Είναι γεγονός ότι τα προβλήματα του λαού δεν τελειώνουν ποτέ και είναι πολλοί που ισχυρίζονται ότι αυτά πολλαπλασιάζονται με τον καιρό, χωρίς να υπάρξει προοπτική στο εγγύς μέλλον να ελαττωθούν κάποτε. Θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες σκέψεις μου για την κατάσταση που βιώνουμε εδώ στην Ελλάδα καταλήγοντας σε ορισμένα προβλήματα που απασχολούν και τον Ποντιακό χώρο.
Η κατάσταση στην ελληνική πραγματικότητα αρχίζει να γίνεται ανυπόφορη από το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα, από τα ερεθίσματα που βομβαρδίζεται συνεχώς μέχρι και τις προοπτικές που έχει για καλύτερο μέλλον. Θα αναφέρω ορισμένα μόνο παραδείγματα από την καθημερινότητά μας. Απεργίες ατελείωτες ξεκινώντας από το ασφαλιστικό, τις τράπεζες, τη ΔΕΗ, τους αγρότες… Μόλις τελειώνει η μία ξεκινάει η άλλη… Το τελευταίο μονοπώλιο της ΔΕΗ εξελίσσεται σε γάγγραινα για τον κόσμο. Αυξάνει το ρεύμα συνεχώς με ιλιγγιώδη ρυθμό και σου λένε ότι είναι οι μικρότερες δυνατές αυξήσεις. Τα ύπουλα νομοσχέδια περνάνε πάντα από τη Βουλή καλοκαιριάτικα… Με τις ευλογίες πάντα των δημοσιογράφων και της τηλεόρασης, που βγάζουν στον αέρα για καταγγελία μόνο για εκείνους που είναι εκτός του κύκλου τους. Αυτών των δημοσιογράφων που μας έβαλαν σε μια λογική ότι τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία μάς γυρνάνε πίσω, ότι δεν ανήκουν στον λαό αλλά σε κάποια κόμματα (όπως ακριβώς μας λένε για τις δημοτικές εκλογές…). Αυτοί που δεν πρόβαλαν καν την κατάθεση στεφάνου στον Κεμάλ από τον πρωθυπουργό. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι έχουν εμπιστοσύνη στον Πρωθυπουργό και την υπουργό εξωτερικών, ενώ το φτυάρι δίνει και παίρνει σε καθημερινή βάση για άλλα θέματα για τους ανωτέρω. Αυτών που είναι υπεράνω όλων των θεσμών, καθώς όποιον και να καλέσουν στις εκπομπές τους δεν τον αφήνουν να μιλήσει, στερούνται κάθε έννοιας διαλόγου και κανόνων συζήτησης και στο τέλος κατευθύνουν τις εκπομπές εκεί που οι ίδιοι θέλουν. Αυτοί που τους προστετεύουν οι αστυνομικοί, για τους οποίους πληρώνει ο Έλληνας πολίτης. Αυτοί που καλούν να μιλήσει για τις θέσεις της εκκλησίας όχι ο επίσημος εκπρόσωπός της, αλλά κάποιος φτωχός παπάς 80 χρονών, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει τα τηλεοπτικά τέρατα με τη συγκατάθεση του δημοσιογράφου. Αυτοί που βγαίνουν στις διαδηλώσεις με στόχο να τραβήξουν πλάνα αστυνομικών και όχι εγκληματιών, ενώ ξέρουν ότι οι τελευταίοι είναι πιο