Ο δεινός πωλητής συμβολαίων που κόλλησε το σαράκι του «ομιλάρχη»Του Γιωργου Mαντελα
«Γιατί αυτός και όχι εγώ;».
Λίγοι ξέρουν ότι αυτό ήταν ένα από τα βασικά μότο του Παύλου Ψωμιάδη, που τον κατέτρυχαν τα τελευταία 40 χρόνια. Και ακόμη λιγότεροι ταυτοποιούν το «αυτός» με τον... Δημήτρη Κοντομηνά.
Οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '70. Για την ακρίβεια, η ιδέα πρέπει να του μπήκε το '71, όταν γεννήθηκε η Interamerican, στην οποία ξεκίνησε και ο ίδιος να δουλεύει ως στέλεχος. Τότε, το 50% των μετοχών της «Int» ανήκε στη Ασπίς Πρόνοια. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Ψωμιάδης θα την εξαγοράσει από τον τότε ιδιοκτήτη της Αλέξανδρο Ταμπούρα. Εν είδη άτυπης «ρεβάνς».
Οταν ο Κοντομηνάς έφτιαξε την πρώτη του τράπεζα, με την επωνυμία Interbank, η οποία αργότερα πουλήθηκε στην οικογένεια Λάτση, για να φτιαχτεί η σημερινή Eurobank Efg, ο Ψωμιάδης προχώρησε την ιδέα της Aspis Bank.
Και όταν ο Κοντομηνάς αγόρασε τον Αρη Θεσσαλονίκης, ο Ψωμιάδης εμφανίστηκε μια μέρα στην οδό Τσιμισκή ως υποψήφιος αγοραστής του ΠΑΟΚ. «Θέλω την ομάδα πρωταγωνίστρια σε Ελλάδα και Ευρώπη» δήλωνε ως εν δυνάμει επενδυτής.
Μάλιστα εντοπίσθηκαν έως και μακεδονικές ρίζες, κάπου στην Κατερίνη. Οι οποίες, όμως, θα πρέπει τελικά να ήταν «εκ μεταγραφής». Γιατί, η καταγωγή του είναι ποντιακή, μάλλον από τον Κοτύωρα, όπου υπήρχε και ομώνυμο εκπαιδευτήριο, λόγω μιας δωρεάς που φέρεται να έκανε ένας πρόγονός του, ο Κωστάκης Ψωμιάδης.
Αν βεβαίως έλεγε τότε στον «Μάκη τον Μανάβη», τον «Λένι» και τα άλλα παιδιά της «Θύρα 4» ότι ο ίδιος γεννήθηκε στον Πειραιά και είναι βέρος Ταμπουριώτης (κατά συνέπεια ύποπτος ολυμπιακών φρονημάτων), το πιθανότερο είναι ότι δεν θα περνούσε ούτε έξω από την Τούμπα. Αν και όσοι τον γνωρίζουν καλά, θα κρατούσαν τις επιφυλάξεις τους. Στα νιάτα του υπήρξε δεινός πωλητής συμβολαίων.
Αργότερα, όμως, του κόλλησε το σαράκι του «ομιλάρχη», με αποτέλεσμα να αγοράζει άκριτα εταιρείες, ασφαλιστικούς πράκτορες, brokers και ό, τι άλλο έβρισκε μπροστά του. Ανθρωποι που βρέθηκαν πολύ κοντά του υποστηρίζουν ότι μαζί κόλλησε και ένα «σύνδρομο μεγαλείου». Συνήθως, αυτά πάνε μαζί. Και κάπου εκεί έκανε το μεγάλο λάθος.
«Αρχισε να πιστεύει ότι μπορεί να τα βάλει με όλους» λένε παλιοί συνεργάτες του. Μάλωσε με παραδοσιακούς φίλους του (Φωκίων Μπράβος, της International), δημιούργησε βεντέτες (Δούκας Παλαιολόγος, Εθνική Ασφαλιστική κ. λπ.), απομάκρυνε συνεργάτες - κλειδιά (μεταξύ αυτών και τρεις λογιστές της απολύτου εμπιστοσύνης του), ενώ πάντα αναρωτιόνταν πώς «αυτός» (δηλαδή ο Δημήτρης Κοντομηνάς) πούλησε τη Novabank στους Πορτογάλους της BCP, έναντι 120 δισ. δρχ, ενώ το μέγεθός της δεν ήταν μεγαλύτερο της Aspis Bank.
Οι φίλοι του λένε ότι «αυτός δεν ήθελε να πουλήσει». Οι εχθροί του, ότι «δεν μπορούσε». Γιατί ευκαιρίες είχε, με τελευταία σοβαρή υποψήφια την ολλανδική τράπεζα ΒΝΡ (και ακροτελεύτια, αλλά μάλλον λιγότερο σοβαρή, αυτή του Αιγύπτιου Σαουίρις, που λέγεται ότι περνάει επίσης δύσκολες ώρες).
