε λίγες εβδομάδες ο κ. Βενετικίδης θα βραβευθεί στο Δουβλίνο με ειδικό βραβείο του ιρλανδικού ινστιτούτου Design, το οποίο αναγνώρισε τη σπουδαιότητα της δουλειάς του.

Με μοντέλο το λονδρέζικο μετρό
«Ε βαλα τα δυνατά μουαξιοποιώντας όλες τις ικανότητες και τις γνώσεις μου για να φτιάξω χάρτες, που είναι και μοντέρνοι, και κατανοητοί, και κατάλληλοι για δημόσια χρήση. Και αυτό διότιστη γραφιστική δεν αρκεί να πάρεις έναν απλό χάρτη και να περάσεις από πάνω τις γραμμέςγιατί το αποτέλεσμα δεν θα είναι το σωστό» τονίζει ο κ. Βενετικίδης. Το μοντέλο που ακολούθησε ήταν αυτό του δημοφιλούς χάρτη του Τube, δηλαδή του λονδρέζικου μετρό, τον οποίο σχεδίασε ο Χάρι Μπεκ το 1931.
«Τελικώς σχεδίασα έναν χάρτηο οποίος ενσωματώνει όλες τις βελτιώσεις που πρότειναν οι μελέτεςκαι έναν ακόμη για το κέντρο της πόλης, που ήταν και το δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς.Ευτυχώςδιαπίστωσα ότι και ένας καλός χάρτης είναι... εφικτός!» διηγείται ο κ. Βενετικίδης.
Οταν έφθασε η ώρα της παρουσίασης των χαρτών εκλήθησαν άτομα από τις αρμόδιες υπηρεσίες συγκοινωνιών και τους λοιπούς εμπλεκόμενους φορείς, οι εκπρόσωποι των οποίων έσφιξαν γερά το χέρι του ελληνογερμανού γραφίστα. «Κάποιοι έλεγαν:“Το αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Πρόκειται για το καλύτερο πράγμα που είδα στη ζωή μου”» τονίζει.
BHMA

Δέκατο όγδοο φύλλο ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΝΩΜΗΣ


Φύλλο Αυγούστου 2010

ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ:

«Παναγία Σουμελά: Πολλαπλασιασμός ή διαίρεση;»

Η λειτουργία ολοκληρώθηκε και ήλθε η ώρα του απολογισμού.

Το τουρκικό κράτος, σύμφωνα με όσα μας εξιστόρησαν οι απεσταλμένοι της εφημερίδας, έλαβε όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μην τορπιλιστεί η απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης από ενέργειες ατόμων ή μηχανισμών που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη λειτουργία…, ενώ και ο τοπικός λαός συμπεριφέρθηκε με άψογο και φιλόξενο τρόπο τους περίπου πέντε χιλιάδες επισκέπτες από Ελλάδα, Ουκρανία, Ρωσία, Γεωργία, ΗΠΑ, Αυστραλία και αλλού.

Από την πλευρά του το ελληνικό κράτος δεν κατόρθωσε να περιφρουρήσει 'στόχους' και πρόσωπα στην ελληνική επικράτεια, που θα μπορούσαν να τορπιλίσουν το κλίμα της λειτουργίας. Παραμονές της ιστορικής αυτής στιγμής άγνωστοι έριξαν βόμβα μολότοφ στο τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, ξυπνώντας μνήμες των Σεπτεμβριανών του 1955. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δυο μέρες μετά, κυριολεκτικά την παραμονή της λειτουργίας, 'άγνωστοι' προκάλεσαν φθορές σε περίπου είκοσι τάφους του οικισμού των Ρομά, Πος-Πος, στην Κομοτηνή, κινητοποιώντας ταυτόχρονα μερικές εκατοντάδες εγκάθετους του τουρκικού προξενείου, που διαδήλωσαν με 'αγανάκτηση' για τη δράση των 'ακραίων στοιχείων', που ακατανόητα χρέωσε στην χριστιανική πλευρά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πεταλωτής.

Δηλαδή, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι η ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ δεν κατάφερε να δράσει προβοκατόρικα στην Τουρκία, αλλά μάλλον τα κατάφερε στην Ελλάδα, με τα εδώ ενεργούμενά της, που έδρασαν χωρίς να παρεμποδιστούν από το κοιμώμενο (;) ελληνικό κράτος.

Συνεχίζοντας τον απολογισμό, περνάμε στις πολιτικο-διπλωματικές πτυχές της υπόθεσης.

Χωρίς να περιμένουν καν να περάσουν ορισμένες μέρες, διάφοροι (εγκάθετοι) δημοσιογράφοι εφημερίδων πανελλήνιας κυκλοφορίας και άλλων ΜΜΕ αλλά και 'παράγοντες' του οργανωμένου ποντιακού χώρου, αφού πρώτα επιτέθηκαν με ανοίκειο και πολλές φορές άδικο τρόπο σε άτομα και πολιτικούς που εκφράζονται με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, στη συνέχεια ανέλαβαν εργολαβικά το έργο της διαστρέβλωσης των γεγονότων και της κατασυκοφάντησης του Ιβάν Σαββίδη και του 'ρωσικού παράγοντα'. Όπως φαίνεται από το χρονικό των γεγονότων που οδήγησαν στο 'άνοιγμα' της Παναγίας Σουμελά, ο Ιβάν Σαββίδης και εν γένει ο 'ρωσικός παράγοντας' έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην παραχώρηση της άδειας από την τουρκική κυβέρνηση. Η ύπαρξη επιστολών των Βλαδιμήρ Πούτιν και Σεργκέι Λαβρόφ στους Ερντογάν και Νταβούτογλου αντίστοιχα, με τις οποίες προέβαλαν το αίτημα του 'ανοίγματος' της Σουμελά στους ομολόγους τους, η παρουσία τα δυο προηγούμενα χρόνια το Δεκαπενταύγουστο στη Σουμελά και η παράσταση του Ιβάν Σαββίδη σε παράγοντες της τουρκικής Βουλής για το θέμα, με ταυτόχρονη απουσία αντίστοιχων κινήσεων από ελληνικής πλευράς, μιλούν από μόνες τους.

Οι κινήσεις του Ιβάν Σαββίδη και των Ελλήνων της Ρωσίας, που είναι Ρώσοι πολίτες, είχαν την υποστήριξη της ρωσικής κυβέρνησης, γεγονός που -απολύτως δικαιολογημένα κατά την άποψή μας- κινητοποίησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και εν μέρει την ελληνική πλευρά, υπό το φόβο της εισπήδησης της Ρωσικής εκκλησίας στην ιστορική για τον Ελληνισμό περιοχή του Πόντου και της Παναγίας Σουμελά. Από το σημείο εκείνο, περίπου από το Δεκαπενταύγουστο του 2009, το Οικουμενικό Πατριαρχείο εμπλέκεται ενεργά στο θέμα της λειτουργίας, για να φθάσουμε στο αίσιο αποτέλεσμα της 15ης Αυγούστου 2010, για το οποίο ασφαλώς και είχε καθοριστικό ρόλο η προσωπικότητα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Όσον αφορά στα ζητήματα αμοιβαιότητας που τίθενται από την τουρκική πλευρά, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως αντάλλαγμα ζητεί από την Ελληνική κυβέρνηση τη λειτουργία οθωμανικού τεμένους στην Αθήνα: Πρώτα-πρώτα, η παραχώρηση της Τουρκίας δεν έγινε στην Ελλάδα, αφού -απ' όσο γνωρίζουμε- δεν υπήρχε αντίστοιχο αίτημα από την ελληνική κυβέρνηση… Άρα, παρ' ότι το ζήτημα της Σουμελά αφορά το σύνολο του Ελληνισμού, η χώρα που ζήτησε επίσημα το 'άνοιγμα' της Μονής σε θρησκευτικές λειτουργίες είναι η Ρωσία και η Τουρκία… στη λογική της αμοιβαιότητας, μάλλον προς τη Ρωσία θα πρέπει να απευθυνθεί.

Κλείνοντας, θα αναφερθούμε στις φωνές που ακούγονται από διάφορες πλευρές για το ρόλο του ενός και του άλλου, φωνές που δεν οδηγούν σε θετική κατεύθυνση ούτε το Ποντιακό ούτε τα εθνικά μας θέματα. Η περίπτωση του 'ανοίγματος' της Παναγίας Σουμελά θα πρέπει να μελετηθεί με μεγάλη προσοχή απ' όλους μας, γιατί πρόκειται για επιτυχία που προήλθε από την -έστω και προβληματική- συνεργασία των Ελλήνων της Ρωσίας, που είναι ένα ανεκμετάλλευτο εθνικό κεφάλαιο, των Ελλήνων της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου και θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα δράσης για το μέλλον. Ο Ελληνισμός, στις δύσκολες στιγμές που περνά, χρειάζεται στρατηγική και πνεύμα συνεργασίας και όχι διαίρεσης.

Τ’ Εμέτερα:

«Ούλ’ εντάμαν», το σύνθημα της εποχής, του Σάββα Καλεντερίδη

Η περίπτωση της Παναγίας Σουμελά… αναδεικνύει εκ των πραγμάτων το Ποντιακό Ζήτημα σε μια σύγχρονη μορφή, φέρνοντας στην επιφάνεια και αρκετά σοβαρές γεωπολιτικές πτυχές που σχετίζονται μ’ αυτό. Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Πρώτον, ότι πλέον οι παράγοντες που ασχολούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το Ποντιακό, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να αντιληφθούν τη σοβαρότητα του πράγματος και να αποκτήσουν ιστορική και γεωπολιτική παιδεία και συνείδηση γύρω από το όλο θέμα. Δεύτερον, ότι η σοβαρότητα του πράγματος, που φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο καλύφθηκε η λειτουργία και το όλο θέμα από τα ελληνικά, τουρκικά και διεθνή ΜΜΕ, επιβάλλει την επίδειξη σοβαρότητος από όλους τους εμπλεκομένους, με στόχο την επίτευξη μιας αδιατάρακτης ενότητας, που θα βγάλει ολοκληρωτικά τον οργανωμένο ποντιακό χώρο από το φαύλο κύκλο της οικογενειοκρατίας, του κομματισμού-κομματοκρατίας και του παραγοντισμού και θα του επιτρέψει να παίξει τον ιστορικό του ρόλο. Τρίτο και τελευταίο, η ενεργοποίηση και εμπλοκή των Ελλήνων του Καυκάσου στο Ποντιακό Ζήτημα αντί για κατάρα, θα πρέπει να θεωρηθεί ως ευλογία, υπό την προϋπόθεση ότι θα εξασφαλιστούν τα ιστορικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην περιοχή, σε ενδεχόμενες βλέψεις του Πατριαρχείου της Μόσχας.

Μεγάλο και δύσκολο τελικά το όλο ζήτημα και απαιτεί ενότητα, υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Γι' αυτό και τίτλος του σχολίου μας: «Ούλ' εντάμαν, το σύνθημα της εποχής»

Σελ. 2

Βιβλίο: «Από την Κρώμνη του Πόντου στα Καπνοτόπια της Μακεδονίας» του Παντελή Ωρολογά, το νέο βιβλίο των Εκδόσεων Ινφογνώμων.

Προδημοσίευση από βιβλίο «Του νου και τη καρδίας ίμ’» της Δέσποινας Πεϊμανίδου-Πολυχρονίδου

Σελ. 3-4-5 Γεγονός του μήνα: Λειτουργία στη Μονή Παναγίας Σουμελά στον Πόντο

«Λειτουργία από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο με συγκίνηση, δάκρυα και τραγούδια στο κάστρο του Πόντου, την Παναγία Σουμελά. Ο μητροπολίτης Παύλος σήκωσε στους ώμους του τον Ποντιακό Ελληνισμό», των απεσταλμένων στον Πόντο Τάσου Κοντογιαννίδη και Μαριέττας Κοντογιαννίδου

«15 Αυγούστου 2010. «Σήμερα σταμάτησαν τα δάκρυα της Παναγίας…»», της Μυροφόρας Ευσταθιάδου

«Συγκίνηση από τη συνέντευξη του Ιβάν Σαββίδη» από τον «Παρατηρητή της Θράκης»

Ποίημα «Παναΐα Σουμελά» του Μωυσιάδη Παναγιώτη

Σελ. 8-9 Πολιτική

«Από το 'καρτ-κουρτ' στις διαπραγματεύσεις με το ΡΚΚ», του Μουράτ Γετκίν

«Ευχαριστήρια επίσκεψη του Γεν. Προξένου της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη στον Νομάρχη Τραπεζούντας»

Δελτίο Τύπου Υπ. Παιδείας «Σχετικά με δημοσιεύματα στον Τύπο για το βιβλίο Γ’ Γυμνασίου «Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία»»

«Όχι άλλες ανοχές, γίνονται συνενοχές!», του Κώστα Κούση

Επιστολή από Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου προς Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών κ. Γεώργιο Παπανδρέου

«Ερντογάν: «Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά, αντί λειτουργίας τζαμιού στην Αθήνα»», του Γιώργου Πολυχρονίδη

Σελ. 8-9 Ο Πόντος σήμερα

Ένα θαύμα στην Ορντού, τα Κοτύωρα της αρχαιότητας

Ποντιακό φόρτωμα

Οι εργασίες αναστήλωσης του ιστορικού κάστρου Ζηλ φθάνουν στο τέλος

Τελικά καλά έλεγαν’ εμάς οι παλαιοί: «Ο λύκον το πόστ'ν ατ' αλλάζ', το ταπιάτ'ν ατ' 'κι αλλάζ'»

Στα 300 ευρώ το κιλό το θαυματουργό μέλι Ανζέρ

Ποτάμι-γίγας ρέει κάτω από τη θάλασσα στον Πόντο

Ποντιακό ή λαζικό πείσμα

Σελ. 10-12 Ποντιακά δρώμενα στην Ελλάδα

Σελ. 13 Ποντιακά νέα απ’ όλο τον κόσμο

Σελ. 14-15 Η καθ’ ημάς Ανατολή

«Το Εσκί Σεχίρ (Δορύλαιον) μεταξύ 1900-1922», του Δημητρίου Κρασσά

Μια ελληνική πόλη της Ανατολής μετά την άλλη αποκαλύπτεται και έρχεται στο φως. Βρέθηκαν η πύλη εισόδου της αρχαίας ελληνικής πόλης Ροδιάπολις και η σαρκοφάγος του βασιλιά Εκατόμνου στην Καρία, του Σάββα Καλεντερίδη

Σελ. 16-17 Ιστορία-Πολιτική

Μια προσκυνηματική περιήγηση στην Τραπεζούντα, του Θεόφιλου Κωτσίδη και του Θεοδόση Κυριακίδη

«Στου Κεμάλ το Σπίτι». Σκέψεις και Ερωτήματα για τις Πανελλήνιες 2009-2010 και όχι μόνο..., του Κωνσταντίνου Μ. Σπυρόπουλου

Σελ. 18-19 Λαογραφία

Οξύγαλα-Ξύγαλα-Γιαούρτι, του Ανδρέα Χατζηκυριακίδη

Σελ. 20 Γεγονός του μήνα

Από τη Σχολή της Χάλκης στην Παναγία Σουμελά. Τουρκικά διπλωματικά παιγνίδια, του Χρήστου Ιακώβου

Ο τουρκικός Τύπος για τη Θεία Λειτουργία στη Σουμελά

Οι Ομοσπονδίες Ποντίων στον Δήμαρχο της Ματσούκας, του Φόρη Πεταλίδη


Συνδρομές: κ. Σοφία Κεσίδου, 210 3316036, gnomi@infognomon.gr

Εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, Φιλελλήνων 14, www.infognomon.gr

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Πραγματοποίηση Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου, «Τρεις γενοκτονίες, μια Στρατηγική»


Πραγματοποίηση Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου
«Τρεις γενοκτονίες, μια Στρατηγική»

Φορείς οι οποίοι εκπροσωπούν τους χριστιανικούς Λαούς της Ανατολής που υπέστησαν το έγκλημα της Γενοκτονίας στις αρχές του 20ου αιώνα (Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδας, Ένωση Σμυρναίων, Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας, Πανελλήνια Ένωση Ασσυρίων, Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών) συνδιοργανώνουν Διεθνές επιστημονικό συνέδριο με θέμα «Τρεις Γενοκτονίες, μια στρατηγική». Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στις 17-19 Σεπτεμβρίου 2010 στην Αθήνα, στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής.

Στόχος του Συνεδρίου είναι όχι μόνο η ευρεία σχετική ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και η δημιουργία των προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν σε διεθνείς αναγνωρίσεις του εγκλήματος αυτού, το οποίο ο ΟΗΕ χαρακτήρισε ως «έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας».

Είναι γεγονός ότι ο αγώνας για την αναγνώριση από τη διεθνή κοινότητα δεν αφορά μόνο τους Έλληνες, Αρμένιους ή Ασσύριους, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μετά την αναγνώριση των 3 Γενοκτονιών από τη Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των Γενοκτονιών (Ι.A.G.S.) στο συνέδριό της στο Σαράγιεβο το Δεκέμβριο του 2007 και την πρόσφατη αναγνώρισή τους από το σουηδικό κοινοβούλιο, ο αγώνας αυτός αποκτά νέα δυναμική και στοχεύει στην αποτροπή γενικότερα των Γενοκτονιών και στην κατοχύρωση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γι’ αυτό το λόγο ο συγκεκριμένος αγώνας πρέπει να έχει –και πιστεύουμε ότι θα έχει- επιτυχή έκβαση.

Στο Συνέδριο θα παραβρεθούν ακαδημαϊκοί και προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό (όπως φαίνεται στο επισυναπτόμενο πρόγραμμα), ενώ την ομιλία κατά την πανηγυρική συνεδρίαση της Παρασκευής 17 Σεπτεμβρίου θα εκφωνήσει ο Βάσος Λυσσαρίδης.

Αθήνα 1-8-2010
Για την Οργανωτική Επιτροπή

Η Υπευθ. Τύπου
ΔΡ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ ΛΙΑΝΑ

Η Γεν. Γραμματέας
ΔΡ ΧΑΡΙΤΙΔΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ

Ο Πρόεδρος
ΔΡ ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ



ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

O Nομάρχης Αθηνών κ. Ιωάννης Σγουρός και ο Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου «Τρεις Γενοκτονίες, μια Στρατηγική» κ. Παυλίδης Αντώνιος, σας προσκαλούν στην πανηγυρική συνεδρίαση, την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010 και ώρα 19.45 στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής.




ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΡΓΑΣΙΩΝ
PROGRAMME

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου (Friday September 17)

19.00-19.45: Προσέλευση (Arrival)
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (PLENARY SESSION)
Συντονιστής: Moderator:
Σαββίδης Παντελής, Δημοσιογράφος (Pantelis Savvidis, journalist)
Μέλη: (Panelists)
Παυλίδης Αντώνης (Antonis Pavlidis), Χαριτίδου Γεωργία (Georgia Charitidou), Καραμπετιάν Κασπάρ (Kaspar Karabetian), Σαββίδης Γιάννης (Giannis Savvidis) Μπατσάρας Κυριάκος (Kyriakos Batsaras)

20.00: Έναρξη (Opening)

20.00-21.00: Χαιρετισμοί (Welcome)

21.00-21.15: Πανηγυρική Ομιλία (Opening Address)
Βάσος Λυσσαρίδης (Vasos Lyssaridis)
τ. Πρόεδρος του κυπριακού κοινοβουλίου (Former President of the Parliament of Cyprus)

21.30-22.00: Δεξίωση (Reception)


Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου (Saturday September 18)

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (FIRST SESSION)
Συντονιστής: Ραγκίπ Ζαράκογλου (Moderator: Ragıp Zarakoğlu)
Μέλος: Δρ. Μυστακίδου Λιάνα (Panelist: Dr. Liana Mystakidou)

09.00-09.20
Αντωνόπουλος Ιωάννης (Ioannis Antonopoulos)
Δρ. Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Παρισίων (Professor of History, University of Paris)
Οι πρώιμες γενοκτονίες του οθωμανικού κράτους το 19ο αιώνα: Από τη Χίο (1822) στο Σασσούν (1894-96).
The Initial Phase of Genocides of the Ottoman State: From Chios (1822) to Sassoon (1894-96)

09.20-09.40
Adam Jones
Associate Professor of Political Science, University of British Columbia, Kelowna
The Ottoman Destruction of Christian Minorities in Asia Minor.
Η καταστροφή των χριστιανικών μειονοτήτων της Μικράς Ασίας από τους Οθωμανούς.

09.40-10.00
Joseph Zaya
Professor, Department of Sociology and Marketing, Finance University under the Government of the Russian Federation
The Assyrians and the Other Christian Populations as Victims of the Turkish Policy between the End of 19th and the Beginning of the 20th Century.
Οι Ασσύριοι και οι άλλοι χριστιανικοί πληθυσμοί ως θύματα της τουρκικής πολιτικής μεταξύ του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα.

10.00-10.20
Καραθανάσης Αθανάσιος (Athanasios Karathanasis)
Καθηγητής Ιστορίας Α.Π.Θ., Professor of History (Aristotelian University of Thessalonica)
Η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας
The Genocide of the Greeks in Asia Minor

10.20-10.40
Saıt Çetinoğlu
Author, Researcher
The Pontus Ideal and the Genocide of the Pontian Greeks.
Το ιδεαλιστικό στοιχείο του Πόντου και η Γενοκτονία των Ελλήνων της περιοχής.

10.40-11.10: Συζήτηση (Discussion)

11.10-11.30: Διάλειμμα (Break)

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (SECOND SESSION)
Συντονιστής: Στέφος Αναστάσιος (Moderator: Anastasios Stephos)
Μέλος: Παπαδοπούλου Αρχοντία (Panelist: Papadopoulos Archondia)

11.30-11.50
Γαλανού Χαρά (Chara Galanou)
Νομικός, Εγκληματολόγος (Lawyer, Criminologist)
Η μελέτη της γενοκτονίας των χριστιανικών μειονοτήτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας υπό το πρίσμα του Διεθνούς Δικαίου
Τhe Genocide against the Minorities of the Ottoman Empire from the Perspective of International Law

11.50-12.10
Ragıp Zarakoğlu
Publisher, Author
The Issue of Seizure of Properties of the Christian Minorities in Asia Minor within the Framework of their Genocide
Το ζήτημα της οικειοποίησης των περιουσιών των χριστιανών της Ανατολής από το κράτος, στο πλαίσιο των γενοκτονιών τους

12.10-12.30
Τσιρκινίδης Χάρης (Charis Tsirkinidis)
Συγγραφέας, Νομικός (Author, Attorney)
Αντικειμενική και νομική τεκμηρίωση του εγκλήματος της γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής
Historical and Legal Documentation of the Genocide of the Anatolian Greeks

12.30-12.50
Μαλκίδης Θεοφάνης (Theophanis Malkidis)
Δρ. Κοινωνικών Επιστημών (Ph.d, Social Studies)
Η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας με βάση τη σύμβαση του ΟΗΕ για την πρόληψη του εγκλήματος της Γενοκτονίας
The UN Convention on the Prevention of the Crime of Genocide and the Genocide of the Anatolian Greeks

12.50-13.30: Συζήτηση (Discussion)

ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (THIRD SESSION)
Συντονιστής: Καθηγητής Μάζης Ιωάννης (Moderator: Professor Ioannis Mazis)
Μέλος: Αμπαριάν Σταύρος (Panelist: Stavros Abarian)

17.00-17.20
Ευρυβιάδης Μάριος (Marios Εvriviadis)
Επίκουρος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων (Assistant Professor International Relations)
Πάντειο Πανεπιστήμιο (Panteion University)
Η κατασκευή της εικόνας της Τουρκίας μεταπολεμικά
The Construction of Turkey’s Image after WWII

17.20-17.40
Σαρρής Νεοκλής (Neoklis Sarris)
Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο (Emeritus Professor of Sociology, Panteion University)
H άρνηση της Γενοκτονίας των χριστιανικών μειονοτήτων από το σύγχρονο τουρκικό κράτος: Μεθοδολογία και ερμηνεία
The Denial of the Genocides of the Christian Minorities in Anatolia from the Modern Turkish State: Methodology and Interpretation

17.40-18.00
Nίκος Λυγερός (Nikos Lygeros)
Καθηγητής, Στρατηγικός Σύμβουλος (Professor, Strategy Consultant)
Στρατηγική ανάλυση της Γενοκτονίας (Strategic Analysis of the Genocide)

18.00-18.20
Thea Halo
Author, Researcher
The Genocide of the Greeks, Armenians and Assyrians. Some Causes and Myths
Η Γενοκτονία των Ελλήνων, Ασσυρίων και Αρμενίων. Αίτια και μύθοι

18.20-18.40: Συζήτηση (Discussion)

18.40-19.00: Διάλειμμα (Break)

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (FOURTH SESSION)
Συντονιστής: (Moderator) Associate Professor Adam Jones
Mέλος: (Panelist) Ari Caratzas

19.00-19.20
Hilda Tchoboian
President of the European Armenian Federation
The European Union and the Genocide Issue
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ζήτημα της Γενοκτονίας

19.20-19.40
Χαραλαμπίδης Μιχάλης (Michalis Charalambidis)
Πολιτικός Επιστήμων, (Political Scientist,)
Διεθνής Ένωση για τα δικαιώματα και την απελευθέρωση των λαών
International Association for the Rights and Liberation of Peoples
Ούτε Σκύλα, ούτε Χάρυβδη. Πολυκεντρική Ανατολία
Neither Scylla, nor Charybdis: Multi-centre Anatolia

19.40-20.00
Ashour Giwargis,
Author, Researcher:
The Background of Genocide, its Consequences and the World’s Conscience
To υπόβαθρο της γενοκτονίας, οι συνέπειές της και η παγκόσμια συνείδηση

20.00-20.30: Συζήτηση (Discussion)


Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου (Sunday, September 19)

ΠΕΜΠΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (FIFTH SESSION)

09.00-09.20
Nik Papadopoulos,
President of European section of the Inter–parliamentary Association of Greek origin Deputies
H σουηδική εμπειρία και η ανάγκη διαμόρφωσης μιας νέας στρατηγικής προς τις επόμενες διεθνείς αναγνωρίσεις των Γενοκτονιών
The Swedish Experience and the Formation of a Strategy towards the International Recognitions of the Three Genocides

09.20-09.40
Israel Charny
Professor, Executive Director, Institute on the Holocaust and Genocide, Jerusalem
The Psychology of Denying Other Victims: The Quest for Exclusivity and Superiority (disturbingly, not unlike similar motives in those who commit Genocide)
Η Ψυχολογία της άρνησης ύπαρξης άλλων θυμάτων: Η απαίτηση της αποκλειστικότητας και της υπεροχής (ανησυχητικά, περί των ανόμοιων κινήτρων αυτών που διέπραξαν Γενοκτονία)

09.40-10.40: Στρογγυλό τραπέζι (Round table discussion)

10.40-11.00: Πορίσματα συνεδρίου (Conference findings)


ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ (ORGANIZING COMMITTEE)
- Παυλίδης Αντώνης, Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος (Antonis Pavlidis Educator, President)
- Χαριτίδου Γεωργία Εκπαιδευτικός, Γενική Γραμματέας (Georgia Charitidou, Educator, General Secretary)
- Μυστακίδου Λιάνα, Υπεύθυνη Τύπου (Liana Mystakidou Press Liason)
- Καραμπετιάν Κασπάρ Πρόεδρος Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδας (A.E.E.) (Kaspar Karabetian, President of the Armenian National Committee of Greece (A.N.C.))
- Μπατσάρας Κυριάκος, Πρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων (Kyriakos Batsaras, President, Pan-Hellenic Association of Assyrians)
- Σαββίδης Γιάννης, Πρόεδρος Σ.ΠΟ.Σ. Ν. Ελλάδας της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας (Π.Ο.Ε.) (Giannis Savvidis, President, SPOS S. Greece of the Pan-Pontian Federation of Greece (P.F.G.))
- Τσίρκας Ευστράτιος, Πρόεδρος Ένωσης Σμυρναίων (Evstratios Tsirkas, President, Association of the Greeks of Smyrna)
- Αβραμίδης Γαβριήλ (Δημοσιογράφος, Μέλος Δ.Σ. Π.Ο.Ε. (Gavriel Avramidis Journalist, Member of the Board, P.F.G.)
- Αβραμίδης Κώστας Ταμίας, τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Τιφλίδας (Kostas Avramidis, Treasurer, ex Prof. of University of Tiblis)
- Αλεξανδρίδης Κώστας Μέλος Δ.Σ. Π.Ο.Ε (Kostas Alexandridis, Member of the Board, P.F.G.)
- Αμαραντίδης Γιάννης, Πρόεδρος Ένωσης Ποντίων Καστοριάς (Giannis Amarantidis, President, Pontian Association of Kastoria)
- Αμπαριάν Σταύρος, Εκπαιδευτικός, Μέλος Α.Ε.Ε. (Stavros Abarian
Educator, Member, ANC)
- Καραμπετιάν Αγκόπ, Μέλος Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής (Agop Karabetian, Member, ANC)
- Καρατζάς Αριστείδης, Εκδότης, Ιστορικός (Aristide Caratzas, Publisher, Historian)
- Κωτσίδης Θεόφιλος (Πρόεδρος Ποντιακής Νεολαίας της Π.Ο.Ε.) Theophilos Kotsidis (President, Pontian Youth of the P.F.G.)
- Λεσγίδης Παναγιώτης Μέλος Δ.Σ. Σ.ΠΟ.Σ. Ν. Ελλάδας της Π.Ο.Ε. (Panagiotis Lesgidis, Member of the Board, SPOS of P.F.G.)
- Μαυρίδου Χρύσα, Εκπαιδευτικός, Μέλος Δ.Σ. της Π.Ο.Ε. (Chrysa Mavridou, Educator, Member of the Board, PFG)
- Μπεντροσιάν Ταβίτ, Μέλος Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής (Tavit Bedrosian, Member, Armenian National Committee)
- Μικιρδιτσιάν Κυριάκος, Εκπαιδευτικός, Μέλος Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής (Kyriakos Bedrosian, Educator, Member, ANC)
- Οράν Αβραάμ, Αντιπρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων (Avraam Oran, VP, Pan-Hellenic Association of Assyrians)
- Παπαδοπούλου Αρχοντία, Εκπαιδευτικός (Archontia Papadopoulou, Educator)
- Σαπουντζάκης Χάρης, Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος Κέντρου Μικρασιατικού Πολιτισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας (Charis Sapountzakis
Educator, President, Centre for the Culture of Asia Minor in Nea Ionia)
- Χονδροματίδης Γιώργος, Εγκληματολόγος, μέλος ΔΣ Σ.ΠΟ.Σ. Ν. Ελλάδας της Π.Ο.Ε. (Giorgos Chondromatidis, Criminologist, Member of the Board, SPOS S. Greece of P.F.G.)
- Νίκος Λυγερός, Καθηγητής, Στρατηγικός Σύμβουλος του Συνεδρίου (Nikos Lygeros, Professor, Strategic Counsel)

Φορείς οργάνωσης: (Sponsors)
- Νομαρχία Αθηνών (Prefecture of Athens)
- Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος (Armenian National Committee of Greece)
- Ένωση Σμυρναίων (Association of the Greeks of Smyrna)
- Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (Pan-Pontian Federation of Greece)
- Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών (Pan-Hellenic Association of Pontian Educators)
- Πανελλήνια Ένωση Ασσυρίων (Pan-Hellenic Association of Assyrians)

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Παγκόσμιος πρωταθλητής τζούντο ο Ηλίας Ηλιάδης

Στη γενέτειρα του τζούντο, την Ιαπωνία, ο Ηλίας Ηλιάδης ήταν γραφτό να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Ότι δεν κατάφερε το 2005 στο Κάιρο και το 2007 στο Ρίο ντε Τζανέιρο (και στις δύο περιπτώσεις ήταν δεύτερος) το πέτυχε σήμερα στο Τόκιο, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο της κατηγορίας των -90 κιλών, σε μία ιστορική μέρα για το ελληνικό τζούντο αλλά και για τον «χρυσό» Ολυμπιονίκη της Αθήνας.
Ο Ηλιάδης έγινε ο πρώτος Έλληνας τζουντόκα που κατακτά χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών, την ίδια στιγμή που εκτός από το χρηματικό έπαθλο (6.000 δολάρια) εξασφάλισε και 500 βαθμούς στην παγκόσμια κατάταξη η οποία μετράει ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Θία Χάλο: Μνήμη μπεστ σέλερ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΑΚΗ ΠΡΟΒΑΤΑ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΣΙΣΣΥ ΜΟΡΦΗ
Εθνικά τραύματα και συλλογικές μνήμες, η ανάγκη για συγχώρεση και οι σχέσεις μεταξύ λαών, όλα μέσα από μια προσωπική ιστορία. Σε μια εποχή που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις περνούν μια νέα ιδιαίτερη φάση, η ελληνικής καταγωγής νεοϋορκέζα ζωγράφος και συγγραφέας Θία Χάλο, μας μιλάει για την περιπέτεια της μητέρας της και του ποντιακού ελληνισμού και για το πώς βλέπει τα πράγματα μέσα από αυτήν.

Η ελληνίδα Aννα Φρανκ, η Σάνο Χάλο (Ευθυμία Βαρυτιμιάδου), είχε γράψει το ημερολόγιό της βαθιά μέσα στη μνήμη της. Δεν είχε καμία άλλη δυνατότητα, καθώς από εννέα χρόνων το μόνο που είχε ως καθήκον ήταν η επιβίωσή της. Ογδόντα χρόνια μετά, ξαναπήγε το ταξίδι. Αντίστροφα αυτήν τη φορά. Από τη μεγαλύτερη πόλη του κόσμου, τη Νέα Υόρκη, στον Αγιο Αντώνη, που δεν είναι καν μια κουκκίδα στον χάρτη του Πόντου. Εκεί, επί τόπου, περιέγραψε το ημερολόγιό της στην κόρη της Θία Χάλο, για να γράψει εκείνη ένα διεθνές μπεστ σέλερ, το «Ούτε το όνομά μου», (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Γκοβόστη) η κυκλοφορία του οποίου πυροδότησε μια μεγάλη δημόσια συζήτηση στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και αλλού για τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού από τους Τούρκους μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Θία Χάλο, στα 69 της χρόνια σήμερα, είναι μια βραβευμένη νεοϋορκέζα ζωγράφος, η οποία αποφάσισε να γράψει την ιστορία της μητέρας της, της 101 ετών Σάνο-Θυμιάς Χάλο, της «γιαγιάς όλων των Ποντίων», που επέζησε από τους διωγμούς και τις εκτοπίσεις χάνοντας συγγενείς και φίλους, ξεχνώντας ακόμη και το όνομά της – για να πάρει μόλις πέρυσι την ελληνική ιθαγένεια σε μια συγκινητική τελετή στο προξενείο της Νέας Υόρκης. Συναντήσαμε τη συγγραφέα σε μια πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα και μας μίλησε για τα πράγματα όπως πλέον τα βλέπει μέσα από την απίστευτη ιστορία της μητέρας της – μια ιστορία που τη «βάδισε» μαζί της κατά το ταξίδι τους στην Ανατολία.

Ακόμη και ο χρόνος δεν «γιατρεύει». Απλώς βάζει τα πράγματα στη θέση τους και επιφέρει την τάξη. Σκεφτόμουν ότι η κουβέντα μας θα έπρεπε να είναι κυρίως για την αγάπη και για το μίσος, για τη συγχώρεση και για την εκδίκηση και για άλλα τέτοια θέματα. «Αν θέλεις, μπορούμε να κουβεντιάσουμε για όλα αυτά» μου λέει η Θία Χάλο.

Η συγχώρεση είναι μια διαδικασία που πρέπει να ξεκινάει αφού κάνει το πρώτο βήμα αυτός που έσφαλε ή συμβαίνει μέσα σε αυτόν που έχει υποστεί το άδικο ανεξάρτητα από το τι κάνει ο άλλος;
«Η συγχώρεση έχει να κάνει αποκλειστικά με το άτομο που έχει υποστεί την πληγή. Μερικές φορές μπορεί τα άτομα που σου έχουν προκαλέσει το πρόβλημα να μην ξέρουν καν ότι τους έχεις συγχωρέσει».

Αν αυτός που σε έχει τραυματίσει δεν νιώθει μετανιωμένος ή πιστεύει ότι δεν έχει κάνει κακό, συνεχίζεις να τον συγχωρείς και πάλι;
«Η συγχώρεση είναι αποκλειστικά για το δικό σου καλό, οπότε ναι. Στην περίπτωση της μητέρας μου, για παράδειγμα, ή ίδια λέει ότι απλώς θέλει να ακούσει μια συγγνώμη για εκείνον τον διωγμό από την τουρκική κυβέρνηση. Βέβαια, να σας πω ότι ποτέ δεν μίσησε τους Τούρκους και ούτε έμαθε και σε εμάς να τους μισούμε. Οταν καμιά φορά τής λες για τους τούρκους πολίτες που έκαναν τις ασχήμιες και τα εγκλήματα, σου λέει: “Τι θα μπορούσαν να κάνουν;”. Την καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί, κοιτώντας τη δική μου ζωή στις ΗΠΑ, και εγώ ήμουν εντελώς εναντίον της εισβολής στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, αλλά δεν έκανα κάτι για αυτό. Ούτε καν μια πορεία διαμαρτυρίας. Οι τούρκοι πολίτες τότε δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε γιατί θα τους σκότωναν. Αυτό η μητέρα μου το καταλάβαινε τότε, το καταλαβαίνει και τώρα, γι’ αυτό το μόνο που θέλει είναι μια επίσημη συγγνώμη από τη σημερινή κυβέρνηση της Τουρκίας, παρ’ ότι η συγκεκριμένη δεν έχει να κάνει σε τίποτε με εκείνη την κυβέρνηση των διωγμών».

Ο Τάσος Λειβαδίτης έχει γράψει ότι «όταν λες “μισώ”, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου».
«Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό και πολύ ωραίο. Αυτό για το οποίο αισθάνεσαι δυνατό μίσος τώρα είναι εκείνο για το οποίο πιθανόν να είχες αισθανθεί την ίδια ισχυρή αγάπη κάποτε. Η μητέρα μου λέει ότι “η ζωή είναι τόσο όμορφη, γιατί να την ξοδέψω μισώντας κάποιον;”».

Πώς αισθάνεστε εσείς ή η μητέρα σας για τους χριστιανούς που αποφάσισαν να αλλάξουν τη θρησκεία τους για να μείνουν τότε εκεί;
«Θυμάμαι να συναντώ κάποιους Ελληνες που πραγματικά είναι θυμωμένοι με αυτούς, αλλά εγώ δεν θεωρώ ότι είναι τόσο φοβερό. Οπως όμως σας είπα, το πρώτο καθήκον σου είναι να επιβιώσεις. Και αν νιώθεις ότι πρέπει να αλλάξεις τη θρησκεία σου για να προστατεύσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, ποια είμαι εγώ που μπορώ να σου πω: “Δεν μπορείς να προστατεύσεις την οικογένειά σου, άσ’ τους να πεθάνουν”. Αυτή είναι μια απόφαση που οι άνθρωποι παίρνουν για τον εαυτό τους και δεν αισθάνομαι άσχημα για αυτούς. Και με έναν τρόπο, αυτός είναι ο λόγος που δεν διακηρύσσω το μίσος εναντίον των Τούρκων. Δεν βίωσα εγώ αυτό τον διωγμό, η μητέρα μου τον βίωσε και αν η μητέρα μου τους συγχωρεί, ποια είμαι εγώ να τους μισώ;».

Είναι πιο εύκολο να συγχωρέσεις έναν εχθρό από έναν φίλο;
«Δεν είμαι σίγουρη, πρέπει να το σκεφτώ. Ισως ένας φίλος μοιάζει να είναι περισσότερο προδότης, γιατί τον ξέρεις και τον εμπιστεύεσαι. Του έχεις πει την ιστορία σου, τη ζωή σου και μετά σε προδίδει. Ενας εχθρός είναι ένας εχθρός, δεν περιμένεις πραγματικά περισσότερα από αυτόν και δεν έχεις επενδύσει τίποτε σε αυτόν. Ισως, τελικά, είναι ευκολότερο να συγχωρέσεις έναν εχθρό από έναν φίλο. Αν μιλάμε συγκεκριμένα για τους Ελληνες και τους Τούρκους, ίσως οι Ελληνες περίμεναν περισσότερα από αυτούς ακριβώς επειδή ζούσαν χρόνια ως γείτονες, ο ένας δίπλα στον άλλον».

Επειτα από αυτήν την εμπειρία που είχατε με το ταξίδι στην Τουρκία και αναβιώνοντας μέσα από τη μητέρα σας τη γενοκτονία, έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο βλέπετε ακρότητες που συμβαίνουν σήμερα, όπως στο Σουδάν ή στην Παλαιστίνη και αλλού;
«Εδώ και πολλά χρόνια ασχολούμαι πολύ με ό,τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη και πολλές φορές έχω μιλήσει και έχω υπογράψει ψηφίσματα για τη γενοκτονία του Ισραήλ κατά της Παλαιστίνης. Στη Ρουάντα όμως, όταν βλέπω όλους αυτούς τους πρόσφυγες, σκέφτομαι ότι είναι σαν τη μητέρα μου, με τη μόνη διαφορά ότι είναι μαύροι. Κατά τα άλλα, είναι ακριβώς η ίδια ιστορία».

Μέσα στη λέξη «αύριο» πάντα παραμονεύει η πιθανότητα του «ποτέ». Πιστεύετε ότι αυτός είναι ο λόγος που, όπως λέτε στο βιβλίο σας, όταν ανακοινώσατε στη μητέρα σας ότι θέλετε να κάνετε αυτό το ταξίδι στην πατρίδα της, σας είπε: «Πάντα περίμενα για αυτήν την πρόταση. Η βαλίτσα μου είναι έτοιμη». Ισως γι’ αυτό δεν σας είπε να το συζητήσετε αύριο;
«Δεν ξέρω. Είναι ένας ενδιαφέρων διαχωρισμός, που δεν τον έχω σκεφτεί. Αυτό που ήξερα είναι ότι στη μητέρα μου αρέσει η περιπέτεια και δύσκολα θα μου έλεγε όχι».

Υπήρχε οποιοσδήποτε φόβος στη μητέρα σας για να πάει πίσω;
«Δεν είχε κανέναν φόβο. Η μόνη ένδειξη φόβου που είχα από αυτήν είναι όταν πήγαμε στη βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης να βρούμε τους χάρτες εκείνης της εποχής, ψάχνοντας για τον Αγιο Αντώνιο που ήταν το χωριό της. Οταν βρήκαμε τους χάρτες, μου είπε να μην τους πάρουμε μαζί μας γιατί μπορεί να έχουμε μπελάδες! Δεν ήθελε να ξέρουν οι Τούρκοι για ποιον λόγο θα πηγαίναμε εκεί!».

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είδατε κάτι καινούργιο στον χαρακτήρα της μητέρας σας ή ακόμη και στον δικό σας που δεν γνωρίζατε πριν από το ταξίδι;
«Πάντα ανακαλύπτω ότι δεν ξέρω τη μητέρα μου. Και είναι ενδιαφέρον, γιατί οι άνθρωποι νομίζουμε ότι ξέρουμε τους γονείς μας αφού τους γνωρίζουμε από όταν γεννιόμαστε και έχουμε μεγαλώσει μαζί τους. Τελικά, δεν τους γνωρίζουμε καθόλου! Στο ταξίδι αυτό πολλές φορές σκέφτηκα για αυτήν: “Ποια είναι αυτή η γυναίκα;”. Ολη η συμπεριφορά της ήταν τόσο σοφή, που με εξέπληξε».

Σε αυτό το ταξίδι εμπλέκεστε μόνο εσείς οι δύο γυναίκες. Αν υπήρχε μαζί σας και ένας άνδρας, ένας αδελφός, για παράδειγμα, πιστεύετε ότι η παρουσία του αρσενικού στοιχείου θα ξετύλιγε την ιστορία λίγο διαφορετικά; Η παρουσία ενός άνδρα μήπως θα έκανε πιο επιθετική την αναζήτηση της αλήθειας;
«Εξαρτάται από το είδος του αρσενικού που θα είχαμε μαζί μας. Υπάρχουν άνδρες που είναι πιο παθητικοί και άνδρες πιο επιθετικοί. Τώρα που σκέφτομαι την επαφή μας με τους Τούρκους που συναντήσαμε και μας βοήθησαν, ίσως αν είχαμε έναν “επιθετικό” άνδρα μαζί μας να είχε παίξει αρνητικό ρόλο».

Λένε ότι το κακό με τη ζωή δεν είναι ότι κρατάει λίγο, είναι ότι αρχίζει αργά. Νομίζετε ότι αυτό ισχύει για τη μητέρα σας;
«Κοιτάξτε, η μητέρα μου συγκεκριμένα άρχισε την ενήλικη ζωή της νωρίς αφού την “πέταξαν” από μικρό παιδί μέσα σε αυτήν και έτσι έχασε την παιδική της ηλικία. Μέσα στη ζωή μας όμως υπάρχουν πολλές μικρότερες ζωές που ζούμε. Η ζωή είναι όπως όταν διηγείσαι μια ιστορία που, ενώ νομίζεις ότι είναι μία, υπάρχουν πολλές μικρές ιστορίες μέσα σε αυτήν».

Αυτές οι μικρότερες ζωές όμως, που αποτελούν τη ζωή μας, μπορεί να έρθουν οποιαδήποτε στιγμή, ακόμη και λίγο πριν από το τέλος.
«Ναι! Ετσι ακριβώς έγινε και με τη Σάνο. Ξεκίνησε από ένα μέρος στην Τουρκία, που δεν είναι καν μια κουκκίδα στον χάρτη, και ήρθε στη μεγαλύτερη πόλη του κόσμου, τη Νέα Υόρκη, όπου έπρεπε να περάσουν 80 χρόνια και τώρα στο τέλος της ζωής της έγινε τόσο γνωστή στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Για αυτήν όμως το πιο σπουδαίο είναι ότι στη Βόρεια Ελλάδα την αποκαλούν “γιαγιά όλων των Ποντίων”».

Κατά βάσιν είστε ζωγράφος. Τι ήταν το πρώτο που σας «βγήκε» να ζωγραφίσετε έπειτα από αυτό το ταξίδι;
«Είναι παράξενο. Δεν ζωγράφισα απολύτως τίποτε. Είχα έτοιμα έργα για μια έκθεση την οποία είχα προγραμματίσει και όπου τελικά έλαβα μέρος, αλλά από τότε για κάποιον λόγο δεν ξαναζωγράφισα».

Τα όνειρα που έχουν οι άνθρωποι πρέπει να είναι μεγαλύτερα από τις πληγές τους. Πιστεύετε ότι αυτές οι μεγάλες πληγές για ένα εννιάχρονο κορίτσι, όπως ήταν τότε η μητέρα σας, το έκαναν να έχει ακόμη μεγαλύτερα όνειρα;
«Μερικοί άνθρωποι δεν ξεπερνούν ποτέ τις πληγές τους και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να πάει μπροστά και να προοδεύσει. Αυτό μπορεί να συμβεί για πολλούς λόγους, ακόμη και για λόγους ενοχής. Οπως η ενοχή τού “γιατί επέζησα εγώ, ενώ οι άνθρωποι που αγαπούσα δεν επέζησαν;”. Ετσι, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να ζήσει πραγματικά, γιατί δεν του συγχωρούν το γεγονός ότι επέζησε. Η Σάνο ποτέ δεν είπε “γιατί επέζησα;”, πολλές φορές μού είπε το εξής: “Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι ήμουν ένα μικρό κορίτσι με άγνοια, που απλώς ήθελα να επιβιώσω. Ενιωθα ότι αυτό ήταν το καθήκον μου. Αυτό μόνο”. Βέβαια, ήταν πολύ θλιμμένη και πληγωμένη για ό,τι συνέβη στους δικούς της ανθρώπους και αυτό που δεν ήθελε με τίποτε είναι να ξεχαστεί η οικογένειά της και ό,τι έγινε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους τότε. Το βιβλίο μου της έδωσε τη σιγουριά που περίμενε ότι δεν θα ξεχαστούν».

Πολύ συχνά οι άνθρωποι στα ταξίδια τους έχουν ένα τραγούδι το οποίο τους «κολλάει» στο μυαλό και το λένε συνέχεια. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού εσείς είχατε ένα τέτοιο τραγούδι;
«Ναι, υπήρχε. Ενα αρμενικό ερωτικό τραγούδι, που η μητέρα μου θυμόταν από τότε. Το πρώτο τραγούδι όμως που μου είπε στο ταξίδι και το έβαλα στο βιβλίο είναι ένα που θυμόταν λίγο από τους στίχους και έλεγε: “Ελα, έλα, καλησπέρα”. Τραγουδούσαμε πολύ συχνά σε αυτό το ταξίδι».

Υπάρχει κάτι που από σκοπιμότητα παραλείψατε να γράψετε στο βιβλίο θεωρώντας είτε ότι θα προκαλέσει πρόβλημα είτε ότι δεν είναι τόσο σημαντικό;
«Αποφάσισα ότι αφού η μητέρα μου θυμάται οτιδήποτε για 80 χρόνια, θα πρέπει να είναι σημαντικό, ανεξάρτητα από το πόσο ασήμαντο μπορεί να δείχνει, και έτσι βρήκα για το καθετί έναν τρόπο να το βάλω στο βιβλίο. Ακόμη και τα καθημερινά μικροπράγματα που έκαναν τότε τα θεώρησα σημαντικά και τα έγραψα. Υπήρξαν μια-δυο λεπτομέρειες που θυμήθηκε μετά την έκδοση του βιβλίου, αλλά αυτά πραγματικά δεν είχαν καμία σημασία».

Ενα ενδιαφέρον στοιχείο στη γενοκτονία είναι αν σκεφθεί κανείς ότι δεν συνέβη από τους παλαιούς Οθωμανούς αλλά από τους Νεότουρκους του Κεμάλ.
«Μα αυτός ήταν που είχε το όραμα να φτιάξει ένα μοντέρνο και ασφαλές κράτος! Και βέβαια είναι εύκολο να φτιάξεις ένα ασφαλές κράτος αν σκοτώσεις ή εκδιώξεις όλους τους χριστιανούς και έχεις μόνο μουσουλμάνους. Ετσι, δεν έχεις κανέναν να σου αντιτεθεί».

Η μητέρα σας θεωρείται από πολλούς η ελληνίδα Αννα Φρανκ. Απλώς το «ημερολόγιό» της δεν το έγραψε η ίδια – σας το διηγήθηκε και το γράψατε εσείς.
«Ναι. Είναι η δική της ιστορία. Εγώ απλώς την έγραψα. Αυτή ευχαριστεί εμένα για αυτό και εγώ εκείνη».

Σας πλησίασαν πολιτικοί στην Αμερική για να εκμεταλλευτούν το «θέμα» του βιβλίου και την τεράστια απήχηση που είχε;
«Παρουσίασαν το βιβλίο στον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης. Είναι το πρώτο και το μόνο βιβλίο με αυτό το θέμα γραμμένο στα αγγλικά και η πρώτη πραγματική καταγραφή των γεγονότων εκείνης της εποχής, όπως τα διηγήθηκε ένα πρόσωπο που τα έζησε και βρίσκεται ακόμη στη ζωή. Εμένα όμως προσωπικά δεν με πλησίασε κανένας πολιτικός με τέτοιον σκοπό. Ευτυχώς!».

Η μνήμη είναι μια πολύ παράξενη ανθρώπινη λειτουργία. Πολύ συχνά μπορεί να ονομάσουμε μνήμη κάποιες ψευδαισθήσεις μας ή κάποιες εμμονές μας. Αυτό σας προέκυψε ως πρόβλημα στη συγγραφή του βιβλίου;
«Οι άνθρωποι συχνά λένε ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς τη μνήμη ενός παιδιού και δίνουν το κλασικό παράδειγμα ότι αν επιστρέψεις σε έναν χώρο ή ένα σπίτι όπου έζησες μικρός δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θυμόσουν, αφού ως παιδί τα θυμόσουν πολύ πιο μεγάλα ή θυμάσαι πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ. Υπάρχει όμως μια πολύ σημαντική διαφορά όταν στη διαδικασία της μνήμης εμπλέκεται και ένα τραύμα. Το τραύμα σε κάνει πάντα να θυμάσαι πιο καθαρά και να μην ξεχνάς».

Ο συγγραφέας είναι στην ουσία ένας σκηνοθέτης. Δημιουργεί «σκηνές» και εικόνες και μας βάζει μέσα αυτές. Εσείς όμως γράφατε για πρώτη φορά ένα βιβλίο…
«Οταν έγραφα το βιβλίο μου ήθελα να βοηθήσω τους αναγνώστες να βρεθούν στον τόπο όπου διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Δεν ήθελα απλώς να πω μια ιστορία, ήθελα όλοι οι αναγνώστες να είναι “εκεί”. Οι άνθρωποι μου λένε ότι, καθώς το διαβάζουν, νιώθουν πως περπατάνε μαζί με τη μητέρα μου, δίπλα της, σε αυτήν την πορεία θανάτου. Αυτό ήθελα από εσάς. Να σας βάλω να περπατήσετε δίπλα της».

Ενα βιβλίο, όπως και κάθε έργο τέχνης, για να το «πλησιάσεις» πραγματικά δεν πρέπει στην αρχή να το κάνεις με κριτική διάθεση, αλλά με διάθεση πρώτα να το «αισθανθείς».
«Πρώτα νιώσε το και μετά θα δεις αν πρόκειται να το αγαπήσεις. Μπορεί και να το αντιπαθήσεις, αλλά, αν είναι αληθινό, δεν έχει σημασία. Μπορεί να σε φοβίζει, να σε κάνει να νιώθεις άβολα, αλλά αυτό δεν το κάνει ένα κακό βιβλίο. Μην αγαπήσεις την προσπάθεια του συγγραφέα, γιατί μοιάζει περισσότερο με εκτίμηση του κόπου του».

Τελικά «είμαστε τα όρια που διασχίζουμε». Εσείς, στη δική σας περίπτωση, διασχίσατε πολλά όρια με αυτήν την ιστορία. Νιώθετε τώρα ότι είστε ένα καινούργιο άτομο;
«Είμαι, παρ’ ότι πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου πολίτη του κόσμου. Νιώθω ότι αυτή η ιστορία με έχει αλλάξει πολύ».

Θυμάστε τις πρώτες λέξεις που γράψατε ξεκινώντας το βιβλίο;
«Ναι, ναι, τις θυμάμαι, παρ’ ότι στο βιβλίο τις έχω βάλει σε ένα άλλο σημείο. Οι πρώτες λέξεις ήταν: “Το όνομά μου είναι Θυμία και ήμουν εννιά. Νομίζω”. Η λέξη “νομίζω” μπήκε γιατί η μητέρα μου δεν ήταν σίγουρη».

Το βιβλίο θα γίνει ταινία;
«Το ελπίζω πραγματικά. Θα το ήθελα παρά πολύ. Εχω κάνει διάφορες συζητήσεις για αυτό και θα δούμε».

Ποιο ήταν το σημείο του ταξιδιού στο οποίο για πρώτη φορά σκεφθήκατε: «Ολο αυτό θα το κάνω ένα βιβλίο»;
«Οταν ταξιδέψαμε στην Τουρκία, όλο αυτό είχε να κάνει με τη μητέρα μου και καθόλου με μένα. Δεν υπήρχαν καν φωτογραφίες στο σπίτι που να με συνέδεαν με όλο αυτό. Ετσι, δεν είχα καμία σκέψη να γράψω βιβλίο, όταν όμως βρεθήκαμε στο χωριό της συνέβη κάτι παράξενο και για πρώτη φορά ένιωσα ότι αυτή η γη είναι και δική μου γη και η οικογένειά της είναι και οικογένειά μου. Ακόμη και τότε δεν σκέφθηκα να γράψω βιβλίο, γιατί εγώ είμαι ζωγράφος και διαβάζω υπέροχη λογοτεχνία από πολύ μικρή. Διάβαζα Τολστόι, Ντοστογέφσκι και Γκόγκολ και δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω ένα βιβλίο εγώ. Αποφάσισα να γράψω μέσα από ένα πολύ παράξενο περιστατικό, αφού είχα γυρίσει στη Νέα Υόρκη. Περπατώντας στον δρόμο, κάποιος είχε πετάξει μια κούτα με βιβλία. Και επειδή λατρεύω τα βιβλία τα πήρα σπίτι για να δω αν κάτι με ενδιαφέρει. Εκεί υπήρχε ένα στο οποίο κάποιος δάσκαλος έλεγε στους μαθητές πώς να πουν μια ιστορία που συνέβη στους ίδιους μέσα σε μία σελίδα. Αφού έγραψαν όλοι οι μαθητές, τους είπε ότι το κλειδί είναι “να γράψετε απλώς ό,τι συνέβη, απλώς πείτε την ιστορία”. Αυτή η φράση μού έμεινε: “Απλώς πες τι συνέβη, μη μου πεις τι να σκεφτώ, μη μου πεις τι να αισθανθώ. Αυτή η φράση με έκανε να γράψω το βιβλίο για να πω απλώς τι συνέβη».

Δημοσιεύθηκε στο BHMagazino, τεύχος 516, σελ. 22-27, 5/09/2010.