ΑΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ

Του Γιώργου Πολυχρονίδη
Γιά τον παππού μου, τον Γιάννη Πεϊμανίδη,τόν δάσκαλο

Το τρένο φεύγει και σφυρίζει.
Μονάχος σ’ άγνωστο σταθμό στου Ερζερούμ την χώρα,
στα στήθια σου η καρδιά χορεύει εδώ και ώρα
καθώς κρυφάκουγες των δολοφόνων τις πλεκτάνες,
θανάτου μήνυμα θα φέρει θρήνο στων ρωμιών τις μάνες .

Γλύτωσες την σφαγή του τρένου πού μακριά ματώνει..

Δυό μαύρα χρόνια στο φριχτό της κόλασης καζάνι
πού αντί για φλόγες παγωνιά κι αίμα ζεστό ξερνάει,
στο τάγμα του θανάτου ο χάροντας γλεντάει,
τα ζωντανά τα σκέλεθρα πού σπάζουν πέτρες τυραννάει.

Τρύπια κουρέλια πάνω σου η στολή σου,
στάζει απ τις τρύπες κάθε μέρα η ψυχή σου,
σαν νεφελώδες όνειρο η Ματσούκα σε στοιχειώνει.
Όμως για σένα Γιάννη το μαρτύριο δεν τελειώνει…