οπλισμένοι από τους αστυνομικούς (εδώ βέβαια δεν τους συμφέρει να κάνουν σύγκριση με τους Ευρωπαίους αστακούς αστυνομικούς για να δουν τη γύμνια του έλληνα αστυνομικού), χωρίς βέβαια να μας φωτίσουν αν αυτοί που έφαγαν το ξύλο είναι άμεμπτα πρόσωπα ή επαγγελματίες επεισοδιάκηδες. Ξέρετε, αυτούς τουσ γνωσοτύσ άγνωστους, που όταν όμως τους πιάνουν δεν καταδικάζονται ποτέ. Και αυτό βέβαια δεν το έψαξαν οι δημοσιογράφοι… Το κακό είναι ότι δεν βάζουμε ποτέ τον εαυτό μας στη θέση του άλλου, για να μας πουν επιτέλους πώς γίνεται σωστά η δουλειά ενός αστυνομικού. Δεν υπάρχει λόγος συζήτησης όταν δημόσια ηγετικά πρόσωπα τάσσονται υπέρ του πανεπιστημιακού ασύλου, τη στιγμή που εργαζόμενοι των πανεπιστημίων παίζουν με τους φόβους τους κάθε βράδυ. Προτείνουν μάλιστα τη δημιουργία ομάδων προστασίας από τις νεολαίες κομμάτων. Πως; ; ;
Να μιλήσουμε για τα κίνητρα που δίνονται σε νέα ζευγάρια να κάνουν παιδιά; Να πούμε ότι στην εποχή μας φοβόμαστε να παντρευτούμε, να γεννήσουμε και να μπούμε στο σπίτι με το ταίρι μας για οικονομικούς λόγους; Ας έρθω στην προσωπική επαγγελματική εμπειρία μου ως εκπαιδευτικός, που χρωστάνε κάθε χρόνο σε χιλιάδες συναδέλφους αρκετές χιλιάδες ευρώ, από την πρόσθετη διδασκαλία και τους ωρομισθίους. Πήρανε οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί τα περασμένα Χριστούγεννα δόση από τη σεζόν 2004-2005… Τι λέμε τώρα… Στη φορολογική δήλωση όμως δηλώνουμε τα χρήματα που δεν πήραμε ποτέ, αλλιώς θα μας πούν φοροφυγάδες. Άρα ποιος είναι ο 1ος διδάξας της κλεψιάς; Δεν γνωρίζω βέβαια και για άλλα επαγγέλματα τα παράπονα των εργαζομένων, αλλά θα χρειαζόμουν χιλιάδες σελίδες να τελειώσω το άρθρο. Να αναφερθούμε τις συντάξεις του λαού και για το αν θα βγει ποτέ στη σύνταξη η γενιά μας και για το γεγονός ότι από τη στιγμή που βγαίνουν στη σύνταξη κάνουν πολλούς μήνες να πάρουν τον 1ο μισθό; Να πούμε για ασφαλιστικά ταμεία όπως ΙΚΑ ΤΕΒΕ κλπ; Θα χάσουμε την μπάλα από τα άπειρα παραδείγματα κακομεταχείρισης των πολιτών από υπαλλήλους. Να πάμε στον αθλητισμό, όπου έχουμε το πιο προβλέψιμο πρωτάθλημα του πλανήτη, το πρωτάθλημα με τις περισσότερες ομάδες σε μία πόλη μακράν του 2ου με διορισμένο πρωταθλητή, με ομάδες δορυφόρους, με ομάδες που χρωστάνε και δεν πέφτουν γιατί είναι διαβρωμένο το σύστημα κυρίως από τις μεγάλες ομάδες του κέντρου. Έχουμε την κρατική τηλεόραση να κάνει προτάσεις μαμούθ σε συγκεκριμένες ομάδες, χωρίς να υπάρχει ανταγωνιστής στην τιμή