Να γεννηθεί προτού πεθάνει

του Γιώργου Πολυχρονίδη

Στόν Γιωρίκα απ τά Κοτύλια τής Γκιουμουζχανάς (14 Σεπτεμβρίου. Ημέρα μνήμης τής Γενοκτονίας τού Μικρασιατικού Ελληνισμού)

Βλέπω την πλάτη σου ασθμαίνουσα να τρέχει
στής ανηφόρας την απότομη ραχούλα

ήρθαν ζαπτιέδες στρατιώτη να σε πάρουν
στά μαύρα τάγματα
πού θάνατο μοιράζουν

Κρύβεσαι στό ταβάνι του σπιτιού σου,
χλιαρή αγκάλη φρούδας προστασίας

οσμίζεσαι την σκόνη των αλόγων
των αμαχων τά πλήθη πού
μαντρώνουν.

μαύροι αναβάτες σμπρώχνουν καί ουρλιάζουν
κόσμο μες το σχολειό καταχωνιάζουν

Κλάματα νήπιων, γυναικών βοή καί θρήνος,
και η απειλή στού δήμιου το στόμα:

“πές μου πού κρύβεται ειδάλλως σε ξεσχίζω”
λέει καί το ξίφος στήν κοιλια της ακουμπάει, μέσα ζωή οκτάμινη σκιρτάει,
καί πρίν την γέννα θάνατο μυρίζει.

Κραυγή απ τά στήθια σου
τον ουρανό τραντάζει:
“Άφσον ατς, έπαρ εμέ ντό θέλτς” καί κατεβαίνεις

τρέξε το μακελειό Γιωρίκα να προλάβεις, τρέξε σαν
άνεμος τον δήμιο να κρατήσεις,
τρέξε βλαστέ του Πόντου
να γλυτώσεις
τον νέο βλαστό, να γεννηθεί προτού πεθάνει.