του Σάββα Καλεντερίδη
Ο Θόδωρος Παυλίδης ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Πόντιους τραγουδιστές. Ένας καλλιτέχνης που 'άνοιγε δρόμους' στο σύγχρονο ποντιακό τραγούδι, ενώ ταυτόχρονα ήταν φοβερός στα παραδοσιακά τραγούδια του Πόντου, αυτόν τον ανεξάντλητο και ανεκτίμητης αξίας θησαυρό που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας από γενιά σε γενιά.
Ο Θόδωρος Παυλίδης έκανε τα πρώτα του βήματα με λυράρη τον Παυλάκη τον Δραμινό και στη συνέχεια με τον Γιάννη Βλασταρίδη, τον γνωστό Τσανάκαλη, καλλιτέχνη με μεγάλη προσφορά στο μουσικό μας πολιτισμό.
Στην πιο ώριμη φάση της καλλιτεχνικής του παρουσίας, ο Θόδωρος Παυλίδης γνωρίστηκε με έναν νέο λυράρη, τον Στέλιο Χαλκίδη. Η συνεύρεσή τους ήταν θεία τύχη για μας τους Πόντιους, που προσπαθούμε να γιατρέψουμε τον πόνο της αρωθυμίας της Πατρίδας με την ποντιακή μούσα. Ο Θόδωρος και ο Στέλιος έκαναν ένα από τα καλύτερα μουσικά δίδυμα στο ποντιακό στερέωμα. Έγιναν οι δυο όψεις ενός πολύτιμου 'νομίσματος', αφού υπήρχε ο ένας για τον άλλον, καλλιτεχνικά. Αυτό από το 1992 μέχρι το 2002, οπότε ο Θόδωρος και ο Στέλιος παρεξηγήθηκαν και διέκοψαν την καλλιτεχνική τους συνεργασία.
Στην πιο ώριμη φάση της καλλιτεχνικής του παρουσίας, ο Θόδωρος Παυλίδης γνωρίστηκε με έναν νέο λυράρη, τον Στέλιο Χαλκίδη. Η συνεύρεσή τους ήταν θεία τύχη για μας τους Πόντιους, που προσπαθούμε να γιατρέψουμε τον πόνο της αρωθυμίας της Πατρίδας με την ποντιακή μούσα. Ο Θόδωρος και ο Στέλιος έκαναν ένα από τα καλύτερα μουσικά δίδυμα στο ποντιακό στερέωμα. Έγιναν οι δυο όψεις ενός πολύτιμου 'νομίσματος', αφού υπήρχε ο ένας για τον άλλον, καλλιτεχνικά. Αυτό από το 1992 μέχρι το 2002, οπότε ο Θόδωρος και ο Στέλιος παρεξηγήθηκαν και διέκοψαν την καλλιτεχνική τους συνεργασία.
Μετά από λίγους μήνες, το Σεπτέμβρη του 2003, ο Θόδωρος έφυγε αναπάντεχα για το μεγάλο ταξίδι, σε ηλικία μόλις 46 χρονών.
Η απώλεια για την οικογένεια, για τους φίλους και για τους φιλόμουσους Πόντιους ήταν μεγάλη, όπως μεγάλη και ιδιαίτερη ήταν για τον Στέλιο. Ο καθένας εξέφρασε τον πόνο για την απώλεια του Θόδωρου Παυλίδη με το δικό του τρόπο. Ο Στέλιος Χαλκίδης, έγραψε, έπαιξε και τραγούδησε ένα τραγούδι αφιερωμένο στο Θόδωρο. Έχει τίτλο "Τ' εμόν ο φίλον".
Επειδή η φιλία αποτελεί μια διαχρονική και πανανθρώπινη αξία, για την οποία έχουν γραφτεί πολλά και επειδή η σχέση μας είναι και προσωπική σ' αυτό το ιστολόγιο, αποφάσισα αυτό το τραγούδι να το μοιραστώ μαζί σας. Πόντιοι και μη, αξίζει να το ακούσουμε.
Τελικά, πράγματι, τα καλύτερα τραγούδια τα 'γράφει' η ίδια ζωή.
T’ εμόν ο φίλον
Το κεμεντσιόπο μ’ έπαιζα
Κι ο φίλο μ’ ετραγώδ’νεν
Απές σην κάρδια μ’ είχ’ ατον
Κι απές άλλος κι εχώρ’νεν
Ο φίλο μ’ ο φίλο μ’
Τ’ εμόν έτον ο φίλον
Η λύρα μ’ εμουρδούλιζεν
Μανάχον για τ’ εκείνον
Μαζί και πού κι επήγαμε
Ση γης τα θαλασάκρα
Με το τραγούδι σ’ η χαρά
Εστάλιζεν τα δάκρα
Ο φίλο μ’ ο φίλο μ’
Τ’ εμόν έτον ο φίλον
Η λύρα μ’ εμουρδούλιζεν
Μανάχον για τ’ εκείνον
Φίλος τον φίλον όντες χάν’
Ματούται η καρδία τ’
Άλλον κι λέει και κι γελά
Θα κλαίει πάντα η ψύα τ’
Ο φίλο μ’ ο φίλο μ’
Τ’ εμόν έτον ο φίλον
Η λύρα μ’ εμουρδούλιζεν
Μανάχον για τ’ εκείνον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου