Επαγγελματίες Πόντιοι

του Σάββα Καρακασίδη

Τα τελευταία χρόνια στον χώρο μας άρχισε να δημιουργείται μια διαφορετική γενιά Ποντίων. Το φαινόμενο του επαγγελματία Πόντιου όσο πάει και παίρνει διαστάσεις. Ορισμένοι από την γενιά που μεγαλώνει είναι «προγραμματισμένοι» να ζήσουν από τον Ποντιακό χώρο. Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι το αντίτιμο των οποιονδήποτε υπηρεσιών προσφέρει ο καθένας, το προσδιορίζει ο ίδιος, χωρίς να μπορεί να επέμβει κάποιος άλλος. Από τη διαδρομή του σημερινού Ποντιακού βίου μπορούν να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα και να ασκηθεί κριτική σε κάποιους, χωρίς την επιβολή των απόψεών μας επάνω τους. Εν αρχή είναι ορισμένοι – λίγοι - από τους καλλιτέχνες οι οποίοι τα ποσά που ζητούν από ορισμένους Συλλόγους είναι απαγορευτικά για αυτούς. Παραδείγματα εκμετάλλευσης και δη φοιτητικών Συλλόγων είναι πολλά, όπως και για να μην αδικήσουμε την άλλη μεριά και κακομεταχείρισης από τους Συλλόγους σε καλλιτέχνες. Έχει ακουστεί μάλιστα ότι ορισμένοι ζητούν γεμάτο μεροκάματο σε καταστάσεις βροχής και ματαίωσης χορών πριν καν γίνει κατανάλωση και υπάρξουν εισπράξεις. Η εντύπωση μου είναι ότι οι περισσότεροι που τα κάνουν αυτά, δεν έχουν δει πως είναι να τρέξεις για έναν χορό, να καλέσεις κόσμο, να κάνεις διαφήμιση, να ενδιαφερθείς για τα πάντα, να μην πάει καλά ο χορός και να καταλάβεις ότι έτρεχες στην ουσία μόνο και μόνο για να πληρώσεις μια ορχήστρα. Ορισμένοι μάλιστα λένε πως πρέπει να τους δώσεις όλο το ποσό –αν κάτι πήγε στραβά- γιατί από αυτό ζούνε...
Ερώτηση: είναι βιοποριστικό επάγγελμα τελικά το να είσαι Πόντιος; Αξίζει να μεγαλώνει κανείς με το όραμα να τραγουδάει καλά, ή να παίζει λύρα και να παίρνει 400-1000 ευρώ; Υπάρχουν παραδείγματα ηλικιών κάτω από 16 ετών που δεν πηγαίνουν να παίξουν αν δεν πάρουν ικανοποιητικότατο μεροκάματο για την ηλικία τους, πριν καν τελειώσουν την 3η λυκείου. Βλέπουν σαν ινδάλματα αυτούς που «καθαρίζουν» 800 ευρώ την βραδιά και όχι άλλες μορφές που με τον δικό τους τρόπο προσφέρουν πολλά περισσότερα αφιλοκερδώς.
Τελευταία όμως το πράγμα παίρνει διαστάσεις και διογκώνεται επικίνδυνα… Μπαίνουν μέσα στο παιχνίδι ιστορικοί, που προσφέρουν υπηρεσίες έναντι αδράς αμοιβής. Υπάρχουν χοροδιδάσκαλοι (από βιντεοθεραπεία και όχι βιωματικοί) που ζουν από τους συλλόγους, ως ειδήμονες με προσφορά κατώτερη του αναμενομένου, ημιμαθείς, που πληρώνονται ακόμα και στις εκδηλώσεις. Βέβαια η ημιμάθεια και η αμάθεια είναι χαρακτηριστικό της γενιάς μας, η οποία βέβαια εδράζεται πάνω στον ωχαδερφισμό της προηγούμενης γενιάς, χωρίς μελέτες, χωρίς καταγραφές, βασισμένη στην προχειρότητα, την επιλεκτική ανάδειξη αξιών, πετώντας τους θησαυρούς που έμειναν θαμμένοι στην επαρχία και ξεθάφτηκαν πάλι με προχειρότητα δεκαετίες αργότερα, απουσία του οργανωμένου ποντιακού χώρου και χάσει πολύτιμο χρόνο από τους ανθρώπους της παράδοσης που μας άφησαν.
Εμείς οι Πόντιοι θεωρούμε πιο σημαντικό να παινευόμαστε για ένα ταξίδι στο εξωτερικό που πήγαμε, παρά να καταγράψουμε οργανωμένα ένα cd, μία ιστορία ή οποιαδήποτε αυθεντική παρακαταθήκη για το μέλλον της επόμενης γενιάς. Εν αντιθέσει τις όποιες προσφορές μας στον Ποντιακό χώρο τις κοστολογούμε ακριβά με την απαράδεκτη δικαιολογία του «γιατί να παίρνει εκείνος τόσα, να μην πάρω κι εγώ;» Υπάρχει και άλλη χρηματοδοτούμενη φουρνιά, αυτοί που γυροκλώσκουνταν στα συνέδρια, όχι με δικά τους έξοδα, αλλά με συνδρομή συλλόγων, ομοσπονδιών και «τρώγνε και πίνε» άφοβα. Και αναρωτιέσαι: Ατοίν δουλείαν κ’ έχνε; Φυσικά και έχουν. Πρόχειρες υπηρεσίες επ’ αμοιβής αδράς. Τουλάχιστον ορισμένοι παίρνουν πολλά παράδας, αλλά το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Κάποιοι άλλοι…
Στο διά ταύτα επειδή η προχειρότητα στον Ποντιακό χώρο μας χαρακτηρίζει σε ύψιστο βαθμό, πρέπει να δώσουμε την σκυτάλη στους «πραγματικούς» ειδικούς για κάθε τομέα και όχι «περεκεντέδες» και να απορροφήσουμε και να διαιωνίσουμε τις σωστές πληροφορίες στην επόμενη γενιά, γιατί αν συνεχίσουμε έτσι θα ξεχάσουνε κι αυτά που ξέρανε…