Κάπου εκεί, όμως, βρίσκεται και ο μίτος της Αριάδνης, που τον οδήγησε στη σημερινή δύσκολη θέση. Εχοντας την αντίληψη ότι «μέσα από τη μεγέθυνση κρύβεις πολλά», ο όμιλος Aspis, κυρίως κατά τα τελευταία 10 χρόνια, διογκωνόταν με αμφίβολης αξίας εξαγορές. Στο τέλος έφτασε να ελέγχει 17 εταιρείες, όπου η μία συμμετείχε στην άλλη, σαν αλυσίδα, της οποίας η αρχή και το τέλος... χάθηκαν. Κάπου τότε «έσκασε» η υπόθεση με τα περίφημα «ομόλογα Ψωμιάδη», όπως τα ονόμασε η αγορά, ενώ το 2003 έγινε μια συναλλαγή που θα πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστημιακά έδρανα, με τον τίτλο «Πώς ο όμιλος Αspis απέκτησε το 23,6% των μετοχών της Αspis Bank χωρίς μετρητά, αλλά με ομολογίες, από την Aspis Πρόνοια ΑΕΓΑ».
Στο τέλος, κάπου πρέπει να μπερδεύτηκε και ο ίδιος. «Μαζί με τις μετοχές της Aspis Bank, η οποία ουσιαστικά πλέον ελέγχεται από τα προϊόντα bankassurance των εταιρειών του ομίλου. Γι' αυτό και δεν μπορούσε να την πουλήσει» εξηγεί πηγή που είναι σε θέση να γνωρίζει πολλά.
Στο μεταξύ, όμως, αγόραζε κιόλας. Και όχι μόνο εταιρείες. Για παράδειγμα, την τελευταία δεκαετία επένδυσε σε ένα μεγάλο ακίνητο στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας (του ανήκει ολόκληρο), στο real estate της οποίας είχε από παλιά μια ιδιαίτερη προτίμηση. Στην ίδια λεωφόρο φέρεται να είναι κάτοχος ενός οικοπέδου, αλλά και ενός διαμερίσματος (σε διαφορετικά σημεία του δρόμου το καθένα), αξίας αρκετών εκατομμυρίων ευρώ.
Από την άλλη πάλι, όποιος ισχυριστεί ότι διατελεί βίο πολυτελή, απλώς δεν τον ξέρει. Ο κ. Ψωμιάδης είναι σύνθετη περίπτωση.
Για παράδειγμα, το ημερήσιο πρόγραμμά του: Εν πολλοίς «σπαρτιάτικο». Αθλητικός τύπος, στα νιάτα του υπήρξε πρωταθλητής της σφαιροβολίας και μέλος της Εθνικής Ομάδας από το 1959 ώς το 1964. Τελευταία επιδιδόταν στο τζούντο. Κάποιες λαβές τις θυμόταν προφανώς από τα χρόνια της θητείας του, όταν είχε υπηρετήσει ως αλεξιπτωτιστής στον Ασπρόπυργο.
Από τότε μάλλον του έμεινε και η... μικροαστική συνήθεια κάθε πρωί να ξυπνάει πολύ νωρίς, για να πάει για δουλειά. Ακόμη και αν το βράδυ ξενυχτούσε, πάντα έχοντας δίπλα του τη γυναίκα του Μάρω (με το απαιτούμενο φιλανθρωπικό ιστορικό) και συχνά με τα δύο του παιδιά, την Ολγα (που δραστηριοποιείται στον όμιλο) και τον Δανιήλ.
«Κότερο δεν έχει και ούτε είχε ποτέ, αλλά συνήθως, όταν χρειαζόταν να ταξιδέψει κάπου στο εξωτερικό, θα νοίκιαζε ένα λίαρ τζετ» (...) λένε άνθρωποι που τον ξέρουν. Στις εποχές της χρηματιστηριακής του δόξας, χρυσά ρολόγια Rolex κοσμούσαν τους καρπούς διαφόρων φίλων, γνωστών και κάθε είδους παρατρεχάμενων, ως «δώρα του Παύλου». Μάλιστα, ορισμένοι που ξέρουν περισσότερα ισχυρίζονται ότι «αυτά ήταν το λιγότερο».
Για τον εαυτό του επιφύλασσε κάποιες μικρές απολαύσεις, που σίγουρα ενίσχυαν το κοινωνικό του status (σ.σ. είναι άγνωστο όμως αν τον «γέμιζαν» κιόλας). Οπως, για παράδειγμα, η ετήσια συνδρομή στην Αθηναϊκή Λέσχη, όπου συναναστρεφόταν με 1.000 (τόσα είναι τα μέλη της) πολιτικούς, επιχειρηματίες και τραπεζίτες. Η αλήθεια είναι ότι και του ίδιου του άρεσε περισσότερο να τον αντιμετωπίζουν ως «τραπεζίτη», για λόγους πρεστίζ κυρίως. Οσο και αν ακούγεται υπερβολικό, αυτός άλλωστε ήταν ένας από τους λόγους που έστησε την τράπεζα.
Αλλά αυτό παράλληλα πρόδιδε και το σύνδρομο μεγαλείου, που του καταμαρτυρούν πρώην φίλοι και συνεργάτες.
Το παιδί από τα Ταμπούρια, που μπήκε στην Εθνική Ομάδα, αργότερα μπήκε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (στο βιογραφικό του αναφέρονται και μεταπτυχιακές σπουδές στο Harvard Business School!), έστησε έναν όμιλο που από κάποια στιγμή κι έπειτα είχε μόνο πήλινα πόδια και που για να τον σώσει πρέπει να βρει «αύριο το πρωί» περίπου 100 εκατ. ευρώ. Αληθινά, και όχι σαν αυτά της επιταγής που κατέθεσε στην Τράπεζα της Ελλάδος προχθές...
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου