Ούλ’ εντάμαν, το σύνθημα της εποχής

Από τη στήλη: Τ’ εμέτερα, της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ, φύλλο 18ο

Του Σάββα Καλεντερίδη

Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στο τεράστιο έργο που προσφέρουν οι ανά τον κόσμον ποντιακοί σύλλογοι, που διατηρούν ζωντανή τη φλόγα της μνήμης και του πολιτισμού. Χωρίς τους συλλόγους, η συλλογική μνήμη των Ποντίων αλλά και των λοιπών προσφύγων, σήμερα, περίπου 90 χρόνια μετά την Καταστροφή, θα ήταν πολύ διαφορετική και σίγουρα πολύ ασθενής.

Ο οργανωμένος ποντιακός χώρος, μέχρι σήμερα ταλαιπωρούνταν από φαινόμενα οικογενειοκρατίας, κομματισμού-κομματοκρατίας και παραγοντισμού, φαινόμενα που είναι υπεύθυνα για τον κατακερματισμό του χώρου και σε μεγάλο βαθμό έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του Ποντιακού Ελληνισμού και της κοινής γνώμης γενικότερα.

Μέχρι στιγμής, τα φαινόμενα αυτά, απασχολούσαν κατά κύριο λόγο τον ίδιο τον οργανωμένο ποντιακό χώρο, σε κάποιο βαθμό τους Ποντίους, τον πολιτικό κόσμο που ασχολείται ή ψηφοθηρεί στην πλάτη των Ποντίων και ελάχιστα την πολιτεία, όταν αυτή εκαλείτο να επιλύσει διαφορές μεταξύ παραγόντων, των λεγόμενων Ποντιοπατέρων. Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν και ‘ανοίγει’ ο κύκλος των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούνται ή ενδιαφέρονται για Ποντιακό.

Η περίπτωση της Παναγίας Σουμελά και η -θετική κατά την άποψή μας- εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στο θέμα της λειτουργίας της Παναγίας Σουμελά, στον ιστορικό Πόντο, εκ των πραγμάτων αναδεικνύει διεθνώς το Ποντιακό Ζήτημα σε μια σύγχρονη μορφή, φέρνοντας στην επιφάνεια και αρκετά σοβαρές γεωπολιτικές πτυχές που σχετίζονται μ’ αυτό.

Τί σημαίνουν όλα αυτά;

Πρώτον, ότι πλέον οι παράγοντες που ασχολούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το Ποντιακό, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αντιληφθούν τη σοβαρότητα του πράγματος και να αποκτήσουν ιστορική και γεωπολιτική παιδεία και συνείδηση γύρω από το όλο θέμα.

Δεύτερον, ότι η σοβαρότητα του πράγματος, που φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο καλύφθηκε η λειτουργία και το όλο θέμα από τα ελληνικά, τουρκικά και διεθνή ΜΜΕ, επιβάλλει την επίδειξη σοβαρότητος από όλους τους εμπλεκομένους, με στόχο την επίτευξη μιας αδιατάρακτης ενότητας, που θα βγάλει ολοκληρωτικά τον οργανωμένο ποντιακό χώρο από τον φαύλο κύκλο της οικογενειοκρατίας, του κομματισμού-κομματοκρατίας και του παραγοντισμού και θα του επιτρέψει να παίξει τον ιστορικό του ρόλο.

Τρίτο και τελευταίο, η ενεργοποίηση και εμπλοκή των Ελλήνων του Καυκάσου στο Ποντιακό Ζήτημα αντί για κατάρα, θα πρέπει να θεωρηθεί ως ευλογία, υπό την προϋπόθεση ότι θα εξασφαλιστούν τα ιστορικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην περιοχή, σε ενδεχόμενες βλέψεις του Πατριαρχείου της Μόσχας. Ακόμα και στην περίπτωση που δεχτούμε ότι πίσω από την εμπλοκή της Μόσχας στο θέμα κρύβονται γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας, ο Ελληνισμός έχει τη δύναμη και τη σοφία να προωθήσει ταυτόχρονα και τα δικά του, έχοντας πάντα την ετοιμότητα να παίξει σωστά και αντί να χάσει να επωφεληθεί από το παιχνίδι του γεωπολιτικού ανταγωνισμού στην περιοχή, σε περίπτωση που θελήσουν να εμπλακούν και άλλες μεγάλες δυνάμεις.

Μεγάλο και δύσκολο τελικά το όλο ζήτημα και απαιτεί ενότητα, υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Γι’ αυτό και τίτλος του σχολίου μας: «Ούλ’ εντάμαν, το σύνθημα της εποχής».