που καταθέτει. Έχουμε υποθέσεις ντόπινγκ, λες και δεν ξέρουμε ότι ούτε ένας αθλητής δεν είναι καθαρός σε συγκεκριμένα αθλήματα, μέσα στη δίνη της βιομηχανίας των αθλητών ρομπότ. Να πούμε για την ερήμωση της επαρχίας λόγω ανεργίας και υπερφόρτωσης των κέντρων; Να αναφέρουμε την ιστορική γνώση των Ελλήνων; Να πούμε για την παιδεία μας και τον τρόπο που διδάσκονται την ιστορία και με τα διαστρεβλωμένα βιβλία του δημοσίου. Για να φτάσει σε σημείο η Ρεπούση και η κάθε Ρεπούση να βγάζει τέτοιο βιβλίο φανταστείτε τι γίνεται με την υπόθεση παιδεία και σε ποιών τα χέρια είμαστε…
Τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι τα εξής. Το μπάχαλο της Ελλάδας κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι. Υπάρχει σχέδιο διαστρέβλωσης της ιστορίας και απόσβεσης κάθε στοιχείου μνήμης που ενοχλεί τους αρμοδίους. Τα νομοσχέδια γίνονται σκληρά μόνο για τους μικρούς και το ρεύμα από την απεργία της ΔΕΗ δεν έκλεισε για όλους… Ότι καλό έκαναν οι πρόγονοί μας το πετάμε, δεν το μαθαίνουμε καν και δημιουργούμε εθνικούς ευεργέτες που ο σκοτεινός τους ρόλος υπήρξε εντελώς αντίθετος από αυτό που μας πλασάρουν. Όμως δυστυχώς εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε προβατάκια για να τα πάρουμε τα πράγματα αδιαμαρτύρητα, αλλά και γι’ αυτό μερίμνησαν κάποιοι, ώστε να φαίνεται ότι όλα πάνε καλά και τις υγιείς φωνές να τις φιμώνουν. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στο τρόπο που διεκδικούμε κάτι από βουλευτές, γιατρούς, νομάρχες κλπ. Αντί να απαιτούμε γινόμαστε σκυλάκια τους, πολλές φορές έμμισθα. Όλες οι αρετές του Ελληνισμού όπως ομαδικές προσπάθειες, ομαδικοί χοροί, υψηλός βαθμός κοινωνικότητας και άλλες πολλές παίρνουν μεθοδευμένα την κατιούσα μέσω διαφόρων ερεθισμάτων από τα κέντρα Αθηνών και Θεσσαλονίκης, όπου μαζέψανε όλο τον κόσμο για να τον βυθίσουν στη μιζέρια των μεγαλουπόλεων, να τον βάλουν να δουλεύει περισσότερες ώρες με λιγότερα χρήματα, να μην έχει χρόνο να σκεφτεί καν τα προβλήματα από τις καθημερινές σκοτούρες, να χρεώνεται με τρελά δάνεια, τα οποία δεν τα αποπληρώνει ποτέ και τελικά να ζει για να ζει. Έτσι τους έχουν όλους αλυσοδεμένους και τους δείχνουν μόνο αυτά που θέλουν, μέσω τηλεοπτικών σκουπιδιών και ρουφιάνων δημοσιογράφων που υποστηρίζουν άρρωστες θέσεις με αυτοσκοπό την τηλεθέαση, πλην ελαχίστων. Δεν θα μας πείσετε όμως κύριοι(…) ότι αυτά που γίνονται στα κέντρα πρέπει να υιοθετηθούν από την πληγωμένη ελληνική επαρχία.
Να έρθουμε τώρα στον ποντιακό ελληνισμό που ζει εντός των συνόρων. Τα στεφάνια στον Κεμάλ δίνουν και παίρνουν. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας παίρνει τον δρόμο της χωρίς την συγκατάθεση του κράτους. Οι γείτονές μας τραβούν το αυτί του πρωθυπουργού μας για τα μνημεία γενοκτονίας από εμάς κι εμείς καταθέτουμε στεφάνια και κοιτάζουμε τους Ποντίους καθαρά ψηφοθηρικά. Ο οργανωμένος Ποντιακός χώρος δεν εμπνέει κανέναν. Η μητρόπολη Θεσσαλονίκη κάνει μονίμως εκδηλώσεις μνήμης χωρίς να συμπλέουν οι 2 ομοσπονδίες. Η προχειρότητα είναι διάχυτη σε καλλιτέχνες, συλλόγους, χοροδιδασκάλους και ανθρώπους ομοσπονδιών. Τα σεμινάρια από ειδικούς λίγα, ο κάθε ημιμαθής είναι ειδικός και το συμμάζεμα και η συγκεκριμενοποίηση της Ποντιακής λαογραφίας δεν βρίσκει τον δρόμο του. Τα κασέ των καλλιτεχνών απλησίαστα για κάποιους συλλόγους επαρχίας, τα ποσά των προσκλήσεων ανεβαίνουν σε τρελά επίπεδα, ο κόσμος αποστασιοποιείται από την Ποντιακή νύχτα των κέντρων, η βιωσιμότητα των συλλόγων της επαρχίας περνάει κρίση (σύλλογοι που έχουν πολλά περισσότερα προβλήματα από τους αντίστοιχους των κέντρων) και η νεολαία χάνει την γλώσσα και τα βιώματα, χωρίς να απασχολεί κανέναν το πώς θα προσελκυσθεί και θα μπολιαστεί με παραδοσιακές παραστάσεις ώστε να αναλάβει αύριο υπεύθυνα την σκυτάλη. Οι νέοι καλλιτέχνες μαθαίνουν από πολύ μικροί να ακολουθούν τα ινδάλματά τους, ώστε να πληρώνονται από 12 χρονών, να ζήσουν από τα ποντιακά σε όλη τους την ζωή, χωρίς καν να κυνηγήσουν μια ευκαιρία για άλλη δουλειά, να γίνουν καλοί ώστε να ανέβει το κασέ τους και να βγάζουν πολλά σε λίγα χρόνια και να μην παίζουν σε συλλόγους αν δεν παίρνουν ικανοποιητικά χρήματα. Να μιλήσουμε για τους παραδοσιακούς γάμους; Σήμερα όλοι οι γάμοι είναι ίδιοι απανταχού της Ελλάδος. Θεαματική είσοδος και μπλουζ ξενόφερτο (και καλά σαν το αγαπημένο κομμάτι του ζευγαριού), ανθοδέσμη (ξενόφερτο), συρτό και μετά ζεμπεκιές κλπ. Είσαι δεν είσαι σε ποντιακό γάμο δεν ξέρεις. Είναι λογικό πάντως, αφού στην άγνοιά μας γινόμαστε έρμαια των μαγαζιών και της μόδας που μας πλασάρουν, χωρίς ποτέ να μας ρωτήσουν αν μας συγκινεί.
Οι τρόποι αντίδρασης είναι πολλοί και εύκολοι στη σκέψη αλλά δύσκολοι στην υλοποίηση. Να υπάρχει ανήσυχο πνεύμα, να διαβάζουμε, να συνεργαζόμαστε, να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, να ρίξουμε τον εγωισμό μας, να οργανωθούμε επιτέλους γύρω από κάποιον υγιή πυρήνα, να δημιουργήσουμε σεβαστούς θεσμούς και να υπάρχει ανελέητο κυνηγητό σε αυτούς που προσπαθούν να καπηλευτούν και να κουκουλώσουν καταστάσεις, κρύβοντας το φως που προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια. Να αγαπήσουμε επιτέλους την αλήθεια και να αφήσουμε το φως να απλωθεί παντού, γιατί ως Έλληνες και ως Πόντιοι πρέπει να είμαστε πρωτοπόροι σε αυτήν την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΗΗ . . .
Γενοκτονία ή πανυγήρι;
Τελικά κάτι δεν πάει καλά με εμάς τους Ποντίους ως προς την ημέρα μνήμης. Τα τελευταία χρόνια ξεφύτρωσαν σχήματα γενοκτονίας από τις καλλιτεχνικές συνεργασίες στον χώρο μας. Έχουμε ακούσει για τραγουδιστές γενοκτονίας, σχήματα γενοκτονίας χιλιάδων ευρώ, έχουμε δει χορευτικά σε εκδηλώσεις γενοκτονίας να χορεύουν ακόμη και καρσιλαμά, τελευταία παίζουνε τονγιαλίδικο και ούτσαϊ γενοκτονίας, καθώς και τον χορό της μαμής και το τσίπουλ τσίπουλ επίσης για την γενοκτονία. Όλα αυτά που σας μεταφέρω δεν είναι από άσχετους «περεκεντέδες», αλλά από καταξιωμένους καλλιτέχνες και κορυφαίους χοροδιδασκάλους στο Ποντιακό στερέωμα. Λεπτομέρειες και ονόματα δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούν, αλλά γεγονός είναι ότι όλα αυτά σε συνάρτηση με την πλήρη εμπορευματοποίηση του χώρου μας, για την οποία θα αναφερθώ παρακάτω, δεν θυμίζουν σε τίποτα ημέρα μνημοσύνης ούτε προξενούν το ανάλογο ύφος σε τέτοιες εκδηλώσεις.
Κατ’ αρχήν ακόμα και σε ημέρα μνήμης τα μεροκάματα είναι παχυλά… Από ανθρώπους μάλιστα που στα σκυλοποντιακά μαγαζιά της «μητρόπολης» Θεσσαλονίκης όταν δεν «βγουν» τα μαγαζιά, τους δίνουν οι νεκροθάφτες της Ποντιακής μούσας- μόνο τις βενζίνες τους και από συλλόγους της επαρχίας (που κατά τη γνώμη μου αντιστέκεται όσο μπορεί στις ασχήμιες της Αθήνας και Θεσσαλονίκης) ζητάνε μεροκάματα τρελά ακόμα και όταν βρέχει και δεν γίνεται το γλέντι. Ούτε η ημέρα μνήμης τους σταματάει αυτούς…
Μήπως οι σύλλογοι θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για τα ινδάλματά τους, να μην είναι έρμαια των τυχάρπαστων που το παίζουν ειδήμονες του χώρου και να είναι προσεκτικότεροι στις επιλογές τους;
Αν θέλουμε οι Πόντιοι να μας πάρουν οι υπόλοιποι στα σοβαρά, το πρώτο που θα πρέπει να κάνουμε είναι να σεβαστούμε τους προγόνους μας και τους εαυτούς μας. Αν θέλουμε να μιλάμε για ημέρα μνήμης και αναγνώριση της Γενοκτονίας θα πρέπει να συνεργαστούν(…) οι πολύκροτες ομοσπονδίες μας και να μην κάνουν ΠΑΝΤΑ ξεχωριστές εκδηλώσεις. Βέβαια αυτό για να γίνει πρέπει να σταματήσει επιτέλους το πολεμικό κλίμα ανάμεσά τους και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας επιτέλους οι Πόντιοι για κάποιες Πανανθρώπινες αξίες, πέρα από κόμματα και φιλοδοξίες.
Τελικά τις εκδηλώσεις μας τις δίνουμε ότι χαρακτήρα θέλουμε εμείς, εκτός αν είμαστε έρμαια άλλων. Με αυτή την βάση λοιπόν, μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως την σημασία μιας 19 Μαΐου και καλό θα ήταν να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας και τις προτεραιότητές μας.
Εμείς οι Σερραίοι παρόλο που κάποιοι μας θεωρούν κατώτερους Πόντιους, και παρά τα όποια προβλήματα που υποστήριξαν κάποιοι ότι έχουμε ανάμεσά μας, θαρρώ πως επιτύχαμε τον μέγιστο βαθμό συνεργασίας με καθόλου αμελητέο αποτέλεσμα: Να ζωντανέψουμε την 19η Μαΐου στην πόλη μας για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, δίνοντας το ανάλογο ύφος σε μια εκδήλωση που έφερε κλίμα μνημοσύνης και διεκδίκησης στα τοπικά μας δρώμενα την 19η Μαΐου.
Καρακασίδης Σάββας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου